Inleiding
Dit jaar konden een reisje maken wat al best lang op mijn lijstje stond omdat ik prachtige foto’s van vrienden die daar geweest waren had gezien: Lapland. Toen ik me realiseerde dat 05:40 vliegen betekent dat je om 03:40 uiterlijk op Schiphol moest zijn kwam ik tot de conclusie dat we beter een hotelovernachting vooraf konden doen. Dus die nog snel even bijgeboekt.Lapland is bijzonder, heel koud, maar goed te doen met de thermospullen die we zelf hadden gekocht, en de goede spullen die we vanuit het hotel aangeboden kregen. Maar het is wel bijzonder als je gaat ontbijten om half tien en het dan nog steeds een beetje donker is. De zon ging op rond elf uur, en ging weer onder om half twee, dus heel lange dagen zijn het niet. Gelukkig is het “pas” om half vier echt donker.
Vrijdag 12 januari
Vandaag gaan we beginnen aan dat reisje wat ik dus heel graag een keer wilde maken: naar Lapland. Na de lunch thuis zijn we rond twee uur gaan rijden, en waren we dus mooi op tijd bij het NH Schiphol hotel. Daar bij het inchecken meteen de ontbijtbox, maar vooral de shuttle van 03:00 uur geboekt. Toen we op de kamer aankwamen ben ik nog even naar de balie gegaan voor een uitrijkaart en om een wake-up call te regelen. Daarna even op de kamer gebleven, maar snel weer naar beneden voor een koffietje en een wijntje. We hoefden tenslotte niets uit te pakken. Daarna nog even naar boven om een beetje voor de TV hangen en na het sportjournaal naar het restaurant gegaan voor een hoofdgerecht vergezeld van een flesje wijn. Broodje vooraf en koffie toe en het was weer helemaal prima. Na het eten naar bed gegaan en meteen gaan slapen.
Zaterdag 13 januari -15
Om 02:10 liep mijn wekker af. Om 02:15 zou de wake-up call komen, maar helaas. Gelukkig waren we dus al wakker en liep Piet zijn wekker om 02:20 uur af, dus het kwam allemaal goed. Spullen ingepakt en naar beneden. Daar uit gecheckt en de rekening betaald. De ontbijtboxen in de tassen gedaan en de koffers in de bus. Gelukkig hadden wij een voucher gekregen voor die bus. Een stelletje had die niet gehad en die konden dus niet mee, ondanks dat ze gereserveerd hadden. Waarschijnlijk was het mis gegaan omdat de jongeman aan de balie nog aan het leren was, en die het stel niet op de lijst had gezet en dus ook geen voucher had gegeven. Die zelfde jongeman had ons ook geholpen, maar toen stond er nog een Nederlands meisje om het te ondersteunen. Die had ons ook de voucher gegeven, dus bij ons was het wel goed gegaan. Hoe dan ook, de shuttlebus vertrok mooi op tijd, en we waren na tien minuten in de vertrekhal. Omdat we al online hadden ingecheckt was het een kwestie van de bagage in de automaat proppen en door de security. Daar kwamen we er achter dat plastic flesjes met water wel gewoon mee mogen in de handbagage. Dus Piet had zijn flesje voor niks weg gegooid. We waren zo door de security en hebben daarna maar koffie gedronken en de tijd gedood bij Laplace achter de douane. Het werd steeds drukker, wij waren net op tijd. Er gaan dus meer mensen zo vroeg vliegen, maar we zagen ook dat er meer mensen waren met dikke jassen en wandelschoenen, dus die waarschijnlijk ook richting Lapland zouden gaan. Het boarden ging ook snel, het vliegtuig was ook niet helemaal vol. We hadden het bankje van drie voor ons zelf, dus dat was prima. Koffie met tosti, krantje lezen, ik een beetje doezelen en toen waren we er al. Toen we uit het vliegtuig kwamen voelden we het al: het is koud hier. De thermometer gaf -15 aan, dus best fris. Daarvan meteen maar een foto gestuurd naar het thuisfront. Toen we de koffers hadden was het even zoeken naar de chauffeur van de juiste bus, die stuurde ons naar buiten en liet ons (en onze medereizigers) zomaar tien minuten buiten staan wachten. Dat lijkt niet veel, maar gelukkig hadden we onze handschoenen en muts paraat, anders was het wel erg koud geweest.
