2007 Studiereis

Zondag 4 november

Piet bracht me naar Schiphol na een korte nacht. De zaterdag ervoor hadden we het jaarlijkse etentje van de zaalvoetbalclub. Dat was natuurlijk weer gezellig en teveel, maar toe maar. Met een lange vlucht voor de boeg zou het wel goed komen. Aangekomen op Schiphol gingen we eerst samen koffie drinken, gevolgd door een broodje met een wijntje. Toen naar de balie waar we mijn studiegenoten zagen. Wat handjes schudden, inchecken, wat snel ging omdat de boarding passen werden afgedrukt door het apparaat waar het paspoort in moest, en omdat de koffers daarna gewoon de band op konden. Afscheid van Piet genomen, ik zal hem missen zo de eerste keer niet samen op pad. Met Agnes achter de douane nog een wijntje gedaan en toen boarden. We zaten niet allemaal bij elkaar, maar ik zat wel op één rij met Marcel en Hans Westenberg. Zelfs voor het opstijgen (we moesten even wachten) kon ik mijn ogen al niet meer open houden. Gelukkig had ik het al aangekondigd, ik en een vliegtuig combineren niet zo goed, ik val altijd in slaap. Het zal wel met het gezoem van de machine te maken hebben. Het was een lange rechtstreekse vlucht met wat slapen, eten en drinken.

Maandag 5 november

Om half tien geland, we konden gelijk door de douane, daar was het lekker rustig dus alles ging vlot. Piet een SMS gestuurd dat ik goed was geland, even niet in de gaten dat er een tijdsverschil is, ik heb hem dus wakker gemaakt, het was in Nederland half vier ‘s-nachts.

Op het vliegveld nog geld gewisseld in een wisselautomaat en vervolgens met een luxe bus naar het hotel. Het was het Royal Plaza hotel en helemaal niet verkeerd, sterker nog: een dergelijk luxe hebben we normaal op vakantie niet. Onderweg naar het hotel kregen we de eerste indrukken van Hongkong, het was overweldigend. Dat er zoveel gebouwd kan worden op zo’n klein plekje kan niemand geloven totdat het zelf gezien wordt. Dat is niet heel gek, de grondprijs voor bebouwing bedraagt maat liefst rond de € 30.000,00 per vierkante meter. Dat betekent heel smal en verschrikkelijk hoog bouwen. De mensen in de sociale woningbouwflats kijken bij de buren op het bord, zo dicht staan de flats op elkaar.In de lobby van het hotel heb ik studiegenoten voorzien van Hongkong dollars, ik was weer eens al te enthousiast geweest bij het wisselen en had dus even niet in de gaten dat ik hier bijna niets zelf hoefde te betalen. Eerst hebben we koffie gedronken en daarna zijn we met een klein groepje even naar buiten gegaan en hebben we in het aangrenzende winkelcentrum (van zeven verdiepingen) water gehaald. Na de boodschappen was het tijd voor een verschrikkelijk luxe lunch. Er was van alles en zeker niet het goedkoopste spul. Na de lunch kregen we de kamer, ben ik even in bad gegaan en heb wat gedoezeld, het was ondanks het slapen in het vliegtuig wel weer een vermoeiende reis. Daarna was het weer tijd om te verzamelen en gingen we met onze eigen bus naar de haven, waar we een boottochtje in een haventaxi door de haven hebben gedaan. Daarbij zijn we ook langs een drijvend vissersdorp gekomen, een schril contrast met de wolkenkrabbers op de achtergrond. We hebben ook nog even op het strand gelopen en zijn daarna naar het uitkijkpunt Victoria Peak gegaan om Hongkong by Night te aanschouwen. Dat was erg indrukwekkend, kennelijk hebben ze nog nooit gehoord van energiebesparing, alles was volop en kleurrijk verlicht. Met een speciaal trammetje weer snel naar beneden, we moesten op tijd zijn voor het diner. Dat diner was op de Bauhinian dinercruise, een grote boot die door de haven voer en waarop je dus kon eten. Het was wel een vreetschuur, maar we konden er niet af, dus voor het overbruggen van de jetlag was het prima dat we niet vroeg naar bed konden. Daarna zijn we nog even langs wat winkeltjes gelopen en zijn we terug naar het hotel gegaan. Ik ging gelijk naar bed, zonder bij de bargangers aan te sluiten, het was wel genoeg zo.

