Zaterdag 28 juni
Om half zeven brachten Patrick en Marike ons naar Schiphol. Nadat de auto was geparkeerd gingen we samen naar de incheckbalie waar de vertegenwoordiger van Baobab op ons zou wachten. Omdat we zelf te vroeg waren was die er nog niet. Wel hebben we al kennis gemaakt met Hans en Erna en Ruud en Annemiek. Toen de Baobabman er was met de tickets bleken er al wat meer mensen te zijn. Na het uitgeven van de tickets was de vertegenwoordiger zo weg en zijn we gaan inchecken. Dat duurde even, het was aardig druk. Voor de vlucht naar Frankfurt zaten we gescheiden door een gangpad, maar dat was maar een uurtje, dus dat ging wel. Later bleek dat we allebei al naast toekomstige reisgenoten zaten. Piet naast Marc en Mirjam en ik naast Hanneke. Voor de grote vlucht naar mexico hadden we wel stoelen naast elkaar. Na een bakje koffie met een saucijzenbroodje namen we afscheid en gingen we door de gate. Het maakt tenslotte ook niet uit op welke stoel je hangt, het duurt toch altijd even lang. In Frankfurt moesten we gelijk door naar de gate om te boarden. Daar konden we gewoon weer verder hangen, het schijnt tegenwoordig een van onze favoriete hobby’s te zijn: hangen op een vliegveld. Het was een lange vlucht, de verzorging was prima, maar daar was ook gelijk alles mee gezegd. Ik heb meer geslapen dan dat ik wakker ben geweest, Piet heeft weer geen oog dichtgedaan, het aloude liedje dus weer.
Op het vliegveld van mexico-Stad hebben we Marjan onze reisleidster ontmoet. Zij had dezelfde vlucht gehad en al een aantal mensen kunnen opzoeken, maar ons niet gevonden. Na de handschudsessie eerst maar eens gepind, de munteenheid staat hier ook als $ en dat schepte voor mij wat verwarring, maar gelukkig kun je meerdere keren pinnen, anders had ik de gouden pas al vroeg moeten gebruiken en dat was voorlopig nog niet de bedoeling. Nadat iedereen voorzien was van zijn eerste cash zijn we in taxibusjes naar het hotel gegaan. De eerste kamer die we kregen was nog niet schoon, de bedden ook nog niet opgemaakt dus de schrik kwam er al weer in. Gelukkig bleek er een misverstand te zijn, de manager wist niet (meer) dat we zouden komen en al snel konden we van kamer wisselen en was alles in orde. We hadden zelfs 4 bedden, het toilet deed het en er kwam warm water uit de douche. Wat wil een mens nog meer. Omdat we (vooral Piet) erg moe waren hadden we geen zin meer om te gaan eten, we waren bovendien in het vliegtuig al volgepropt. Een biertje, en daarna nog een, ging er wel in, samen met de chips die door de bar werden verstrekt. In de bar waren ook zeer dronken Mexicanen en dat gaf wel wat bekijks, één van die jongens viel ook gewoon compleet met kruk om. Een andere was in slaap gevallen op de kruk, toen hij wakker werd bestelde hij nog een biertje en dat dronk hij in één keer leeg voordat hij weer verder ging slapen. Al met al goed om wakker te blijven, we gingen om half elf naar bed (onze lijven vonden het toen half zes en vonden het dus ook welletjes geweest).
Zondag 29 juni
Goed (Piet redelijk) geslapen, we werden om half zeven allebei wakker. We zijn om zeven uur opgestaan na eerst nog wat te hebben gedoezeld. Om kwart voor acht waren we beneden voor het ontbijt. We hebben ontzettend veel informatie gekregen en ook een boekje wat Marjan zelf had samengesteld van alle plaatsen die we zouden aandoen. Ze had het in ieder geval goed voor ons voorbereid. Daarna zijn we met het grootste gedeelte van de groep naar het Antropologisch Museum geweest. Na een stukje met de metro voor wel $2,00 was de rest een leuke wandeling langs een soort buitenexpositie met natuurfoto’s van Zuid- en Midden Amerika. Het laatste stukje was door een park, omdat het zondag was waren er ook veel Mexicanen, vooral op de terugweg. We kregen bij het museum het boekje van Marjan (later bleek dat we het geleend hadden). Er waren heel erg veel mooie dingen te zien, ondanks dat de Maya zaal gesloten was i.v.m. een verbouwing (natuurlijk hebben wij dat weer). In het museum hebben we ook een lekker soepje gedaan als lunch. Tortillasoep met van alles erbij zoals guacomole en spekjes. Terug met de metro naar het hotel waar we Marjan het geld gaven voor de show die we met een aantal ‘s-avonds zouden bezoeken. Toen we dat hadden geregeld zijn we samen naar de Zócalo gegaan. Eerst maar naar het Nationaal Paleis waar we onder inlevering van een paspoort naar binnen mochten om de muurschilderingen van Diego Rivera te bekijken. Die vertellen het verhaal van de Mexicaanse beschaving vanaf het moment dat de Azteken de komst van Hermán Cortés zagen als de komst van de god Quetzalcóatl, zoals de voorspellingen van de hogepriesters hadden aangekondigd. Daarna hebben we de Templo Mayor bezichtigd (compleet met museum), de eerste Aztekentempel gebouwd op de plaats waarvan dezelfde profeten hadden gezegd dat het de heiligste plaats was omdat ze daar een adelaar zagen gezeten op een cactus met een slang in zijn bek. Toen we genoeg hadden van het museum zijn we nog in de basiliek geweest en toen hadden we even genoeg van cultuur en zijn we terug gegaan naar het hotel voor een biertje onder het genot van een plaatselijke (zeer dronken) zanger. Hij kreeg nog bijval van een dame aan de bar en toen was het feest compleet. Later kwam er een andere man binnen met wel een veel betere stem en die gaf ook nog een nummertje weg. Hoe dan ook, de Corona smaakte er niet minder om. Om even wat bij te komen zijn we een uurtje naar de kamer gegaan. Om half zeven verzamelen voor het diner dat we gezamenlijk zouden doen omdat dat wel goed uitkwam i.v.m. de show. Piet had wat veel knoflook op zijn vis (het was twee dagen later nog te ruiken). Er kwam ook nog een mariachi band spelen. We zijn gaan wandelen naar de folkloristische show die erg mooi was, met dansen en klederdrachten uit alle regio’s van mexico. Om half twaalf gingen we naar bed, morgen om half zeven loopt de wekker af.