Half uurtje of zo gereden naar ons Wilderness hotel Inari, het is hier dan wel koud, maar ook prachtig. Onderweg zagen we op het meer drie wilde rendieren lopen, bijzonder gezicht zo in dat sneeuwlandschap. Bij het inchecken kregen we allerlei informatie, en zag Piet op het scherm dat we de volgende dag om 09:45 uur verwacht werden voor de husky tocht. Na het inchecken zijn we eerst naar onze kamer gegaan, recht tegenover de receptie, lekker dichtbij en dus maar een stukje buiten oversteken. We hebben eerst de spullen uitgepakt en zijn toen gaan lunchen. Een prima buffet met voor ieder wat wils. Omdat het nog vroeg was zijn we eerst een klein stukje het meer opgelopen. Dat kan hier, alles is stijf bevroren. We hebben maar een minuutje of twintig gelopen, we hadden al wel extra kleding aangetrokken, maar toch was het (eigenlijk alleen in het gezicht) te koud. Bovendien heb je geen doel om naar toe te lopen, en dat maakt het minder leuk. Daarna hebben we onze extra lagen maar weer uitgetrokken en zijn we in de lobby koffie gaan drinken en ben ik aan dit reisverslag begonnen. De koffie doen we niet meer, slappe hap. Ik had ook nog naar de prijzen gekeken van de drankjes, en het is inderdaad niet goedkoop. Maar gisteren betaalde ik in NH Schiphol € 37,00 voor een fles Malbec uit Argentinie, en hier kost hij € 44,00. Dat vind ik dan wel weer meevallen. De prijs van de biertjes hebben we ook ontdekt, € 5,00 voor een kleintje van 25 cl, en € 8,40 voor een halve liter. De wijntjes per glas zijn in ieder geval een stukje duurder, zomaar € 9,50 voor 140ml. Toen we aan een biertje zaten zagen we dat het om half vier al donker was, ze hebben hier niet heel lange dagen. Na de biertjes zijn we even naar de kamer gegaan, er is hier buiten de excursies en wandelen niet veel te doen. Na het ‘rusten” zijn we gaan eten. Voordat we dat deden hebben we eerst onze winteruitrusting gepast en naar de kamer gebracht. Het was nogal wat: laarzen, wanten en vooral een thermo overall. Het passen was al wel een dingetje, dus zelf aan en uittrekken zou ook wel weer lastig zijn, we zouden het meemaken. Het diner was weer prima, en we namen er natuurlijk een wijntje erbij. Maar hier doe je niet zomaar een flesje, dus we namen allebei een glaasje. Dat kan natuurlijk ook handig zijn, omdat Piet graag rood heeft, en ik vaak liever wit. Het eten was, net als de lunch weer helemaal prima, en daarna gingen we nog even in de lobby zitten met nog een glaasje wijn. Dan zie je dat er niet veel mensen in de lobby zitten, en die er wel zijn zitten óf op hun telefoon te kijken, óf spelen samen een spelletje. We zijn halverwege even geswitcht van de haardkant. Waar wij zaten waren de stoeltjes bezet, en die aan de andere kant kwamen vrij. Beter, ook al omdat er een grote groep binnenkwam en daarvoor de deur steeds open ging. Toen we ons tweede wijntje op hadden gingen we terug naar de kamer.
Daar ging al heel snel het Noorderlicht alarm af, dus wij naar buiten. Snel, dus zonder echt goede kleren aan, ik had alleen mijn joggingbroek aan. Helaas was het een soort vals alarm, wij (Piet dus) zagen alleen een klein groen bolletje ver weg. Daar konden we niets mee, en het was ook helemaal niet wat we hadden verwacht. Maar we wilden ook niet binnen blijven, je weet maar nooit. We waren net binnen toen het alarm weer afging. Deze keer trokken we wat meer aan om ook langer buiten te kunnen blijven. We hebben de waterpolowedstrijd die we op dat moment zaten te kijken maar even gelaten. De tweede keer dat we naar buiten gingen hebben we iets meer gezien, maar vooral op de foto’s die er mijn telefoon zijn gemaakt. De andere camera’s deden helemaal niets. Het was maar een beetje, maar toch wat gezien. Wie weet is het in de rest van de week nog wel beter te zien, en anders hebben we pech, we hebben al zo vaak geluk gehad dat het deze keer misschien niet lukt. We zijn ook nog een derde keer naar buiten gegaan, maar dat was minder, dus daar hebben we geen foto’s van gemaakt. Het was intussen wel druk op het meer, er waren ook mensen die die avond een tocht met de sneeuwscooter hebben gedaan, die hebben vast meer gezien, maar daar hebben wij niet veel aan. Dus de waterpolowedstrijd maar afgekeken en toen gaan slapen. Morgen onze eerste echte excursie.
Zondag 14 januari -18
Op tijd opgestaan, we moesten om half tien klaar staan om ons husky avontuur te gaan ervaren, en voor die tijd moesten we natuurlijk wel ontbeten hebben. Douchen kun je beter niet ’s-morgens doen is het advies omdat pas gewassen huid niet isoleert. En dat hebben we hier eigenlijk wel nodig, het varieert steeds tussen -15 en -19, dus heel warm is het niet. Na het prima ontbijt met geroosterd brood, roerei, spek en gerookte zalm gingen we terug naar de kamer om onszelf in onze thermo-overall te hijsen. Dat valt allemaal nog niet mee met al die kleren eronder, maar het zal vast heel koud zijn op de slee. We werden naar de boerderij van de husky’s gebracht met twee busjes, en toen we daar aankwamen kregen we eerst de instructies over hoe om te gaan me de slee, en de honden die er voor liepen. Daarna liepen we naar de honden, en kregen we onze slee toegewezen.