Dinsdag 6 november

Om half acht liep de wekker af, maar daar ben ik dwars doorheen geslapen. Om kwart over acht wakker geschrokken, snel gedoucht, gegeten en toen strak in het pak naar het eerste bedrijfsbezoek: de Clearwater Bay Golf en Country Club. Ik wist niet dat zoiets nog bestaat, om hier alleen al lid te mogen zijn moet je verschrikkelijk rijk zijn. We hebben een uitgebreide presentatie gehad over hoe ze daar de organisatie besturen en wat de mogelijkheden van de leden zijn. Het zijn dus vooral zakenmensen die daar hun lidmaatschap gebruiken om business te genereren. Als je dat als grote organisatie niet doet, kom je bij andere grote organisaties gewoon niet binnen. Een lidmaatschap van 300.000,00 US$ per jaar is dan ook geen weggegooid geld. Na de uitgebreide rondleiding door verschillende onderdelen van de Club kregen we een verschrikkelijk luxe lunch aangeboden. Toen de ober om de drankjes kwam was ik de eerste die een wijntje bestelde, maar dat initiatief kreeg al heel snel navolging van de anderen. Er werden heel veel hapjes gebracht, en weer een nieuwe: gemarineerde kwal. Ik heb het met en zonder sausje geprobeerd, maar het kan mij niet bekoren. Misschien heeft dat ook wel iets te maken met het idee dat je kwal zit te eten, maar apart was het wel. Na de lunch zijn we doorgegaan naar uitgeverij Thomson voor een presentatie. De ruimte waarin we zaten was heel erg warm, en zeker na onze uitgebreide lunch viel het niet mee om de after lunch dip te overwinnen. Het onderwerp van de presentatie was de cultuur waarmee je als buitenlandse onderneming in China mee te maken hebt, en hoe Thomson daarmee omgaat. Terug in het hotel was er nog geen uurtje vrij om op te frissen, dus snel even een wasje gedaan en gedoucht en omgekleed, voor een bad was geen tijd.
Jammer van al die luxe, maar dingen overslaan vind ik ook niet leuk. We zijn gaan eten bij een Italiaans restaurant dat was opgezet door een Tjech, redelijk internationaal dus. De grote glazen wijn kwamen weer goed door, het was echt een studentenreis behalve dan dat wij wijn drinken en de gemiddelde student het meer op bier zal houden. Na het eten zijn we naar de paardenrennen gegaan, dat was ook een hele belevenis. Chinezen zijn dol op gokken, en het was er dan ook razend druk. Ik heb niets vergokt, maar wel een pitcher bier gekocht om uit te delen.

Daarna zijn we naar het uitgaanscentrum van Hongkong gegaan om daar nog wat te drinken. Daar heb ik nog een foto van een aantal studiegenoten gemaakt en doorgestuurd naar Piet. Ook dat moest natuurlijk met de nieuwe telefoon getest worden. Maar een paar drankjes gedaan en toen terug naar het hotel. Omdat we toch bezig waren hebben we daar met een paar mensen nog een afzakkertje gedaan.

Woensdag 7 november

Na weer een te korte nacht zijn we (weer strak in het pak) naar het Hongkong Science Park gegaan. Het is een faciliteit waar geavanceerde apparatuur staat waarmee de industrie hun nieuw ontwikkelde producten kan testen. Het is een fantastisch initiatief, maar ik heb zelf niet het idee dat het helemaal uit de verf komt. Na een kop koffie bij het Starbucks café in één van de hallen zijn we verder de stad in gegaan voor de lunch, deze keer bij een bistro. Daarna zijn we een toren in gegaan voor een beautiful viewing point over de stad en haven van Hongkong. Mooie plaatjes, maar je zou echt niet in Hongkong willen wonen. Zeven miljoen mensen op duizend vierkante meter is dan ook erg krap. Het bezoek aan de Stock Exchange daarna viel een beetje tegen, er is niet heel veel actie meer omdat de meeste transacties via netwerken vanuit het kantoorpand van de beurshandelaren zelf gebeuren.

De beursvloer wordt eigenlijk alleen in stand gehouden voor de oudere medewerkers die gewend zijn om zo te werken, maar dat zal dan ook wel uitsterven. We kregen natuurlijk weer een rondleiding. Die was helaas niet bijster interessant, hoewel de gids daar kennelijk anders over dacht, hij bleef maar doorgaan. Terug in het hotel hadden we maar weer een uurtje vrij om op te frissen, het lijkt wel vakantie. Dus snel omkleden en samen met Frans en Maartje even over de markt gelopen. De avondexcursie bestond uit lopen door het oude gedeelte van Hongkong. Na een biertje op de nachtmarkt (de ouderwetse grote Chinese flessen) zijn we een aperitief gaan genieten in hotel Peninsula, de rekening daarvan zou ik ook wel eens willen zien. Bentleys voor de deur om gasten naar huis te brengen, een mevrouw die je een handdoekje aangeeft op het toilet, en niet één maar meerdere parfums om te gebruiken in de ruimte waar je je handen wast.

We hebben daarna bij restaurant Ned Kelly’s gegeten, heel erg gezellig. De avond werd opgeluisterd door een jazzbandje. Na het eten gingen we met een aantal mensen lopen, een deel was op zoek naar een IPhone, maar ik en een paar anderen hadden daar verder niet veel zin in. Dus hebben Jan, Thijs en ik een taxi naar het hotel genomen en hebben we samen met Frans, Peter en Robert nog een afzakkertje gedaan. Op tijd naar de hotelkamer, de koffer deels gepakt en toch weer te laat naar bed gegaan.