Maandag 30 juni
We hebben ontbeten met soep, thee en Bolletje Landoogst. Marjan had ons namelijk gewaarschuwd dat we op tijd moesten gaan ontbijten omdat het hier allemaal wat langer duurde en ze toch echt om acht uur wilde vertrekken. We hadden geen zin in stressen omdat het ontbijt te laat was en hebben dus lekker op de kamer wat genomen. Om acht uur zaten we dat ook met z’n allen in de bus die lekker luxe is, compleet met airco en Ruben onze chauffeur.
We zijn weer onderweg, vandaag gaan we naar Taxco, maar niet zonder ook iets bijzonders gezien te hebben, namelijk onze eerste Aztekensite Teotihuacán. De op twee na grootste piramide staat hier, de piramide van de Zon. Natuurlijk hebben we die en de piramide van de Maan beklommen. Het was heerlijk weer, voorlopig treffen we het nog, de zon schijnt volop ondanks dat het regentijd is. Ik had alleen flink last van mijn ogen, waarschijnlijk gisteren te lang doorgelopen met vuil achter mijn lenzen. Tussen de middag hebben we in een truckerrestaurant lekker samen aan een tafeltje gegeten. ‘s-Middags hadden we de rest van de rit naar Taxco.’s-Avonds vroeg Marjan of ze mee mocht gaan eten, natuurlijk mocht dat. Voor het eten nog even gepind op de Zócalo waar een politieke bijeenkomst was, op de één of andere manier zijn er altijd verkiezingen als wij in een land zijn, maar we konden er gelukkig gewoon door. Lekker gegeten op het balkon van een restaurantje aan de Zócalo. Marjan ging op tijd weer weg, ze moest de administratie nog gaan bijwerken en was ook een beetje moe. Wij hebben haar eten maar afgerekend, ze had alleen een fruitsalade, soep en een frisdrankje. Wij hadden lekker een vleesschotel met biertjes. Henk, Hanneke, Formijn en Marg zaten op het andere balkonnetje.
Dinsdag 1 juli
Toen we wakker werden regende het pijpenstelen, dus bleven we maar even binnen, het heeft niet zoveel zin om je nat te laten regenen als je weet dat het ook weer over gaat en de stad niet zoveel te bieden heeft dat je het niet in één middag kunt doen. Ontbijten zat er ook dus even niet in, in ons eigen hotel was niets te krijgen behalve wat koffie. Gelukkig hebben we eigen voorzieningen voor dit soort gevallen. Toen het droog werd zijn we lekker gaan rondlopen, eerst maar over de markt, daarna enkele van de vele honderden zilverwinkeltjes binnengelopen. Het is tenslotte niet voor niets de zilverhoofdstad van mexico. Natuurlijk ook wat leuke dingen gekocht, twee paar oorbelletjes en een boekenlegger van zilver. Voor Charlene een kettinkje en oorbelletjes voor haar verjaardag. Samen hebben we geluncht bij El Adobe, met uitzicht op een pleintje waar de collectivo’s hun standplaats hadden en ook erg veel gewone kevertjes rondreden. Dat was overigens toch wel een van de dingen in dit stadje, er reden ontzettend veel kevers rond, zelf de taxi’s waren kevers zonder passagiersstoel naast de chauffeur. Daar kon dan mooi de bagage ingepropt worden Het was een restaurantje dat ik had uitgezocht in de Planet en weer niet verkeerd. We bedachten dus dat we daar ‘s-avonds ook maar moesten eten. Onderweg het winkelen hebben we ook de kerk nog bezocht en het Casa Borda. Wel leuk, maar niet echt speciaal. Het zilvermuseum(pje) was helaas gesloten wegens verbouwing, ze waren er ook lekker in bezig. Na de lunch eerst maar even naar de bank om dollars om te wisselen voor de groepspot, het was maar liefst US$400,00 voor ons tweeën. Alsof het niets is. Er zijn dan ook wat twijfels over de hoogte van de fooien die worden gegeven, maar we zien het kasboekje wel een keer langs komen. Daarna nog wat meer zilverwinkeltjes bezocht en toen echt mooie dingen gekocht. Ik zag in het voorbijgaan een winkeltje met zilveren sieraden met grote stenen, maar durfde niet te vragen wat het allemaal kostte. Na twee keer langsgelopen te zijn vroeg ik het dan toch maar en het bleek reuzengoedkoop. Het was namelijk verzilverd, maar dat geeft voor mij helemaal niets, het zijn toch sieraden die ik niet elke dag draag. Voor 60 pesos (US$ 6,00) had ik een ketting met oorbellen, goedkoper nog dan het setje dat ik voor Charlene had gekocht (maar dat is dan ook echt zilver). Onderweg naar het hotel liepen we langs een winkel waar echt heel mooie spullen lagen en daar zag ik een ketting die me gelijk opviel. Die was dan ook een stuk duurder, De verkoopster begin met 700 pesos, maar dat had ik er niet voor over. Uiteindelijk kwamen we een prijs van 400 pesos overeen, en nam ik hem mee. Het frappante was wel dat ik de verzilverde spullen mooi ingepakt meekreeg terwijl de dure ketting gewoon ik een zakje ging. Na al dat vermoeiende gewinkel zijn we maar gaan uitpuffen op het dakterras van een pizzeria waar ze overheerlijke nacho’s met guacomole hadden, evenals lekker koude Corona con limón. Daarna terug naar het hotel om Marjan het geld voor de groepspot te geven, wij kunnen het maar kwijt zijn en die kunnen we dus niet meer verliezen of laten jatten. We hebben het diner lekker samen gedaan bij El Adobe, eerst zaten we weer op een balkon, maar daar waren zoveel wespen dat we maar uitweken naar binnen. Het eten was er net als in de middag weer prima. We gingen lekker op tijd naar bed, zoals zo vaak het geval is op onze vakanties. Ik werd ‘s-nachts met een vreselijke pijn in mijn ogen wakker, ik wist niet wat me overkwam. Het was alsof iemand mijn beide ogen met naalden aan het bewerken was. Het maakte niet uit of ik ze open of dicht had, de pijn was bijna niet te harden. Ik werd dan ook verschrikkelijk bang voor ernstig letsel aan mijn ogen en zag mezelf al helemaal blind worden. Piet werd op een gegeven moment wakker en samen hebben we gewacht tot het wat minder werd (dat gebeurde na een poosje gelukkig wel). We hebben allebei toch nog een paar uur geslapen.