Wij zouden als tweede slee gaan. Ons roedel was het wildst en maakte de meeste herrie, dat beloofde wat. Piet zou de eerste helft “sturen”, dus ik plofte in de slee. Helaas is dat alleen maar een soort houten bak die op de grond rust, dus het ging weer niet al te gemakkelijk. Toen we weg gingen bleek dat de instructie voor het remmen al helemaal niet voor niets was geweest, onze honden vlogen bijna over de eerste slee heen. Piet heeft dan ook zowat heel de tijd op de rem moeten staan met één voet om dat spul wat af te remmen. Maar het was wel leuk, afgezien van de klappen op je billen omdat het geen egaal glad parcours was. Halverwege hebben we gewisseld, dat was in het begin zeker geen feest. Toen die beesten merkten dat de rem eraf was schoten ze weer als een idioot naar voren, en moest ik dus ook met één voet op de rem om ze in bedwang te houden. Dat was anders dan de slee voor ons, daar moest de bestuurder steeds meehelpen zodat de honden een beetje vaart hadden. Dat zou ik ook wel gehad willen hebben. Maar gelukkig kreeg ik er op een gegeven moment wel een beetje gevoel voor, dus viel het wel weer mee. Totdat we door een soort bospad reden en een tak mijn muts aftrok. Dat was als niet fijn, maar toe maar. Gelukkig stopten we weer even en kwam ik erachter dat de muts in de capuchon op mijn overall was gevallen. Net toen ik die te pakken had en hem op wilde zetten gingen die beesten er weer vandoor. Daarbij verloor ik ook nog een handschoen en toen was ik er klaar mee en trapte vol op de rem. De gids die vooraan reed kwam terug gelopen, en heeft mijn handschoen opgepakt. Hij vertelde later dat ik gewoon door had moeten rijden, omdat de gids achter ons die wel had opgeraapt, maar dat wist ik toen ook nog niet. Al met al wel leuk, maar voor mij in het begin van het sturen wel stressvol. Na de rit gingen we nog even bij de puppy’s kijken, we mochten ze ook vasthouden. Maar ze stinken wel. Allebei snel op de foto met zo’n klein dreumeltje, en weer doorgeven. Toen iedereen op de foto was geweest met een puppy zijn we naar de yurta gegaan, een tent met daarin een houtkachel, zoals een yurt in Mongolië. Daar kregen we een bekertje thee, en hebben we wat zitten praten met de gids. Dat was een Italiaanse jongen van 19 die met de fiets door Europa trok. Hij was in oktober vertrokken, en sliep in een tentje. Dat roept natuurlijk veel vragen op, en zo kwam er een leuk gesprek. Na de thee waren de busjes er weer, en gingen we terug naar het hotel. Daar hebben we ons eerst maar eens afgepeld, die thermo-overall is lastig, maar wel lekker warm. We hebben het tijdens de husky tocht ook helemaal niet koud gehad. Na de lunch zijn we naar het dorp gelopen, ik weer met mijn thermo-overall aan, Piet ging zonder lopen. Het was 2,8 kilometer naar het dorp, en dat ging door mij ook niet op tempo 10:47 per kilometer zoals thuis altijd het tempo was, maar op 12:37 per kilometer. Het voetpad / fietspad was prima te belopen, maar het is wel zwaarder dan asfalt en een klein beetje omhoog en omlaag. Maar na bijna drie kwartier waren we waar we zijn moesten: bij de supermarkt. Daar hebben we eerst wat snoep, nootjes en drankjes ingeslagen, en zijn daarna naar de souvenirs winkel gegaan. Daar hebben we een kerstbal gekocht, een kleinigheidje voor de kleintjes en een trollenpaartje voor op de vensterbank in de keuken. En toen was het tijd voor koffie. Die hebben we gedronken bij Hotel Inari aan de overkant van de supermarkt. Een prima plekje met lekkere cappuccino en een lekker biertje voor Piet en voor mij een Fanta. Alcohol en dan weer terug moeten lopen vond ik niet zo’n goed ideetje. Bij het hotel was ook een Tesla charge station, en ik kon het niet laten om een foto daarvan aan Gerry te sturen met de uitnodiging om een bakje koffie te komen doen omdat hij hier toch ook zijn auto kon opladen.
Toe we thuis kwamen heb ik me weer afgepeld en zijn we eerst maar eens gaan douchen. We zijn daarna op tijd gaan eten omdat de vooruitzichten voor het Noorderlicht die ochtend goed leken. Helaas werd de bewolking steeds dikker, maar we zouden wel zien. We hebben weer een heerlijk diner gehad, de buffetten zijn helemaal prima, voor iedereen ligt er wel wat, en er is steeds voldoende anders wordt het aangevuld. Wijntje bij het eten, en een wijntje erna bij de open haard. Daar zit je wel lekker, want ze zorgen er voor dat heel de avond er hout op wordt gegooid als het vuur uit dreigt te gaan. Toen we terug naar de kamer zijn gegaan hebben we nog even buiten gekeken, maar het was nog donkerder dan de eerste avond, dus we zagen helemaal niks, laat staan het Noorderlicht. We hebben nog even sport gekeken op de iPad, een puzzeltje gebouwd en zijn op onze normale thuistijd gaan slapen.
Maandag 15 januari -21
We hoefden niet vroeg weg, dus we zijn tot negen uur in bed blijven liggen. Nog voordat we gingen ontbijten hebben we Patrick een appje gestuurd, die was jarig. Daarna een goed ontbijt, terug op de kamer hebben we iets meer kleren aangetrokken, ik mijn thermo-overall weer, dat bevalt goed. Maar deze keer geen thermo ondergoed, maar alleen maar een lange broek en een T-shirt met een truitje. Dat is voor niet al te lange tijd buiten prima bevallen, beter dan al dat warme spul eronder. Helaas was het wel heel nevelig, dus we hebben maar een stukje op het meer gewandeld. Daarna een vroege lunch omdat we om 12:45 uur klaar moesten staan voor ons bezoek aan het Sami museum.