Donderdag 8 november

Een uurtje eerder op moeten staan als normaal. Twee keer vijf minuten gesnoozed en toen maar gaan douchen. Het gebruik van de luxe badkamer komt er zo natuurlijk niet echt van, maar nog eerder op staan na korte nachten is niet verantwoord, dan val ik helemaal om tijdens een presentatie. Ik neem nog steeds een licht ontbijt met alleen wat fruit, de lunch en het diner zijn over het algemeen al zwaar genoeg. Na het ontbijt tien minuten bezig geweest om de koffer dicht te krijgen, ik kan natuurlijk niet zo goed pakken als Piet en dan is de kleine koffer toch net iets te klein. Dan maar een trui en wat documentatie in de handbagage en op de koffer zitten om deze met geweld dicht te kunnen maken. In de bus werd verteld dat je je paspoort en ticket gereed moest houden. TICKET??? Hadden we dat dan, als ik het al heb zit het mapje in de koffer en dat wist ik niet eens, ik dacht dat er alleen reclame en plattegrondjes van de steden in zaten. Gelukkig was het een E-ticket, dus het afgeven van het paspoort was voldoende. Ik moest er ook niet aan denken die koffer open te moeten maken op het vliegveld, het was er al stressen genoeg van de drukte aan de balie. Na het inchecken moesten we gelijk aan boord van het vliegtuig, het opstijgen heb ik al weer niet meegekregen, een vliegtuig wiegt mij altijd snel in slaap ook al staat het nog stil. Weer een heerlijke lunch, met natuurlijk een wijntje, dat zijn we intussen zo gewend. Prima, maar als ik thuis ben moet ik wel afvallen zoveel is het hier. Ik probeer van de vreselijk foute dingen af te blijven. Patatjes laat ik staan, maar veel groenten eet je hier niet. Heel erg fout is natuurlijk ook de hoeveelheid alcohol, we doen maar net alsof het een echt studie/studentenreis is. Ik heb zelfs het ijsje van de lunch in het vliegtuig afgeslagen. Echt opschieten deed dat ook niet, want in plaats van dat ijsje nam ik nog een glaasje wijn. Aangekomen in Shanghai werden we opgewacht door een gids met een vlaggetje die ons naar de magneettrein bracht.

Het was niet lang wachten en er waren plaatsen genoeg om lekker ruim met de koffers te gaan zitten. Die trein gaat echt bloedsnel, hij haalde een maximum van 432 kilometer per uur!. Toen we bij ons hotel arriveerden waren de kamers al klaar. Hoewel deze zeker niet zo luxe waren als die in Hongkong mankeerde er helemaal niets aan, lekker ruim en voorzien van alles wat nodig is voor een luxe verblijf. Het grappige was dat de badkamer van de slaapkamer gescheiden is door een glazen wand. Daardoor kon je vanuit het bad ook gewoon naar buiten kijken, naar de bouwkranen want ik lag hoog en de stad is één grote bouwput. Het bad was wel hoog, dus na de douche was het een aardige sprong om eruit te komen. Na de douche wilde ik Piet gaan bellen om de telefoon ook vanuit hier te testen, maar vooral om hem weer eens te horen. Dat lukte niet, en ook SMS en mail werkten niet: ik kreeg een foute SIM melding. Balen als een stekker!! Na het opfrissen kregen we een presentatie van een Nederlandse Chinees over de Rabobank in China. Het was voor iedereen eigenlijk wel moeilijk alert te blijven, dus de truc van aantekeningen maken bij een wegtrekkertje werd alom toegepast. Na de presentatie zijn we naar restaurant 1221 gegaan. Daar zaten we als groep bijna alleen in een dependance aan de overkant van de straat. Een stelletje zat er al, dat zal dan wel schrikken zijn geweest toen er zo’n luidruchtige zooitje binnen kwam. Het eten was voortreffelijk, de biertjes kwamen snel genoeg door en dus klopte het weer helemaal. Het was de eerste keer dat we op de Chinese manier aan tafel zaten, met een grote draaischijf en volle schalen. Na het eten zijn Ronny, André, Peter Idema en ik met een taxi naar huis gegaan. Toen we langs de boulevard kwamen, en zagen dat het daar zo lekker levendig was hebben we de rem erop gegooid en zijn we uitgestapt om verder te gaan lopen. Op de boulevard was het erg gezellig; families, vriendengroepen, stelletjes, en natuurlijk de onvermijdelijke verkopers maakt het erg leuk om te wandelen. André wilde op enig moment een draak van gras kopen, daar hebben we nog lekker over kunnen onderhandelen. André was heel tevreden over de prijs die hij had betaald, maar Ronny en ik hadden het idee dat er veel teveel betaald was. Zo als altijd: het is maar net wat de gek er voor geeft, en als beide partijen tevreden zijn is het prima. Na de boulevard lekker door de straatjes gewandeld en (bijna uiteraard) ook nog door de rosse buurt gekomen. Om de één of andere reden kom ik altijd in wijken waar geen toeristen komen, of dat nou met Piet is of in gezelschap van andere mensen. Zou het dan toch aan mij liggen? Op het dakterras, met een fantastisch uitzicht nog een afzakkertje genomen en op tijd naar bed gegaan.