Woensdag 2 juli
Ik ben wakker geworden met nog steeds veel pijn in mijn ogen, de oogleden zijn ook vreselijk opgezwollen, ze zitten dan ook helemaal dicht. Gelukkig hebben we vandaag een lange reisdag zonder bezichtigingen. Als het dus niet anders kan hoef ik niet eens de bus uit (behalve dan natuurlijk om te plassen). In de bus wil ik eigenlijk niet gaan slapen, het is moeilijk en pijnlijk om de ogen dan weer open te doen. Toch is openhouden ook heel erg moeilijk en ik ga dan toch maar even slapen. Na twee uur werd ik wakker en het opendoen viel eigenlijk best mee, of de pijn vannacht was zo erg dat deze daarbij in het niet valt. Hoe dan ook, ik moest de bus uit om te plassen, zonnebril maar opgehouden. Iedereen van de groep was bezorgd en een aantal mensen bood allergiemedicijnen aan, maar die heb ik vooralsnog maar afgeslagen. Eerst deze dag maar eens door en als het morgen nog niet over is maar naar een dokter. De hele dag heb ik doezelend doorgebracht en het ging elke keer dat ik wakker werd een stukje beter (zie je wel dat ik me altijd beter slaap). De oogleden slonken ook gaandeweg de dag. Tussen de middag hebben we gegeten in een truckerrestaurant en in de namiddag hebben we een klein dorpje bezocht, vooral om het kerkje. Helaas was het gesloten, maar het was evengoed wel lekker om weer even uit de bus te zijn. Om zeven uur kwamen we aan in ons hotel in Oaxaca, het is weer niet verkeerd. Om te vieren dat de oogjes toch weer redelijk gingen zijn we bij El Naranjo gaan eten (hadden we toch wel gedaan, hij stond op het lijstje). Het was een mooi restaurantje met heerlijke gerechten. Als voorgerecht nam ik een salade met basilicumdressing en Piet niets. Heerlijke hoofdgerechten en een fles Cassillero del Diablo Blanco erbij. Na het eten nog koffie met een borrel en het was weer af. Het kost wat…, en dan doen we toch altijd één keer, dus waarom niet al in het begin van de vakantie.
Donderdag 3 juli
We zijn op tijd opgestaan, om half zeven, om met de groep gezamenlijk te ontbijten. Daarna met z’n allen in de bus voor de bezichtiging van Monté Alban. Een heel mooie site, heel anders dan Teotihuacán. Toen we aankwamen waren we de eersten en was de site dus helemaal leeg, erg mooi voor de foto’s. We hadden een gids die erg veel, maar zeker ook op een interessante manier vertelde. Het is een zeer groene site met goed gerestaureerde gebouwen en onderhouden groen. Ook de zaken die geen gebouw waren geweest zoals de standbeelden van verschillende volken waren erg mooi. Het leek alsof de Azteken in Egypte en Africa waren geweest (dat vertelde in ieder geval de gids), op de verschillende standbeelden waren afbeeldingen te zien van figuren die er zo uitzagen. Natuurlijk hebben we alles weer beklommen waar wel een trap maar geen hekje of touw stond. Nadat we de rondleiding van de gids hadden afgerond hadden we zelf nog vrije tijd en zijn we lekker zelf rond gaan struinen. Nadat we alles goed hadden bekeken zijn we nog het museum in geweest, ook daar waren erg mooie dingen te zien.
Na de lunch op de Zócalo die voor mij tegenviel zijn we de stadswandeling gaan doen. Lekker ontspannen lopen in eigen tempo, onderweg kwamen we ook nog het restaurantje tegen dat we hadden uitgezocht om die avond te gaan eten. Helaas was de grote kerk gesloten tussen één en vijf uur, dus het museum maar in. Heel mooie zaken, het is gevestigd in een oud klooster naast de kerk en zeer goed onderhouden. Na het museum de kerk opnieuw geprobeerd, maar nu was er weer een mis bezig. Dan maar koffie gaan drinken. We hebben café Gecko gevonden, ook weer een binnentuintje. Ze weten het hier in mexico wel lekker aan te kleden, het is in ieder geval erg gezellig. Lekker cappuccino en daarna een biertje. Uiteindelijk toch nog de kerk bezocht, de mis was net uit, er was een dankmis geweest voor verplegend personeel, die er dan ook in hun dienstkleding rondliepen. Onderweg terug naar het hotel hebben we nog een andere kerk van de route bezichtigd. Daar liepen we ook Marc en Mirjam tegen het lijf. Helaas begon het te regenen, maar gelukkig hadden we genoeg tijd om te blijven schuilen. Om half zeven waren we weer terug in het hotel. Ik heb heel even tijd genomen om te schrijven en toen we wat waren opgefrist zijn we gaan eten bij El Topil. Heel speciaal, een restaurantje met vijf tafels, als je ging zitten kreeg je behalve de menukaart ook een tafelbel. Zo kon je zelf bepalen hoe langzaam of snel het allemaal ging. Heerlijk gegeten met wat biertjes, het kostte heel weinig. Na afloop nog een afzakkertje genomen op de Zócalo en lekker naar bed.