We werden weer met een busje gebracht. Het eerste deel van het bezoek was aan het buitengedeelte, een soort openluchtmuseum. Helaas konden we maar een klein gedeelte bezoeken omdat de rest werd omgebouwd voor een groot Sami filmfestival. Toch was het wel leuk om te zien hoe de mensen in vroegere tijden leefden, en sommigen nog steeds leven. Na even buiten rondgelopen te hebben, en uitleg gekregen te hebben van Karel onze Belgische gids gingen we weer naar binnen. Jammer genoeg moest Karel, ondanks dat het een volledig Nederlandstalige groep was, steeds in het Engels moest vertellen. Er was namelijk een stagiaire bij die geen Nederlands sprak. Daar waar zij even anders was gaf Karel de uitleg wel in het Nederlands, maar zodra ze er weer bij was ging hij over op Engels. Het is een prachtig museum, veel voornamelijk Sami cultuur, maar ook wordt er veel over de natuur tentoongesteld, een prima combinatie. Na het bezoek aan het museum zijn we in Inari gestopt voor de mensen die nog even naar de supermarkt of de souvenirwinkel wilden. Wij hebben nog een fles Coca Cola en wat Lapse biertjes meegenomen, en verder wat in de souvenirwinkel rondgelopen omdat het buiten wel erg koud was om daar te wachten.
Na het bezoek aan het museum en de winkels van Inari zijn we naar de kamer gegaan, een wijntje bij de open haard zat er niet in, we zouden die avond gaan sneeuw scooteren, en dan is alcohol echt uit den bozen. En ik zou dan wel achterop zitten, dan is het toch niet zo gezellig om wel een wijntje te doen als Piet dat niet kan. We zijn vroeg gaan dineren, we hadden tenslotte niet heel de avond de tijd door de scooter excursie. We waren dan ook mooi op tijd om de helmen te passen en de instructie voor het rijden met de scooter. We zijn over het meer gaan rijden, Piet aan het stuur. Ik had bedacht om in het donker maar niet te gaan rijden, Piet is toch wat meer ervaren omdat hij ook nog steeds motor rijdt. De kou viel op zich wel mee, ik kreeg alleen koude voeten. Daar had Piet geen last van, zijn voeten zaten lekker in de buurt van de motor onder een soort afdakje. Halverwege zijn we gestopt voor thee, daar hebben we weinig gezien. Het was tenslotte al na 21:00 uur, en dus donker. De thee was prima, en gids Anna heeft ook nog een paar foto’s van ons gemaakt bij de scooter, dus dat was ook wel leuk. Na de thee gingen we weer verder, het was wel koud. Het vizier van de helm bevroor ook als je het helemaal naar beneden deed, de condens van de ademhaling deed het aanslaan, en de vorst bevriezen. Dus moest je het vizier niet helemaal naar beneden doen, maar daarmee werd je gezicht ook wel koud. Door de nieuwigheid van het scooteren en de spanning van in het donker op een niet altijd zichtbaar track rijden hadden we van de kou evengoed niet veel last. Helaas moesten we een paar keer wachten op een groepje dat achter ons reed. Redelijk tegen het einde van de tour zei Anna dat we even moesten stoppen en wachten. Zij zelf ging er vandoor, een stuk verder kijken. Toen ze terugkwam moesten de lichten (en dus de scooters) uit,
en zagen we echt het Noorderlicht, heel bijzonder. Mooie foto’s van gemaakt, alleen niet in de verte omdat het recht boven ons was. Anna heeft ook nog een hele mooie foto van ons gemaakt, wij als een soort schaduwen in het donker en het Noorderlicht tussen ons in. Na dat spektakel zijn we verder gereden, en hebben we zelfs in het donker nog een paar rendieren gezien. Piet ging nog even cross country. Omdat hij van het pad in de losse sneeuw kwam gaf hij gas om niet weg te zakken. Daarbij hadden we zoveel vaart dat we ook weer over het pad naar de andere kant stoven, en dus daar in de losse sneeuw terecht kwamen. En dat zo een keer, ik vond dat wel spannend, achterop heb je namelijk helemaal geen controle over wat er gebeurd. Zou dat nou zijn waarom ik vroeger zelf een motor wilde en niet achterop? Na al dat gedoe hebben we nog een keer moeten stoppen om op de rest te wachten, en toen kwam Anna vragen wat er aan de hand was geweest. Of we er vandoor wilden gaan, maar ze snapte dat het kon gebeuren, en gaf tips voor als het nog een keer zou gebeuren. Toen we na dit avontuur terug kwamen hebben we de helmen ingeleverd, en zijn we naar de kamer gegaan om ons af te pellen. En toen natuurlijk naar de bar om de trip te vieren, gelukkig was die nog open, want het was intussen over half twaalf. Na het wijntje in de bar hebben we op de kamer nog een paar afzakkertjes genomen. Net voordat we zouden gaan slapen liep om half een het alarm weer af, dus we zijn nog heel even naar buiten gegaan, maar het was te koud en in eerste instantie zagen we niets, dus zijn we maar weer snel naar binnen gegaan. Het was een enerverende dag geweest.