Vrijdag 9 november

Ook in een goed georganiseerde studiereis kan een dramadag zitten!! ‘s-Morgens eerst een mail gestuurd naar de TU/e dat mijn telefoon het niet meer deed, ik zou wel zien of ze een oplossing hadden. Ik kan Piet ook wel mailen, maar hoor liever zijn stem als we zo ver uit elkaar zijn. We gingen op tijd weg om naar tai-chi te kijken in het Bund park. Dat was een afknapper na ons eigen bezoek aan het park bij de Temple of Heaven in Beijing. Er was één groepje bezig, en verderop nog één die net klaar waren toen wij er aan kwamen. Ik heb er geen foto’s van gemaakt omdat het daar, in tegenstelling tot in Beijing, leek op aapjes kijken. De wandeling op zich was wel lekker, even niet in de bus, luisterend naar een presentatie, of zitten in een restaurant. Na de wandeling gingen we met een eigen bus op weg naar Kunshan City, waar we het Nederlandse bedrijf Unitex zouden gaan bezoeken. De reis daar naar toe was echt een drama, we hebben er meer dan drie uur over gedaan, terwijl het niet meer dan een uurtje rijden was. We hebben meer dan anderhalf uur echt stil gestaan omdat de weg was afgesloten. Er was teveel smog, dus iemand had bedacht dat het verkeer dan maar stil gezet moest worden. Je ziet dan wel hoe gelaten de Chinezen op een dergelijke situatie reageren (ze reageren dus niet). Alles bleef gewoon rustig, terwijl in ons land er geen genoegen mee genomen zou worden, en de zaak behoorlijk op stelten zou staan. Je kunt je afvragen wat beter is, gezien van de oorzaak van de gelatenheid. Net toen we hadden besloten om de afslag die voor ons lag dan maar te nemen en terug te gaan naar de stad ging het weer rijden. We vonden dat eigenlijk een beetje jammer, we hadden ons net er op in gesteld dat we niet meer zouden gaan. Het bezoek op zich was prima, we hebben een interessante rondleiding gehad door het bedrijf. Gelukkig geen duffe presentatie, maar echt zien wat er nodig is om sjorbanden te maken. Voor zover zichtbaar waren de arbeidsomstandigheden ook helemaal niet verkeerd. Grappig was dat wij allemaal strak in het pak zaten, en de (Nederlandse) directeur van dat bedrijf in een spijkerbroek met slobbervest rondliep. Hij vertelde tijdens de rondleiding ook veel van de omstandigheden en de bedrijfscultuur waarmee hij te maken had, het is hier een echt vriendjespolitiek land. Elke belangrijke persoon moet regelmatig gefêteerd worden om zaken te kunnen doen. Als hij een maandje weg was geweest, bijvoorbeeld naar Nederland, had hij een maand nodig om alle banden weer te herstellen/aan te trekken. Dat gebeurde natuurlijk voornamelijk in restaurants, en hij vertelde dan ook gekscherend dat hij er daarom zo goed uit zag. Toen het bezoek was afgelopen zijn we inclusief onze gastheer gaan lunchen. Weer uitgebreid, ik groei helemaal dicht. Louis en ik namen allebei een eenpersoons hotpot. Ik had Japanse vissoep vooraf, maar daar zat geen smaak aan. De hotpot was prima, hoewel ik niet de pittige variant had gekozen. De biertjes waren niet koud, waarschijnlijk kwam dat omdat we “no ice” hadden geroepen. Ze verstonden echt geen woord Engels. Het was goed dat op de menukaart Engels en (heel verrassend) Nederlandse teksten stonden, én plaatjes, anders waren we er nooit uitgekomen.

Na het eten weer de file in. We hebben in de bus allemaal wat zitten slapen, maar het programma van de dag lag natuurlijk helemaal in puin door de vertraging. We konden ons nog net omkleden voordat we naar de acrobatenshow zouden gaan. Vóór het opfrissen heb ik eerst nog acht schatten- en jasmijnthee gehaald in een winkeltje wat we gisteren tijdens de avondwandeling hadden gezien. De show was prima, weer veel meisjes die zich konden dubbelvouwen totdat het publiek er spierpijn van kreeg. Ook mannen die sterk genoeg waren om allerlei toeren uit te halen met het optillen van elkaar en heel zware voorwerpen. Na de show moesten we nog gaan eten, ik hoorde later dat de bedoeling was dat we vooraf zouden gaan eten bij een van de kleine restaurantjes achter het hotel (dat zag er tijdens de wandeling erg lekker uit, dus heel erg jammer). Uiteindelijk kamen we terecht bij een soort Van de Valk, niet spectaculair. Dat waren wel de gezichten toen Philip naar binnen ging en vertelde dat we met zoveel mensen kwamen. Het kwam toch wel goed. Het eten was prima, natuurlijk vergezeld van een goed glas wijn. Maar het duurde zo lang dat een bezoek aan de toren niet meer kon, die was om elf uur gesloten. Stevig balen, knap chagrijnig wordt je van zo’n dramadag. Maar als een dag niets is, moet het ook maar helemaal niets zijn. Ik ben niet mee gaan stappen, maar ben terug gegaan en heb daar met nog wat mensen nog twee wijntjes genomen op het terras.