Vrijdag 4 juli
Vanmorgen hebben we bij een restaurantje op de Zócalo gegeten. In het hotel stond wel een lange tafel gedekt, maar onze groep had pas ontbijt voor morgen besteld, dus het zou wel voor een andere groep zijn (of niet zoals later bleek). We zijn samen met de groep naar Mitla geweest, een site met heel mooie mozaïeken.Die hadden ze gemaakt door het bovenste gedeelte van stenen weg te kappen zodat er een patroon ontstond. Weer iets heel anders dan het stucwerk dat we bij andere sites als versiering hadden gezien. Daarna gingen we naar een Mezcalfabriekje waar we uitleg kregen over hoe deze (sterke) drank gemaakt wordt. Er werd ook nog wel gebruik gemaakt van ezels om de pers te bedienen. We konden ook Mezcal proeven in verschillende smaakjes, maar ik blijf het niet lekker vinden. Als laatste bezienswaardigheid van deze dag zijn we naar Tule geweest waar een zeeeer grote boom staat. Hij is 2000 jaar oud en heeft een omtrek van 58 meter. De hoogte is 42 meter, dus het is eigenlijk een dik propje. Toen we ‘s-middags terugkwamen zijn we lekker op ’t gemakkie weer door Oaxaca gewandeld. We hebben fruit met yoghurt, koffie en een biertje bij café Gecko gedaan.
Daarna gingen we op zoek naar het restaurantje waar we die avond zouden gaan eten, we waren toch in de buurt en dan hoefden we die avond niet te zoeken. Helaas was het eerste gesloten wegens een verbouwing, het tweede in de lijst konden we niet vinden. Toch kwamen we genoeg tegen, we zouden dus vanavond wel zien waar we terecht komen. Onderweg naar het hotel hebben we nog even wat boodschappen gedaan voor de reisdag van morgen. Toen we samen gingen lopen om bij een van de gevonden tentjes te gaan eten bleken ze allemaal dicht te zijn, wat een nachtleven hebben ze in mexico. Toen we een tent hadden gevonden waarvan we dachten Dat lijkt wel wat bleken wij de enige gasten te zijn. Toch maar de kaart gevraagd en wat lekkers uitgezocht. Toen we de bestelling opgaven kwamen Hans en Gerry en Hans en Erna binnen. We zijn bij elkaar aan één tafel gaan zitten en hebben lekker en gezellig gegeten. Aan het eind van de avond nog een afzakkertje genomen met Hans en Gerry en natuurlijk weer te laat naar bed, dat is tenslotte standaard bij een aankomende reisdag waarbij we vroeg op moeten.
Zaterdag 5 juli
Met een lange reisdag voor de boeg hebben we gezamenlijk in het hotel ontbeten, ze moesten de tafel dus nog maar een keer dekken na hun vergissing van gisteren. Het was wel een beetje raar ontbijt, niet alles werd tegelijk gebracht, maar net toen we toast met jam hadden gegeten kwamen de eieren. Ook moesten we steeds bijvragen om toast, die kwam dan wel, maar het was beter geweest als alles klaar had gestaan zoals de bedoeling was. We mochten ook weer beginnen met Paludrine, dus daar moet nog een routine voor opgebouwd worden, we houden elkaar wel alert.De busreis was niet anders dan een beetje lezen, een beetje slapen en plaspauzes. Tussen de middag hebben we wel in een restaurantje een ongelofelijk lekkere vissoep gegeten. Hij kostte 100 pesos, dus was niet echt goedkoop, maar ik kreeg hem niet op. Een schaal vol met inktvis, gewone vis en garnalen, het duurde dan ook zeker een half uur voordat ik het (bijna) ophad. Daarna ging de reis weer verder, het was een mooie tocht, maar wel erg lang. Het hotelletje is prima, we hebben een goede kamer en alles werkt. Het enige nadeel is dat het er werkelijk bloedheet is. Helaas wist ik niet dat voor de fan de regel geldt dat stand 5 langzamer is dan stand 1 en ik dacht dus dat hij op z’n hardst stond. We redden het wel, jammer alleen dat het buitenraam niet open kan, we zitten in een malariagebied en om mezelf nou helemaal lek te laten steken zie ik ook niet zo zitten. In de regen zijn we naar de pizzeria gelopen via de bogen van het centrale plein. Lekker een pizza gegeten, de rest van de groep kwam ook nog erbij. Gezellig, lekker en op tijd weer naar bed.
Zondag 6 juli
Marjan had een gezamenlijk ontbijt geregeld aan de overkant van ons hotel. Het was prima, met een heerlijk bord fruit en toast met jam. Het leek een beetje op een familierestaurantje, iedereen hielp mee. Mama was het fruit aan het snijden, dochter serveerde en zoontje zorgde voor voldoende stoelen (zou Papa nog in bed liggen???).
Daarna hebben we een boottocht door de Sumidero Canyon. Het was een mooie tocht waarbij we veel ibissen en pelikanen gezien hebben. De gids stopte steeds bij iets bijzonders zoals bijvoorbeeld een indianengezicht in de rotsen en een soort waterval waardoor er mos op de rotsen ontstaan was. Het leek een beetje op een kerstboom. Verder zijn we nog gestopt bij een plekje waar een soort warmwaterbron onder water zat waardoor het water op die plek warm was. Op de terugweg zagen we babykrokodillen, we waren op zoek naar een grote, maar dit was ook goed. We hadden heel even tijd nog om te eten en we zochten een restaurantje aan de kade op. Toen we hoorden dat er geen alcohol geschonken werd dachten we: Dan maar cola, maar toen ze ook dat niet hadden zijn we maar naar een andere gelegenheid gegaan. Daar kregen we wel gewoon bier bij onze soep. Later hoorden we dat niemand van de groep verder alcohol had gekregen in verband met de verkiezingen (het zal eens niet zo zijn). Het restaurant waar wij waren was kennelijk afgelegen genoeg om aan die regel voorbij te gaan. Hup de bus weer in, we gaan verder naar San Cristóbal de las Casas. Daar eerst maar de spullen in de kamer en de vuile was naar de receptie gebracht. We deden de briefing in een cafeetje omdat hij wat langer zou zijn, er moesten ook papieren worden ingevuld voor de grens met Guatemala. Na de briefing zijn we wederom samen lekker gaan lopen. We hebben het museum van Na Bolom bezocht en gelijk maar gereserveerd voor het diner van morgenavond. Volgens Henk en Hanneke is dat erg speciaal, dus dat willen we ook meemaken. Koffie genomen op de Zócalo bij de tent midden op het plein, bier was er niet door de verkiezingen. Op het terras nog twee kleinigheidjes gekocht van kindverkopertjes. We zijn lekker gaan eten, taco’s en een heerlijk stukje vlees. Nog even wat rondgewandeld en daarna op tijd (vóór de regen) terug naar de kamer.