Dinsdag 16 januari -19
Omdat we pas een excursie om half drie hadden, en we voor die tijd eigenlijk niks wilden doen hebben we rustig aan gedaan. We zijn pas om half tien gaan ontbijten, omdat we tot negen uur in bed hebben gelegen, ook wel eens lekker zo, ook al is het alweer voor de tweede keer. Na het ontbijt hadden we helemaal nog geen zin om naar de kamer te gaan, dus heeft Piet de iPads gehaald en hebben we in de lobby de krant zitten lezen. Daarna zijn we toch maar naar de kamer en daar een kopje koffie gezet, fijn dat we een waterkoker en spulletjes voor koffie en thee hebben. We hadden alle tijd voordat we weer gingen lunchen. Na de lunch kwam er een grote bus voorrijden, de groep die naar de rendierfarm ging was dan ook best groot. We hebben in de bus nog even moeten wachten omdat er twee mensen ontbraken. Die zijn uiteindelijk niet meer gekomen, maar het zorgde wel voor warmte in de bus, we hadden allemaal heel warme kleren (lees thermo-overall) aan, en dan is het niet fijn om te moeten wachten in een warme bus. We hebben een stukje met de bus moeten rijden, door Inari en daar een stukje verder afslaan naar een onverlichte weg. Op de heenweg hadden we dat niet eens door, omdat het toen nog niet donker was. Onderweg liep er ook nog een rendier voor de bus uit, die zal ook wel gedacht hebben: op deze verharde weg is het toch wat gemakkelijker rennen dan in de rulle sneeuw. Maar na een korte poos ging hij toch aan de zijkant lopen, en van de weg af. Aangekomen bij de Inari rendierfarm kregen we eerst uitleg, daarna mochten we de vrouwtjes en kleintjes eten geven. Dat was wel leuk om te doen. Daarna gingen we naar een andere omheining waar we niet naar binnen mochten, daar stonden de oudere dieren, dus groter en met grotere geweien. De Sami boer vertelde dat daar de pensionado’s stonden. Die hoefden niet meer te werken. Omdat rendieren niet meer nodig waren door de komst van de sneeuw scooters werden ze eigenlijk alleen nog maar ingezet om sleeën met toeristen te trekken, en daarvan had (in ieder geval) deze boer gezegd dat hij ze daarvoor niet meer zou willen laten werken. Zij mochten de rest van hun natuurlijk leven lekker leven zonder te werken. Hij zou ze ook nooit voor vlees gebruiken, het was als het ware familie.
Die rendieren hebben we dan ook vanaf de buitenkant van het hek gefilmd en gefotografeerd. Na alle beesten te hebben bewonderd werden we uitgenodigd in de tent die Kota genoemd wordt voor thee / koffie met een kaneelbroodje. Daar vertelde de boer ook meer over de Sami cultuur en hun leven. Bijvoorbeeld over de voorwerpen die ze gebruiken en waar die van gemaakt worden. Omdat ze ook een handwerkwinkeltje hadden werden we daar natuurlijk ook uitgenodigd. Maar de kopjes uit berk die door de Sami gebruikt worden, en waaruit we ook koffie en thee hadden gedronken, waren maar liefst € 95 per stuk, en dat gaat wel een beetje ver. Ik heb het dus gehouden bij een sleutelhanger, gemaakt van rendiergewei en met een stempeltje van een rendier pootafdruk erop. Die kostte € 7 en dat is toch beter. Maar omdat ik net deze dag bedacht had dat ik mijn pasjes uit mijn telefoon zou halen om ze niet te verliezen liep ik tegen een probleempje aan: ik kon niet betalen. En dat terwijl de vrouw voor mij moeite had met haar ING pas en ik me gelukkig prees dat ik een ICS creditcard heb. Jammer dat die in de koffer in de hotelkamer lag.
Gelukkig heeft Piet altijd geld in zijn achtervakje, dus ik kon de sleutelhanger toch meenemen. Na de tour zijn we natuurlijk eerst een wijntje gaan doen om het te vieren (wat er te vieren was weet niemand, maar elke smoes is goed). Daarna terug naar de kamer voor koffie en een beetje schrijven omdat ik anders weer hopeloos achter loop. Ik had niet veel puf, dus het werden voor een gedeelte weer steekwoorden. Toen weer terug voor het diner en het tegenwoordig gebruikelijke wijntje bij de openhaard. Thuis in de kamer hebben we nog wat afzakkertjes genomen en zijn daarna op tijd gaan slapen.
Woensdag 17 januari -12
Om half negen uit bed, vandaag hebben we weer een vroegere tocht: een vier uur durende snow mobile adventure. Na het ontbijt hebben we natuurlijk de helmen weer opgehaald en hebben degenen die nog niet hadden gescooterd uitleg gekregen. Omdat er verse sneeuw was gevallen, en dus de track niet goed zichtbaar was, heb ik maar weer overgeslagen. Gelukkig was het nu wel overdag, en dus licht, maar ik voel me toch niet zeker genoeg om op dat ding te gaan zitten. Piet vond het ook een heel stuk beter om zicht te hebben, dus die vond het ook niet erg om te rijden. We gingen uiteraard weer over het meer, en nu konden we (in ieder geval ik) wat meer rondkijken.