Zaterdag 10 november

Ik ben vroeg opgestaan om de koffer vast zover in te pakken. Deze keer wat meer gestructureerd, misschien is er dan wat minder geweld nodig om hem dicht te krijgen. Daarna zijn we naar het station gegaan voor onze treinreis naar Su Zhou. De trein was prima, we hadden gereserveerde plaatsen en ook deze kon weer een aardige snelheid halen (249 kilometer per uur gaf het klokje aan). Harld ging koffie halen, en kwam vergezeld van twee dames van de bediening terug; één om de koffie te dragen, en één om de kopjes uit te serveren. Het zal allemaal wel nodig zijn in het kader van de werkverschaffing, er loopt hier in China overal belachelijk veel personeel rond. Maar ze hebben dan ook een paar miljard inwoners die in dit communistische stelsel recht op arbeid hebben, dus dat zullen ze zo wel oplossen. Na de treinrit moesten we nog een kwartiertje lopen voordat we bij het fietsverhuurbedrijf waren. Daar kregen we allemaal een fiets, lachen natuurlijk: de Chinese fietsen zijn over het algemeen niet berekend op lange Nederlanders zoals Robert en Jan Willem. Gelukkig hadden ze ook nog wat oude grote fietsen staan, dus uiteindelijk hadden we allemaal een min of meer passende fiets en hoefden de lange heren hun benen niet helemaal dubbel te vouwen. Het fietsen was een hele beleving, we hadden drie gidsen bij ons. Dat was wel nodig ook, op de meeste plaatsen konden we niet met de hele groep tegelijk oversteken, en zo raakten we elkaar in ieder geval niet kwijt. Zoals altijd bij dit soort dingen was het weer een hilarische ervaring en waren we een heuse attractie: een stel maffe Hollanders fietsend door een Chinese stad. We kwamen aan bij North Temple waar ik nog wat ansichtkaarten kocht voordat we de tempel gingen bezoeken. De tempel met Beisi pagoda heb ik grotendeels alleen bezocht, dit soort plaatsen wil ik graag rustig alles kunnen bekijken. Mooie zaken gezien en foto’s gemaakt. Op een binnenplaats zaten een paar vrouwen een spel te spelen, natuurlijk kon ik het weer niet laten om er even naar toe te gaan. Na toestemming gevraagd te hebben heb ik een paar foto’s gemaakt. Het was natuurlijk weer feest toen ze zichzelf en elkaar op het schermpje van de camera zagen, een digitale camera slaat bruggen! Iets verderop stond een man in de schaduw van een boom tai-chi te beoefenen, erg mooi om zijn concentratie te zien. In één van de tempelhallen was een galerij van foto’s van mensen die overleden waren. Na weer een uurtje fietsen door de hutongs, met leuke ontmoetingen met oude en jonge mensen kwamen we aan bij het restaurant voor de “lichte” lunch. Na het eten moesten we nog een stukje fietsen voordat we bij een zijdefabriek aan kwamen. Die was verder niet interessant, dat hebben we al vaker gezien. Het enige wat nieuw was, was dat ze de kapotte cocons verwerkten tot dekbedden. Deze trokken ze in verschillende fasen uit totdat ze zo groot mogelijk waren. Een heel aantal van die lagen werden dan op elkaar gelegd om een dekbed van te maken. Toen we dat allemaal gezien en gehoord hadden kwamen we natuurlijk uit in de winkel, waar een aantal mensen aardig wat hebben gekocht. Ze hadden ook mooie spullen zoals dekbedovertrekken, maar ik wist niet eens wat voor maat nieuw dekbed we zouden gaan kopen. Bovendien is garantie tot aan de trein voor € 100,00 voor mij net niet voldoende en is reclameren wat lastig op 9000 kilometer afstand. Om vier uur namen we de trein terug en gingen we met taxi’s terug naar het hotel. Snel omkleden, koffer verder inpakken en een biertje in het hotel en met de bus naar het treinstation. Deze keer hadden we een chauffeur die het een goed idee vond dat we zelf onze koffers in de bagageruimte van de bus zetten. Ik vond dat minder, twintig kilo is net iets te zwaar. Ik heb hem dan toch maar gevraagd of hij het wilde doen, we zijn tenslotte luxe en verwend op reis. Op het station moesten we natuurlijk even wachten, maar toen de trein er eenmaal was ging het verder prima. Ik lag met Philip, Jolijn en Maartje in een couchette. We hebben de koffers in het bagagerek gezet, hebben slippertjes aan gedaan en zijn naar de barwagon gegaan. Die was niet heel groot en werd dus volledig bezet door onze groep. Na een paar Coronaatjes ben ik gaan eten met Ronny, Agnes en Philip. Het eten was ook weer prima, hoewel ze niet alle gerechten meer hadden. Ik heb nog een afzakkertje of twee genomen en ben toen lekker om half twaalf naar bed gegaan. Zoals altijd in een trein heerlijk geslapen. Om half zes even plassen van al dat bier, en toen weer verder geslapen totdat we gewekt werden met muziek. Eén van de nummers was het Ave Maria. Zouden de Chinezen dat weten, of zetten ze zomaar wat rustige westerse muziek op? Er kwam voor de zekerheid ook nog maar een hostess binnen om ons te wekken, ze nam gelijk de krant mee uit de couchette. Nu we echt wakker waren hebben we Philip er uit gejaagd, zodat wij meiden ons konden aankleden. De koffers werden er door onze lange mannen uit gehaald en zo konden we met koffer de trein weer uit. We waren in Beijing!