Maandag 7 juli
Onder begeleiding van gids Alejandro (Alex) hebben we twee dorpjes bezocht. Eerst gingen we naar San Juan Chamula. Alex nam ons eerst mee naar de kerk daar. Die is heel speciaal, er staan geen bankjes maar er liggen dennennaalden op de grond. Er wordt ook niet op een reguliere manier gebeden, maar er lopen sjamanen rond die op de Maya manier aan gebeden en genezing doen. De kerk is gewijd aan Johannes de Doper, de gelovigen plaatsen hem boven Jezus omdat Johannes Jezus gedoopt heeft.
Verder staan er wel allemaal beelden van katholieke heiligen, maar daar gaan ze ook weer op hun eigen manier mee om. Elke heilige wordt één jaar onderhouden door een bewoner van het dorp. Die richt daarvoor speciaal een altaar in zijn huis op en als zijn huis niet voldoet huurt hij een extra huis voor de periode van een jaar. De persoon in kwestie wordt een Mayor Domo genoemd en heel vaak steken ze zich ver in de schuld om aan hun verplichtingen te kunnen voldoen. Ze moeten namelijk ook alle bezoekers van het heiligenbeeld voorzien van Pox (de lokale sterke drank) en zorgen voor wierook en kaarsen voor het hele jaar.We zijn in een huis van een Mayor Domo geweest en een aantal hebben ook Pox geproefd, maar ik hou thuis ook niet van jenever. Nadat we nog even over de markt hebben gelopen en wat (betaalde) foto’s hebben gemaakt zijn we naar het volgende dorp gegaan: San Lorenzo Zinacantán. Toen we daar aankwamen kregen we een cadeautje, er was net een bijeenkomst van maar liefst zes Mayor Domo’s, volledig in oude Maya klederdracht. We mochten even naar binnen en konden zo ook in de keuken kijken wat er allemaal werd gekookt voor deze speciale gelegenheid. Alex onze gids vertelde veel en zeker ook op een leuke manier, we hebben ook nog zelf gebakken tortilla’s op. ‘s-Middags hebben we mij Emilio’s nog wat taco’s gegeten, samen één portie. De ober was nog zo aardig om een extra bordje en bestek te brengen. Deze keer kregen we wel een biertje, de verkiezingsdag was voorbij. We hebben nog wat gepind en lekker rondgewandeld. De wandeling hebben we afgesloten met een biertje op de Zócalo, waarna we met het grootste gedeelte van de groep naar het klederdrachtenmuseum van Sergio Castro zijn geweest. Toen we daar de rondleiding hadden gehad zijn we iets eerder dan de rest van de groep weggegaan voor ons diner in het museum van Na Bolom. We waren mooi op tijd en zaten naast elkaar aan het einde van de grote tafel. Toen we zaten zagen we ook Henk en Hanneke en Formijn en Marg binnenkomen. Zij hadden niet gereserveerd, maar konden toch blijven en zaten aan de andere kant van de tafel. Leuk dat ze toch nog mochten blijven. We hebben kennisgemaakt met Jim en Ethel, een stel uit Ierland. Zij sliepen in het zelfde hotel en we hebben een fantastische avond gehad met veel humor, maar ook serieuze gesprekken. Je vertelt tegen een vreemde toch altijd meer dan tegen mensen waarmee je de hele vakantie viert. Zo vertelde Piet dat hij gestopt was met werken en Jim dat hij voor die beslissing zeer veel respect heeft. Hij was namelijk ook al een paar jaar uitgekeken op zijn baan en stond op het punt dezelfde beslissing te nemen. En dan blijken ineens wildvreemde mensen gelijke problemen en ideeën te hebben. Er kwamen daarna ook veel meer ontboezemingen, doordat het “vreemden” zijn en ook wel een beetje ingegeven door de wijn en het bier dat in aardige hoeveelheden over de tafel ging (Cassillero rood is ook niet te versmaden). Helaas bleek aan het einde van de avond de drank niet bij het diner inbegrepen was, maar ook die rekening kon nog (net) betaald worden. Toen we onderweg nog voorstelden om op de Zócalo een afzakkertje te nemen waren ze het er roerend mee eens, maar zij wisten dat bij Les Nubes het tot elf uur Happy Hour was, dus dat werd het. Bovendien was dat ook in de straat van het hotel, dus we konden naar huis toe kruipen. Dat moesten we dan ook bijna, wat een hoeveelheid drank op één dag, maar wel lekker en heel gezellig. We hebben nog een heerlijke anderhalf uur met ze doorgebracht en zijn toen maar met z’n vieren naar het hotel gegaan, de kroeg ging toch al dicht. Toen we opstonden om weg te gaan bleek Piet zijn broek helemaal onder de kauwgom zat, dus maar een volle beker ijs meegenomen om het te fixen. Nog even de was opgepakt bij de receptie en de tassen ingepakt. We zijn natuurlijk veel te laat gaan slapen, het wordt bijna een gewoonte als we vroeg op moeten, om 5 uur zou de wekker weer aflopen.
Morgen gaan we onderweg naar Guatemala.