Toen we net onderweg waren stopten we en vroeg de gids of iedereen OK was. Op dat moment stapten ook een paar dames weer op de “achterbank”, het was toch zwaar en lastig om te rijden. We zijn tijdens het rijden een paar keer van de track afgeraakt, en dus in de losse sneeuw terecht gekomen. Maar door de tips van Anna (gas meteen los en rustig aan proberen naar het pad te sturen) was het deze keer geen enkel probleem om weer op het rechte pad te komen. Toen we over het meer scheurden zagen we ook een paar keer rendieren, één keer moesten we zelfs heel langzaam gaan rijden en stoppen omdat een paar rendieren eigenlijk liever tussen de scooters wilden oversteken naar de andere kant van het pad. Het leek zelfs wel of ze met ons mee wilden lopen. Even verder stonden een grote kudde, en nog wat later nog een kleinere kudde en wat losse dieren. En we kwamen ook nog langs een heuvel, waarop wat kruizen op graven stonden, voor mij genoeg te zien dus. We zijn ook gestopt bij de heilige berg in het midden van het bevroren meer, daar gaf onze gids ook wat uitleg. Op een gegeven moment gingen we van het meer af en reden we op een track in het bos. De gids is toen gestopt en afgestapt om te kijken of er geen trein aan kwam, er lopen daar natuurlijk ook gewoon spoorlijnen, maar die hebben allemaal geen bewaakte overgangen. Nadat we (voor ons gevoel) bijna aan het einde van de trip kwamen zijn we gestopt bij een hut waar de gids lekker een vuurtje stookte. We werden voorzien van een heerlijk Lapse zalm-aardappelsoep, sandwiches met ham en kaas en koffie/thee/chocomel. Goed verzorgd dus. Er was ook een toilethok, maar dat was zelfs voor mij te smerig. Gelukkig was de vloer een rooster, dus voor mij een Potala toilet, dat plast ook prima. Op de terugweg door het bos heb ik nog wat filmpjes gemaakt, we reden daar namelijk niet zo hard, en het is toch wel leuk om een herinnering te hebben, en om ook wat op de website te kunnen zetten. Terug bij het hotel was het natuurlijk weer dezelfde procedure: uitkleden op de kamer en naar de bar voor een drankje. We hadden weer een prima stekje bij de open haard. Daar keek ook Piet even op de Garmin hoe de toer was verlopen: we hebben bijna 48 kilometer gescooterd, met een topsnelheid van 38 kilometer per uur toen we over het meer reden. Weer een heerlijk dinerbuffet, lekker wijntje erbij en erna bij de open haard. Het leven is verschrikkelijk.
Donderdag 18 januari -15
Een dag waarvan de excursie pas om 13:00 uur zou beginnen, dus weer lekker lang in bed gelegen en rustig ontbeten. Daarna zijn we met de camera en het statief op pad gegaan om wat foto’s te maken. We hebben een aantal leuke plekjes langs de weg gevonden, en dus ook wat leuke foto’s kunnen maken. Daarna hebben we koffie op de kamer gedronken, en zijn daarna maar vroeg gaan lunchen. Onderweg heb ik nog even bij housekeeping wat koffie gehaald.
Omdat we gisteren geen schoonmaak hoefden, en alleen schone handdoeken werd er natuurlijk ook geen nieuwe koffie neergelegd. We namen een lichte lunch met een salade, klein stukje vlees en een lekkerbekje. Niet veel drinken erbij, want we konden waarschijnlijk tijdens het langlaufen niet plassen. Daarna weer terug naar de kamer om ons in onze thermo-overall te hijsen. Toen we klaar waren en buiten bij de rest van de groep stonden werden we voorzien van langlaufski’s en stokken. Beneden bij de sneeuwscooters kregen we uitleg over hoe te langlaufen en bonden we onze ski’s aan. Het ging best goed, zolang je in de sporen blijft. Piet ging er natuurlijk alweer vandoor, ik was wat trager,
zoals altijd. Achter mij waren ook wat groepsgenoten, en die vonden het helemaal niet erg om niet zo snel te gaan. Tot aan de helft van de heenweg ging het helemaal prima, maar daarna besloeg mijn bril en kon ik de tracks niet helemaal goed zien, maar over de bril kijken hielp al wat. Ik heb er nog even over gedacht om mijn bril af te doen en in mijn overall te stoppen, maar was veel te bang dat ik zou vallen en hij dus kapot zou gaan. Halverwege hebben we een kopje warm bessensap op tijdens een pauze. Daarna weer terug over hetzelfde pad. Er gingen een aantal met één gids mee omdat ze wat sneller wilden gaan, maar de middenmoot bleef bij elkaar, ondanks dat daar natuurlijk ook wel verschillen in snelheid in waren. Piet was weer sneller en kon dan ook de rest mooi filmen toen die aankwamen, met mij voorop. Ook voor deze tocht had Piet weer zijn Garmin aangezet, daarmee konden we zien dat we in totaal 4 kilometer op de langlaufski’s hadden “gelopen”. Terug in het hotel hoorden we dat een van onze groepsgenoten haar zonnebril in haar jas had gedaan, gevallen was en haar zonnebril helemaal doormidden was. Goed dat ik dat dus niet had gedaan. In de kamer hebben we ons afgepeld en zijn we natuurlijk een biertje gaan drinken om ook deze volbrachte taak te vieren. ’s-Avonds de intussen standaard invulling van de tijd: lekker dinerbuffet met wijntje. Deze keer namen we een flesje wijn, dat staat toch wel feestelijk en is niet eens zo heel veel duurder. We namen wit, de volgende dag zouden we dan een flesje rood doen. Zoals gewoonlijk dronken we één glaasje bij het eten, en namen er daarna één bij de openhaard.