Zondag 11 november

We kwamen aan op hetzelfde station als op onze eerste China reis, maar nu stonden de kruiers als op ons te wachten. Die brachten onze koffers naar buiten waar Meï, onze gids in Beijing op ons welkom in Beijing heette. Gezamenlijk zijn we naar de bus gegaan en vandaar naar het hotel, allereerst maar eens voor het ontbijt. Dat was namelijk niet in de trein voorzien, en dat bleek achteraf ook niet erg te zijn. Zo’n hotel heb ik nog nooit eerder gehad, voor mijn gevoel was het nog luxer dan het Royal Mansour in Casablanca. Na een voortreffelijk, maar veel te uitgebreid ontbijt kregen we de kamers. Ik heb echt een hele luxe. Compleet met fruit, een volledig (zelfs met condoom) gevulde minibar, en een bed van minstens twee meter breed. Piet zou erbij moeten zijn, zeker nu ik niet meer kan bellen en het moet laten bij mailen. Weer snel opknappen om vlug te kunnen vertrekken voor onze excursie naar de Grote Muur. Ik kon nog net tien minuten in bad en even mailen. We mochten weer anderhalf uur in de bus voordat we aankwamen bij de muur. Het was dezelfde plek als waar we in 2004 samen waren

Deze keer ben ik met de kabelbaan naar boven gegaan, in de hoop mooie foto’s te kunnen maken. Dat is helaas niet gelukt, het was wat heiig, maar ik was wel snel boven. Daar hebben we foto’s gemaakt en toen gingen we over de muur lopen. Ik wilde graag met de groep die omhoog was gelopen terug naar beneden, één keer kabelbaan was wel genoeg. Ik ben ze dus tegemoet gelopen. De anderen die met de kabelbaan waren gegaan gingen de andere kant op, dus ik heb een poosje alleen gelopen. Ook heel erg leuk, mooie foto’s gemaakt, ook van mensen die wat meer contact leggen als je alleen bent. Het was wel bekend terrein, maar toch vreemd zo alleen. Toen ik de groep tegen kwam zijn we samen opgelopen en ben ik daarna met Maartje en Jolijn via de trap naar beneden gegaan. Beneden aangekomen waren er al een aantal van de groep en werd er volop geshopt. Ik nam een biertje en zag toen de dikke Boeddha die Frans had gekocht. Daar was ik ook naar op zoek, wel niet zo een, maar beter een houten exemplaar dan helemaal niks. Samen met Frans ben ik, vermomd als echtpaar, gaan winkelen. We hebben dus die Boeddha gekocht, en ook nog allebei een setje placemats met stokjes. Het totale spul kostte wel € 5,50. Om half vier gingen we met de bus terug naar het hotel waar Frans, Maartje en ik nog wat in de buurt zijn gaan lopen. Maartje en ik hebben nog wat thee gekocht in een speciale theewinkel. Maartje nam ook nog wat chips mee, die in een supermarkt los werd verkocht. In het hotel hebben we een wijntje genomen (met chips erbij dus). Er kwamen gaandeweg meer reisgenoten bij, dus het werd steeds gezelliger. Na het aperitief zijn we met de bus naar de hutongs gegaan, waar we overstapten in fietsriksja’s. Een leuk ritje door de smalle straatjes. We zijn ook op bezoek geweest bij een voormalige operamuzikant. Die vond zichzelf wel heel zielig, want de overheid had de helft van zijn grond in beslag genomen. Dat was natuurlijk ook wel vreselijk, maar hij was in de situatie dat zijn dochter een aparte speelkamer had, naast haar slaapkamer. De woonkamer was zo groot dat er een stukje verder in de hutongs waarschijnlijk drie gezinnen leefden op hetzelfde grondoppervlak. We zijn ook nog even langs de Drum- en Bell toren gereden, maar het was intussen te donker om echt iets te zien, laat staan om foto’s te maken. Na nog een stukje met de riksja moesten we verder gaan lopen omdat ze aan de riolering aan het werk waren. Kennelijk is het hier een echte 7×24 uurs economie. Het viel ook op dat ze met maar liefst vijf mensen in zo’n kleine put zaten, arbeidskrachten kosten hier waarschijnlijk minder dan machinerie om het allemaal wat lichter te maken. We liepen door een klein winkelstraatje (waar we helaas geen tijd voor hadden) naar het restaurant voor die avond. Daar stond weer een lange tafel klaar, jammer dat dat altijd zo is. Ik zat tegenover Robbert, die al snel een heerlijke rode wijn bestelde: Santa Rita Carmenère Reserva. Filip bestelde een huiswijn, maar die had zo lang lopen uitzoeken dat wij al bijna een fles leeg hadden (met vier personen). We bleven maar bij die soort, ziek worden kan altijd nog. Maar omdat die fles nogal aan de prijs was (€ 38,00) hebben Frans en Robbert de laatste zelf betaald. Ik ben samen met Harld en Frans terug gegaan naar het hotel en heb daar met Frans nog een koffie met borrel genomen.