Maandag 21 juli Terug vanuit Guatemala en Honduras
Lekker vroeg opgestaan ondanks alle drank van gisteren. Om half zeven stond een heerlijk ontbijt klaar, compleet met vers fruit, eieren en pancakes. Om zeven uur gingen we op weg over een verschrikkelijk hobbelige weg terug naar mexico. Onderweg zijn we nog even gestopt in een dorpje, het was eigenlijk niet meer dan een kruispunt van wegen met wat winkeltjes om te proberen nog wat van onze Quetzales kwijt te raken aan chips en drinken. De grensovergang was net aan de overkant van een rivier. Tijdens de boottocht met een snelle kano hebben we de lunch genuttigd (toast met suiker). Doordat de boot zo hard voer waaide de suiker natuurlijk van de toast af, maar dat mocht de pret niet drukken. Enkele anderen hadden bij het hotel een lunchpakket besteld en hebben dat ook op dat moment ook opgegeten. Toen we halverwege waren begon het aardig te regenen, gelukkig was het droog tegen de tijd dat we er weer uit mochten. Het maakte in ieder geval niet uit, de boot was tenslotte ook niet overdekt, maar had alleen een overkapping. Hoe dan ook, het was best leuk. Aan de andere kant stonden twee minibusjes op ons te wachten, de bagage moest deze keer bovenop, maar ze hadden een zeil voor het geval dat het verder zou gaan regenen. Toen we net klaar waren met het in/opladen moesten we ineens weg en werd de weg overspoeld door militairen en politie. De weg waarop we stonden werd kennelijk ook als landingsstrip gebruikt en er scheen een vliegtuigje aan te komen. Onze chauffeur was niet snel genoeg weg en kreeg nog een stevige reprimande, misschien ook wel een bekeuring, maar dat heb ik niet meegekregen.Door al die hectiek hebben we ook de tassen niet open hoeven maken. Aan de grenspost aangekomen ging alles weer van een leien dakje, waarschijnlijk ook vanwege het dreigende weer hadden de douaniers niet de behoefte om veel aan controle te doen. Even moesten we nog terug omdat er nog een papiertje in mijn paspoort zat en Marjan dacht dat bij het verlaten van het land problemen zou kunnen opleveren.
Onderweg zijn we gestopt bij Bonampak, een site met mooie muurschilderingen. Toen we daar aankwamen bleek de prijs van het transport bijna verdubbeld te zijn ten opzichte van de vorige keer dat Marjan er was, ze probeerde nog wat te regelen, maar dat ging dus niet. Toen zijn we omgedraaid en hebben we een stukje verder terug vervoer geregeld, dat was wel een normale prijs. De toegangsprijs moesten we toch apart betalen. Marjan ging niet mee de site op en vroeg mij de kaartjes te regelen. In een tot busje omgebouwde camper zijn we naar de site gegaan. We pasten niet allemaal dus er kwam ook nog een taxi bij die bij ons de APK nog niet zou hoeven te proberen. Garantie op afkeuren was zeker niet teveel gezegd. Aangekomen bij de site kochten we de kaartjes en gingen we ieder voor zich op pad. De site was niet groot, maar het had er wel lekker geregend, het resultaat was flink soppen in de grasvelden. De muurschilderingen waren heel erg mooi, de beschrijving en de verklaring in de Planet klopte aardig. Daarnaast hebben we ook een mooi stuc masker gezien en de piramide beklommen. Onderweg terug kwam ik in gesprek met een Mexicaanse studente (Susana) die ons ook al in Tikal had gezien. Ze was samen met haar vriendin een maandje aan het rondtoeren. Altijd leuk om met vreemde mensen te praten die dezelfde interesses hebben (zoals het klauteren op piramides). We waren allemaal op tijd weer terug voor de rit naar het startpunt, alleen was de camper weg. Hij was net daarvoor “even” iets gaan doen zei de chauffeur van de taxi. Al met al hebben we ruim een half uur staan wachten op die grapjas. De mensen uit de taxi gingen maar vast, het heeft ook geen zin om allemaal te wachten. Daarna zijn we met de minibusjes verder gegaan naar onze eindbestemming van die dag Palenque. Tijdens de rit zette de chauffeur een bandje met westerse muziek op waar we lekker op hebben meegezongen (meegejankt). Aangekomen in Palenque bleken we in een lekker luxe hotel te zitten, met een kamer die net helemaal opgeknapt was, je rook de verf nog. Na de briefing eerst maar een biertje op het terras en gelijk de rekening maar geopend voor de creditcard. Samen met Hans en Erna hebben we bij een restaurantje in de buurt lekker gegeten. We namen nog een biertje mee naar de kamer als afzakkertje.
Dinsdag 22 juli
Vandaag staan de Palenque ruïnes op het programma. Na een lekker ontbijtbuffet in ons eigen hotel (gemakkelijk zo’n creditcardrekening), zijn we met een collectivo naar de ruines gegaan. In eerste instantie viel het vinden van een collectivo niet mee, nog een paar keer gevraagd, maar natuurlijk stonden we goed, er was er alleen 10 minuten geen langs gekomen. Toen we er één hadden aangehouden en instapten werd ik op mijn schouder getikt en jawel, daar was de studente die we in Bonampak hadden ontmoet. Het kon haast geen toeval zijn en we hebben haar e-mail adres dan ook gekregen. Toen we aankwamen bij de ruines stond er al een lange rij voor de kassa’s, dus de eerste twintig minuten waren al om voordat we kaartjes hadden. Het was maar goed dat we heel de dag de tijd hadden. We zijn eerst naar het museum gelopen, dus eigenlijk het park weer uit. Aangekomen in het museum vroeg ik of we permissie kregen om in de tombe van Pakal te gaan. Helaas was het niet mogelijk omdat het vakantietijd was en veel te druk op de site om slechts enkele mensen daarin toe te laten. Dan maar eerst het museum bezocht, er staan heel erg mooie stukken. Daarna hebben we maar koffie gedaan voordat we aan de klim terug naar de site begonnen, het is jammer dat het niet gelukt is om de tombe in te komen, maar het zit nou eenmaal niet altijd mee. We hoorden onderweg naar boven ook een vreselijke herrie, dat bleken brulapen te zijn. Ze maken meer kabaal dan in Tikal.
We hebben de site heerlijk op ons gemak bekeken, eerst op een plein met vier piramides waar we er drie van beklommen hebben. Op één ging ik even zitten terwijl Piet een foto maakte, dat was dus goed fout. Ik ging op een randje zitten, maar stootte daarbij vreselijk mijn toch al beurse stuitje (van het paardrijden in Rio Dulce). Vloeken op een piramide mag best en dat lukte dan ook aardig. Daarna hebben we alle mooie dingen van de site bekeken, we hebben zelfs nog iets gezocht (maar niet gevonden) dat Hans en Gerry waren tegengekomen. Zij hadden een aantal werklieden gezien aan het werk aan een replica van een stucpaneel. Toen we door de ondergrondse tunnels op het middenplein van het Palacio aankwamen zag ik het even niet meer zitten van de warmte en ben een kwartiertje in de schaduw gaan zitten lezen, terwijl Piet onvermoeibaar het gebouw ging onderzoeken. Om twee uur waren we terug bij het hotel waarna we de stad ingingen voor een soepje, verder was er in de stad niet veel te doen. Dan maar even een supermarktje in voor wat boodschappen zoals chips en Bacardi en terug naar het hotel. Daar heb ik lekker een uurtje geslapen, Piet keek wat TV. ‘s-Avonds hebben we samen gegeten in een restaurant (flesje erbij!!!) op het plein. We zaten op het boventerras, lekker in de buitenlucht. Toen het begon te regenen was het even inschikken, maar verder was het prima. In het hotel zoals gebruikelijk weer een biertje voor op de kamer en op tijd naar bed op deze toch vermoeiende dag.