Vrijdag 19 januari -22
De dag van de sneeuwschoenwandeling, ik was wel heel benieuwd hoe dat dan weer zou gaan. We zouden het in ieder geval niet koud krijgen, daar waren we na een week wel achter. Dat had natuurlijk ook alles met de thermospullen die we zelf gekocht hadden, maar zeker ook met de spullen die we van het hotel in bruikleen kregen. Vooral de overall en de laarzen waren erg fijn, maar ook de grote handschoenen deden zeker hun ding. We werden met twee busjes opgehaald door onze gidsen Jari en Freddy. Na een minuutje of twintig rijden kwamen we aan bij onze startplek. Daar kregen we onze sneeuwschoenen en de handleiding daarvan. En natuurlijk ook de instructie hoe we er mee moesten lopen. Ik en een groepsgenoot namen ook de wandelstokken aan die we ook konden lenen. Het vastmaken van de sneeuwschoenen (een soort korte ski) verliep al niet al te soepel, maar dat was gelukkig bij iedereen. De gidsen waren erg bereidwillig om iedereen te helpen, en al snel begon de wandeling. Dit is voor mij echt wel het mooiste wat we deze week hebben gedaan. De rest was natuurlijk ook niet verkeerd, maar deze omgeving was zo mooi, een echt Winter Wonderland. We waren als groep alleen daar aan het wandelen, en hadden gelukkig twee gidsen bij ons. Dat betekende dat ik (natuurlijk) weer achteraan liep, en gids Freddy bij mij bleef. Het betekende ook dat Piet weer lekker door kon, hij kan altijd met de snelsten mee, dus het is fijn dat hij weet dat ik in goede handen ben. We hebben rustig door het prachtige landschap gewandeld. Halverwege was er weer een pauze met een warm bakje thee of zoiets. Het kan ook steeds warm bessensap zijn, het is in ieder geval zoet. Op de plaats waar we de pauze hadden vroeg Jari of de groep wat wilde verspreiden omdat we anders allemaal op een rijtje zouden staan. Piet voldeed natuurlijk aan dat verzoek, ging van het pad af en zakte prompt tot zijn heupen in de sneeuw.
Toen hij er uit wilde krabbelen om weer op het pad te gaan staan bleef zijn sneeuwschoen achter, dus die moest hij ook nog uitgraven. Helaas heb ik het allemaal niet live kunnen meemaken, ik liep samen met Freddy te ver achteraan. Fijn was wel dat Freddy mijn bril in zijn rugzak deed, want die besloeg weer en ik zag dus weer niks. Deze keer had ik mijn oude bril op, dus die durfde ik wel in de rugzak van Freddy te laten stoppen, hij zou er vast goed op passen. Na het drinken van de warme thee hebben we een korte tijd heel erg stil gestaan, en allemaal onze mond dicht gehouden. Dan hoor je bijna de stilte, heel bijzonder. Op het laatst gingen we ook nog een heuveltje op, dat was wel wat zwaarder, en ik was blij dat ik toch de stokken had aangepakt. Bovenaan de kleine heuvel was een prachtig uitzicht over het meer en de achterliggende bossen. Daar heeft Jari ook nog wat groepsfoto’s gemaakt, altijd leuk. Op de weg naar beneden kwamen de stokken natuurlijk helemaal van pas, goed dat ik weet hoe er mee om te gaan. Bewijst de kennis van de trip op de Inca trail ook in de sneeuw nog zijn nut. En ook de Garmin bewees weer zijn nut: in totaal 2,5 kilometer gewandeld. Best een prestatie, als ging het niet heel snel. Terug bij de busjes waren we alweer snel bij het hotel terug, en namen we afscheid van onze gidsen. Na weer een prima lunch besloten we nog een keer naar het dorp te lopen. Ik deed deze keer niet mijn thermo-overall aan, maar mijn thermo-legging en een lange broek. Het was wel kouder, maar dat gaf niet zo’n gedoe als we wat gingen drinken. In het dorp zijn we niet meer naar de supermarkt, maar wel nog even de souvenirwinkel gegaan.