Maandag 12 november

Na al het culturele en toeristische gedoe van gisteren maar weer eens op de zakelijke toer. Eerst een bezoek aan Boon-Edam (van de draaideuren) gebracht. Dat was een interessant bezoek, met een goede uitleg van de Nederlandse directeur hoe het nou allemaal werkt als je als westers bedrijf een “dependance” in China hebt. Daarna zijn we naar een outlet shopping center gegaan, want er waren enkele mensen die wilden winkelen. Maartje en ik hebben er samen wat rondgelopen, niks gekocht. In het centrum hebben we bij Subway nog een broodje gegeten, met een flesje jus d’orange wat prompt omging omdat er zo weinig plaats was. Na de lunch zouden we de projecten en de infrastructuur van de Olympische Spelen gaan bekijken. Dat bleef bij het in de bus langsrijden bij de stadions in aanbouw. Het was wel leuk om te zien, maar erg ver weg allemaal. Je kon wel mooi weer zien dat arbeidskracht in China bijna niks kost, er staan heel wat mannetjes op de bouwplaats. Na de rondrit kregen we een lezing over de bevolking- en economische groei in China. Erg interessant, maar ook in die zaal was het erg warm. Het bezoek aan de universiteit ging niet door, we zouden alleen wat op de campus rondlopen, en zouden niet worden ontvangen. We hadden dan ook allemaal zoiets van een keer rustig kunnen opfrissen voordat we het avondprogramma gingen doen. Terug in het hotel ben ik eerst gaan mailen, ik zit er een beetje doorheen en mis mijn maatje. Het is echt wel leuk met al mijn studiegenoten, maar de kamer is altijd leeg, en ik heb niet iemand waar ik tegenaan kan gaan hangen of met wie ik al die leuke dingen kan delen (anders dan met mijn studiegenoten). Daarna heb ik me opgefrist en ben ik met Maartje naar de supermarkt gegaan waar ik nog twee schriftjes en wat extra thee heb gekocht.

We zijn op tijd vertrokken met de bus voor de Martial Arts Show. Deze was in een groot theater waar de zaal leeg was, en het balkon vol zat. Heel apart. De show was mooi, in tegenstelling tot wat ik dacht was het niet alleen vechten, er zat zelfs een verhaal in. Na de show zijn we met de bus verder gegaan naar ons restaurant voor die avond: Paper. Een aanrader, een mooi interieur (strak wit) en heerlijk eten. Dat had niks met Chinees zoals wij het kennen te maken, maar was echte haute cuisine. Ook hier kwamen de Santa Rita’s weer langs, deze keer waren de flessen niet veel duurder dan de huiswijn (dat zegt nogal wat over de kwaliteit en prijs van de huiswijn). Na het voortreffelijke eten ben ik met Robbert en Wietze in een taxi naar het hotel terug gegaan, en gelijk naar mijn kamer gegaan. Daar heb ik naar huis gebeld.