Woensdag 23 juli
We gaan weer een reisdag doen, Marjan had voor een ontbijt gezorgd in het hotel en mooi op tijd vertokken we met de bus naar Mérida, onze laatste plaats in mexico en van deze reis. Omdat we een eigen bus hadden konden we aan het einde van de dag ook de site van Uxmal bezoeken. Als we met een openbare bus hadden moeten reizen was dat niet mogelijk geweest. Na een uurtje rijden begon het feest, de bus was kapot. Gelukkig hebben ze hier handige chauffeurs, maar ik zag de bui al weer hangen, toch niet naar Uxmal.
Hij had het in een klein half uurtje gefikst, dus de schade viel mee. Nog een stuk verder zette de chauffeur de bus weer langs de kant, deze keer duurde het veel langer, maar dat komt omdat het nu echt werd gerepareerd door busmonteurs. De chauffeur was daar dus duidelijk bewust gestopt en de eerste stop was alleen maar een lapbeurt geweest om nog naar de garage te komen. Uiteindelijk gingen we na een uurtje verder. Tussen de middag zijn we gestopt voor de lunch in een restaurant aan het strand waar we allebei een soepje hadden, Piet sopa de mariscos en ik een sopa de camarones, heerlijk weer. Na de lunch was duidelijk dat de chauffeur probeerde de verloren tijd in te halen en dat is ook nog aardig gelukt. Om vier uur kwamen we aan in Uxmal. Daar vertelde Marjan dat de site eigenlijk om vijf uur sloot, maar dat half zes ook wel geen probleem zou zijn. In eerste instantie gingen we aardig doorstappen totdat ik op enig moment zei dat ik het wel goed vond. Liever een paar dingen op ’t gemak dan als een idioot overal langs rennen. Toen we dat eenmaal hadden bedacht en op ons gemak gingen lopen en bekijken werd het een stuk leuker. Uiteindelijk hebben we toch alles nog gezien. Het is een mooie site met als twee mooiste gebouwen de Burcht van de Magiër en het Nonnenklooster. We werden om vijf voor half zes (met nog een heel aantal mensen) geroepen door de kassier/bewaker. We moesten er toen toch echt uit. Toch nog de moeite waard om voor te stoppen. Marjan vond het gehol van ons zo goed dat ze een ijsje trakteerde, niks mis mee, het was ook bloedheet. Toen we aankwamen in Mérida bleken de straten blank te staan, gelukkig niet in de straat van ons hotel. De spullen werden weer in de kamer gegooid en het was weer tijd voor een korte briefing. Toen Marjan zei dat ze de laatste avond gezamenlijk wilde gaat eten hebben wij ze (apart) verteld dat wij zo onze eigen tradities hadden en dus niet mee zouden gaan. Ze keek even wat sip, maar had er natuurlijk geen bezwaar tegen. Na de briefing zijn we nog voor het douchen eerst maar eens een biertje gaan doen met Hans en Gerry (het blijft een gezellig stel). Omdat we toch al samen waren spraken we ook maar gelijk af om samen te gaan eten bij een tentje dat ik in de Planet had gevonden. Het was erg lekker, weer in een binnentuintje en ook weer met muziek. Dit keer een enkele zanger die zichzelf op gitaar begeleidde. Jammer dat het vaak zo hard was, maar toch wel erg leuk. Na het eten hebben we nog een afzakkertje gedaan op het plein. We wilden graag koffie met iets erbij, maar dat iets erbij was wat lastig. Ze hadden wel Amarettokoffie, maar geen koffie met los Amaretto. Toen werd het maar Cointreau met ijs (ook lekker). De heren namen koffie met rum ernaast, er was geen cognac. Al met al toch wel lekker. Op een mooie tijd om half twaalf naar bed.
Donderdag 24 juli
We hebben op de kamer ontbeten met toast die we over hadden van de vorige lunch. We zijn met de hele groep in onze eigen bus naar Chitzén Itzá gegaan. Toen we net de straat uit waren werd Henk misselijk, hij had al een paar keer die ochtend overgegeven en het ging dus echt niet goed. Helaas moesten hij en Hanneke dus achterblijven in Mérida. Aangekomen bij de site kocht Marjan onze tickets en mochten we vrij rondlopen. Het is een prachtige site, wel met heel veel toeristen maar dat is niet zo erg (voor een keer). We hebben uitgebreid rondgekeken en ook de binnenpiramide van de Great Pyramid beklommen. We moesten daarvoor even wachten.