Daar hebben we voor ons allebei een nieuwe muts gekocht. Piet wilde eerst nog een heel aparte kopen, maar kwam tot de conclusie dat hij die thuis hoogstwaarschijnlijk niet zou gaan dragen. Hij kocht dus ook maar een iets meer normale muts, maar wel veel leuker dan de blauwe ING mutsen die hij steeds op heeft. We hebben ook nog twee theelichtjes houders gekocht en mooie zilveren oorbellen. Na de aankopen zijn we in het hotel in de hoofdstraat nog een cappuccino en een wijntje gaan doen. Nog voordat we in het hotel ingingen zagen we op de gevel een thermometer met -22. Dat was wel heel koud, en we hebben we daar foto’s van onszelf onder gemaakt als bewijs voor het thuisfront en voor ons eigen geheugen. Toen er twee Japanse of Chinese dames waren vroegen we hen om dat ook te doen van ons tweeën, altijd leuk. We zagen ook een soort muur / plakkaat met allemaal gekleurde ijsblokjes die door de lokale bewoners waren gestapeld voor de Kerstgedachte van het dorp. De cappuccino viel deze keer zwaar tegen, maar de wijntjes waren prima.
Onderweg terug naar ons hotel hebben we nog mooie foto’s gemaakt van het kerkje, want deze keer had Piet zijn camera meegenomen. Terug in het hotel zijn we redelijk vroeg gaan eten, we namen meteen onze geleende thermosullen mee terug, dan waren we daar vast vanaf en we zouden ze toch niet meer gebruiken. We namen geen flesje wijn omdat de vooruitzichten op Noorderlicht redelijk gunstig waren. Terwijl we aan tafel zaten hoorde Piet allerlei geroezemoes, mensen stonden ook van tafel op. Het personeel kwam vertellen dat het Noorderlicht te zien was. Dus iedereen van tafel, dikke kleren aan gaan trekken en camera’s halen. Wij natuurlijk ook. Toen zagen we eindelijk het Noorderlicht zoals je dat op allerlei foto’s ziet. Weliswaar niet zo helder als op professionele foto’s, zelfs niet zo mooi als Mary Ann en Miranda het hebben gezien, maar voldoende om er mooie foto’s van te kunnen maken met een prachtige groene boog boven het bevroren Inari meer.
Natuurlijk weer veel teveel foto’s gemaakt, maar dit zien we nooit meer. Na de foto-shoot zijn we weer terug gegaan naar het restaurant, daar stonden de spullen nog zoals we ze hadden achter gelaten. Waarschijnlijk zijn ze dit weglopen van tafel gewend, en ook dat mensen dan gewoon weer terugkomen om hun diner af te maken. Deze prachtige afsluiting verdiende natuurlijk ook weer om op geproost te worden, dus we namen er nog maar een. Na het intussen standaard genieten van het wijntje bij de openhaard ben ik de ontbijtbox voor de volgende morgen gaan ophalen. Volgens de receptioniste zouden we wel gewoon ontbijt kunnen doen, maar wij hebben het liever wat rustig en besloten om een ontbijtpakketje lekker op de kamer op te eten, koffie en thee was er toch ook. Bij het afhalen van de box heb ik ook meteen de rekening betaald. Na nog een afzakkertje op de kamer zijn we op tijd gaan slapen, morgen weer vroeg op om naar huis te gaan.
Zaterdag 20 januari -15
We hebben natuurlijk de wekkers op tijd laten aflopen, het was tenslotte de dag van vertrek, en om de bus naar het vliegveld te missen was misschien niet zo’n goed idee. Rustig aan hebben we ons ontbijt opgegeten en de rest van onze spullen in gepakt. Daarna was het in de lobby van het hoofdgebouw even wachten op de bus, die was er wel mooi op tijd. Dus we waren al weer snel op het vliegveld, jammer dat net nu de zon schijnt. Aan de andere kant heeft dat ook wel weer wat, een mooi afscheid van een prachtige omgeving. En omdat wij veel bewolking hadden, hebben we ook geen last gehad van de schittering van de zon op de sneeuw. Elk nadeel heb z’n voordeel is een beroemde uitspraak. We hadden natuurlijk al weer online ingecheckt, maar moesten toch in de rij voor de bagage. Ook controleerden ze hier ons paspoort, ik was al bang dat ik ze voor niks mee had genomen. Het duurde dus weer even, wij waren echt niet de enigen die van Ivalo Airport vlogen. Maar gelukkig waren we ruim op tijd. Bij de security moest echt alles weer uit de handbagage, dat zijn we intussen van Schiphol niet meer gewend, maar het is niet anders.
Ik mocht wel een leeg waterflesje meenemen, en er was ook een bak waarin je de inhoud kon gooien. Al met al waren we ruim op tijd bij de gate, en hebben we daar lekker een bakje koffie met iets lekkers gedaan, iets anders was er niet te doen. Het boarden en de vlucht verliepen rustig, het was wel een beetje jammer dat ze geen tosti’s meer hadden. Maar een bakje koffie en thee is ook prima. Op Schiphol aangekomen was het een kwestie van wachten op de ruimbagage, en afscheid nemen van een paar mensen waar we een aantal keren mee op pad waren geweest. Toen naar buiten voor de shuttle bus. Omdat ze overal, en dus ook bij Schiphol, aan het verbouwen zijn was het wat lastig om bij de halte te komen. De chauffeur van het busje van ons hotel wilde net wegrijden, maar hij stopte toch even om ons mee te nemen. We waren met vier, een jonger stel en wij. In eerste instantie zei de chauffeur dat er vier plekken waren, maar het bleken er maar twee te zijn. We waren in no time bij het NH Schiphol hotel waar onze auto stond. Spullen er in, en onderweg naar huis. Prima einde van een korte, maar wel heel mooie vakantie.