Dinsdag 13 november

De laatste dag in China. Eerst brachten we een bezoek aan de ambassade waar we een lezing kregen over de economische ontwikkelingen in China. Deze lezing ging daar uitgebreider op in dan de lezing van gisteren, maar dat ging ook meer over de bevolkingsgroei en de één kind politiek en de consequenties daarvan. Na de lezing in een restaurant naast de supermarkt weer een “lichte” lunch gedaan, ik moet haast wel vijf kilo zijn aangekomen, maar het is allemaal ook zo lekker. Maar toch ben ik er op enig moment mee opgehouden, ik kon echt niet meer. We zijn terug gelopen naar het hotel om ons om te kleden voor de rest van het programma. Met de bus zijn we naar de Verboden Stad gegaan, ook daarvoor was een gids ingehuurd, wat een luxe. We zijn in nog geen uur over de centrale as van de poort bij de noordelijke ingang naar het plein gelopen. Dus niet heel veel gezien (goed dat we er al waren geweest). Niet één museum in, niet langs de Drakenmuur. Maar er stonden ook veel hallen, waaronder de grote vooraan bij het plein, in de steigers. Ze werden allemaal opgeknapt voor de Olympische Spelen. Ik was blij dat ik het ook op een andere manier heb gezien, anders was ik er waarschijnlijk nooit meer naar toe gegaan. Ik heb nog volop rondgekeken voor een gelukshangertje voor aan mijn rugzakje, maar die zijn waarschijnlijk niet meer in de mode. Ik kon er geen vinden. Maar gelukkig had ik in Suzhou al een vervanger gekocht. Over het Plein van de Hemelse Vrede gelopen, het mausoleum was ook nu weer gesloten. Helaas stonden de mannetjes waarvoor ik een foto-opdracht mee van thuis had gekregen veel te ver weg. Je kon er ook niet dichterbij komen, dus jammer. Ik heb nog geprobeerd een loslopend mannetje op de foto te zetten, maar dat werd me verboden. Gelukkig kwam er een heel peloton langs marcheren wat ik dan weer wel heel brutaal op de foto zette (oeps…sorry). Vervolgens gingen we naar de expositieruimte waar de planning voor de ontwikkeling van Beijing werd getoond. In tekst, maar ook in maar ook in maquette vorm, erg leuk om te zien. Het laatste deel van het programma van die dag was shoppen in Silk Alley: een groot winkelcentrum met alleen maar nepspullen. Een paar oorbellen en een GAP t-shirt gekocht voor wel € 6,50 samen. Het shirt zal wel nooit passen: XXXL in China is toch net even anders als L in Nederlandse maten. Bovendien; als ik het al aan kan vraag ik me af hoe vaak ik het kan wassen voor het echt weg moet. We hebben ook nog een Kungfu pakje gekocht voor de pasgeboren zoon van Bas. Dat neem ik wel mee naar zijn bul-uitreiking. Opsturen is waarschijnlijk duurder dan wat het pakje heeft gekost. Maartje heeft wel wat spullen gekocht, ik ben niet zo in voor dat nepspul, dus heb verder maar voorbij laten gaan. Ik hou zo wel een hoop geld over, zeker omdat Jan ook zijn schuld van Y200 nog afloste. Ik zie wel wat ik er mee doe, maar weggooien aan rotzooi kan altijd nog. Na het shoppen zijn we gelijk doorgegaan naar weer een luxe restaurant voor het laatste diner van onze reis. Een rondje ervaringen gedaan, wat ons allemaal (twee of drie punten) was bijgebleven. Verder natuurlijk weer heerlijk gegeten. De pekingeend was hier slechts een van de gerechten. De eend was ook al klaar en werd niet aan tafel gesneden. Dat was wel jammer, maar dat hadden we de eerste keer in China al meegemaakt. Verder was het prima, een heel mooi restaurant met allemaal verschillende ruimten en verschillend meubilair. Maar zoals al tijdens de hele reis: de bediening snapt er niets van als we iets anders dan standaard willen, en verstaat ook bijna geen Engels. Het zorgde wel voor wat vertraging, maar we hoefden toch nog niet naar huis, dus wat maakt het ook eigenlijk uit. In de bus terug kondigde Hans Velthuis het laatste rondje van United Springs aan. Dat heb ik nog meegedaan: koffie met iets lekkers. Natuurlijk zorgde dat laatste weer voor problemen. Dat snap je toch niet in een hotel waar je ‘s-morgens een fijne dag in het Nederlands wordt gewenst. Ik ben zelf de borrel maar gaan halen, en ben daarna naar bed gegaan. Ik had het wel een beetje gehad. Ik had eigenlijk eerst de koffer moeten inpakken, maar daar had ik geen zin meer in.

Woensdag 14 november

Om half vijf werd ik wakker, snel plassen en heel gauw nog even wat slapen. Om zes uur liep de wekker af, snel onder de douche. Helaas zat een bad er niet meer in. De koffer maar weer zo gestructureerd mogelijk ingepakt, volle gewicht er op en snel op slot doen. Ik heb alleen met wat cornflakes en vers fruit ontbeten, het was wel genoeg geweest. Uitgecheckt en de rekening betaald: de was koste € 10,00. Het bellen naar huis maar € 3,00. Dus dat viel alles mee. In de bus moesten we nog even wachten omdat Frank dwars door zijn wake-up call was geslapen en dus nog wakker gemaakt moest worden We hebben afscheid genomen van Agnes en Peter, die zouden nog een paar dagen langer blijven om Beijing wat beter te bekijken. Met de bus zijn we naar het vliegveld gegaan, natuurlijk stonden we weer bijna heel de reis in de file. Maar wel lekker kunnen doezelen, en zo lang we op tijd zijn voor onze vlucht hebben we op een vliegveld ook niks te zoeken. Ze zijn toch allemaal hetzelfde. Inchecken ging allemaal heel soepel, ondanks de bureaucratische papierhandel die dat in een dergelijk land toch weer met zich meebrengt. De laatste Yuans heb ik uitgegeven aan een geurtje voor Piet. Gelukkig kon dat, en anders had ik ze wel aan Karen doorverkocht, die gaat tenslotte regelmatig naar China. Nog een laatste blikje drinken en koffie uit de automaat betaald door Jan en toen was het echt gedaan: we gingen boarden. Wijntje, laatste Chinese maaltijd in/boven China en een paar uurtjes slapen. Ik zat naast een zakenman uit Wenen die steeds maar wilde praten, maar ik had me voorgenomen om de laatste paar dagen in het vliegtuig te schrijven. Ik brak het gesprek dus maar af, weliswaar niet heel beleefd, maar ik heb ook niet altijd zin om te praten. We kregen vlak voor de landing nog een laatste maaltijd en waren een uur voor de geplande tijd al boven Nederlands luchtruim. Ik hoopte maar dat Piet vroeg zou zijn, en gelukkig stelde hij me (weer) niet teleur. Hij stond dus op een afstandje op me te wachten, ik was erg blij hem weer te zien. Alleen met een hele groep is toch alleen als je gewend bent om altijd samen op pad te gaan: ik had hem erg gemist. Een hele ervaring om zo een reis te doen. Een studiereis, dus andere doelen dan alleen als toerist. En dan heb ik het nog niet eens over het verschil tussen deze reis en een met mijn vaste maatje.