Bij ons in de rij stonden ook mensen uit een Amerikaanse groep die om kwart over elf bij de bus moesten zijn. Dat is dan wel even zuur als de deur pas om tien over elf open gaat. Een aantal was dan ook al weg gegaan, maar twee bleven staan, zo van: die bus die wacht maar even. Wij waren het er dus echt weer over eens dat een dergelijke reis dus niets voor ons zou zijn. Waarschijnlijk deden zij Uxmal en Chitzén Itzá op één dag. Ook de Offerput, het Observatorium en de verschillende tempels waren zeer de moeite waard. Toen we klaar waren met de rondwandeling (of in ieder geval weer even genoeg hadden gezien) en dorst kregen deden we een Corona. Ik wilde ook een zak chips kopen, maar 28 pesos ( US$ 2,80) gaat me toch net iets te ver. Om vier uur in de middag waren we weer terug in het hotel en hebben we eerst maar eens een kopje bouillon genomen. Daarna zijn we in een soort staatswinkel een souvenir gaan kopen, een mooi Maya kopje. Toen we uitgeshopt waren liepen we Hans en Gerry tegen het lijf op een terras en hebben we maar een biertje gedaan (het leven is verschrikkelijk). Toen zij weg waren werd onder begeleiding van een fanfare de vlag gestreken. Piet ging uiteraard foto’s maken, terwijl ik op de biertjes bleef passen. Toen Piet helemaal met zijn camera in de aanslag klaarstond bleek de fanfare wel zijn kant op te komen (daar had hij al foto’s van genomen), maar de vlag de andere kant opgedragen te worden. Je kunt niet altijd mazzel hebben. Verder lopend zijn we Mirjam tegen gekomen, zij was alleen op pad, Marc was ziek geworden en bleef liever in bed om geen risico te lopen om morgen met koorts het vliegtuig in te moeten. We liepen samen met Mirjam terug naar het hotel om voor Marc een soepje te maken en zijn daarna gaan omkleden. Eerst maar eens naar een internetcafé om het telefoonnummer van Saskia op te zoeken. Dat staat wel in de mobiele telefoon, maar die moet je dan wel bij je hebben. Nadat dat karweitje geklaard was en we de mail van Patrick en Marike gelezen hadden (zij zijn de 23e vertrokken naar Griekenland) zijn we samen bij Pancho’s gaan eten. Daar begon het al goed, we namen een Corona voor de dorst en zouden daarna een flesje wijn doen, het is tenslotte de laatste avond (en zo hebben we elke keer een andere smoes). Toen de bestelling kwam bleek het nog Happy Hour te zijn en werden er vier Corona’s op tafel gezet. Omdat we die middag al wat bier hadden gedronken hebben we de wijn maar laten zitten en zijn bij het bier gebleven. Ik begon met een overheerlijke salade als voorgerecht en (natuurlijk) garnalen als hoofdgerecht. Piet hield het bij een flinke biefstuk als hoofdgerecht. Beide gerechten werden aan onze tafel klaargemaakt, compleet met een aantal soorten drank om te flamberen. Als toetje namen we een Maya koffie, meer drank dan koffie. Ook die werd met een kleine show aan onze tafel bereid. Erg leuk en lekker allemaal. Toen we waren uitgegeten en de rekening hadden betaald zijn we naar het plein gelopen, waar we Hans en Gerry tegenkwamen. We hadden ook los/vast afgesproken nog een afzakkertje met elkaar te doen. We hadden goed en wel de koffie besteld, de ober wist nog welke drank we erbij wilden, en toen kwamen Hans en Erna er ook bij. Nadat iedereen weg was hebben we samen nog een drankje gedaan om de laatste avond van de vakantie samen af te sluiten, zoals ook onze gewoonte is.
Vrijdag 25 juli
Onze laatste dag voor dit jaar in Midden-Amerika, aan alle leuke dingen komt ooit een einde. We hebben gelukkig nog een ochtend om in Mérida rond te kijken. Eerst maar eens ontbeten, dat deden we in een tent waar in het midden een koffiebranderij stond te werken. Het was goed dat we ergens in een hoekje zaten, het ging even mis, de zaak kwam aardig onder de rook te staan. We zijn nog naar het Palace Nacional geweest om de muurschilderingen te bekijken, ook die waren weer erg indrukwekkend. Daarna hebben we een beetje rondgelopen, onderweg naar een kerkje kwamen we langs een verschrikkelijk blauw gebouw dat het Paleis van Justitie bleek te zijn. Het had in Griekenland niet misstaan. Nog een koffie gedaan en een boekje over de Maya-cultuur gekocht. Daarna zijn we teruggegaan naar het hotel waar Marjan ons nog het restant van de groepspot teruggaf en een presentje: een Guatemalteeks gelukspoppetje (een hele familie zelfs). Met taxi’s gingen we naar het vliegveld, Marjan vloog met ons mee naar mexico-stad. Aangekomen op het vliegveld namen we afscheid en heeft een medewerker van het vliegveld groepsfoto’s gemaakt. Bij het inchecken bleken we weer geen plaatsen naast elkaar te hebben, maar dat loste zich op toen Marg wel wilde ruilen. Nog een ruiltje met de dame die naast ons in het vliegtuig zat en alles was weer in orde. De terugreis was weer hetzelfde als de heenreis, ik sliep veel en Piet heeft geen oog dicht gedaan. Aangekomen op Frankfurt hebben we met Hans en Gerry en Marc en Mirjam een drankje gedaan. Onze lijven bedachten dat het 08.05 was, gelukkig zeiden onze horloges dat het 15.05 was, dus we konden gewoon een biertje/wijntje doen. Hans kwam terug met halve liters witbier, dus dat was weer van dik hout. Ach, we zijn er zo intussen aan gewend. Daarna gaf Marc nog een rondje, maar dat werden gewone biertjes. Nog een stukje terug naar Amsterdam waar we met achten nog een afzakkertje deden, de eerste keer dat we dat doen en op ons initiatief, dus dat zegt wat over het gezelschap. Toen we treinkaartjes hadden gekocht hebben we vanuit een telefooncel Saskia gebeld met onze aankomsttijd op het station in Den Bosch, maar dat ging natuurlijk weer helemaal mis. Op Duivendrecht hoorden we dat er een bovenleiding kapot was, dus hebben we de metro naar Amsterdam Centraal genomen en van daaruit de trein naar Den Bosch (die via Hilversum ging). Omdat het zo druk was en de NS weer uitblonk in miscommunicatie hebben we heel de reis eerste klas gezeten, ik had niet de behoefte om te blijven staan en ik weet dat er bij problemen toch nooit controle is. Een half uur te laat kwamen we aan in Den Bosch, gelukkig stonden Peter en Saskia er nog, dus we waren zo weer thuis. Even de oudjes gebeld, lekker wat gedronken met de kids en toen om half twaalf naar bed, gelijk over de jetlag heen.
Zoals altijd is het goed weer thuis te zijn!!
NB. De groepspot was prima, het leek veel, maar er werden niet alleen fooien maar ook ontzettend veel andere dingen uit betaald, zoals entrees en gezamenlijke ontbijten.