Dinsdag 8 oktober 1996
Op Schiphol kwamen we er achter dat we twee uur vertraging hadden (goedkope reis zeker).Een uur voor de officiële inchecktijd stonden voor de balie van Air Alfa al een groot aantal Turken in de rij. Nou ja, rij, het was meer een grote puinhoop. Iedereen stond door elkaar te schreeuwen dat ze wilden inchecken. Personeel van de KLM heeft dat toen maar op zich genomen omdat het personeel van Air Alfa er nog lang niet was. Goed, wij ook maar in een rij. Niet dat dat veel zin had, als je dacht aan de beurt te zijn werden er van achterin nog meer tassen en paspoorten doorgegeven van mensen die ergens achterin stonden, maar wiens vriendje voor ons stond in te checken. Uiteindelijk toch ook aan de beurt gekomen en we hadden nog stoelen naast elkaar.Na het gebruikelijke winkelen in de tax-free shops gingen we naar de gate om in te stappen. So far, so good. De problemen begonnen toen we in het vliegtuig op zoek gingen naar onze stoelen. We hebben ze gevonden, maar ze waren al bezet en de mensen die er op zaten deden net of ze gek waren en stonden niet op. Dan maar een stewardess erbij gehaald. Ook die kreeg de mensen ook niet zover dat ze opstonden. Ze ging toen maar andere stoelen voor ons zoeken, waarbij ik wel de voorwaarde stelde dat we naast elkaar moesten zitten. Dat was gelukkig het geval, anders was het misschien nog wel vervelend geworden. Aangekomen op het vliegveld werden we keurig opgehaald door een Duits sprekende jongeman en naar ons hotel gebracht. Het is een heel erg klein en leuk hotel. Echt alles is er klein; de lobby, de kamer, de badkamer en ook de bar. Wel met heel vriendelijk personeel aan de receptie. We slapen in een kamer die grenst aan de hal. Alles werkt, dus dat is ook weer een geruststelling. Ze hebben er alleen geen restaurant om het avondeten te gebruiken en daarvoor gingen we dan ook maar voor naar buiten. We namen genoegen met een broodje met vlees, ze noemen dat Doner kebab. De prijs van zo’n broodje bij een soort snackbar is 70.000. Ik krijg overigens wat van dat geld, het is maar goed dat ze grote biljetten hebben, 1 miljoen is namelijk ƒ 19,00. Na thuiskomst in de bar (de ruimte net zo groot als het woordje) nog een pilsje gedronken. Kosten 90.000 per stuk, maar op de rekening laten zetten, anders blijven we geld uitgeven.
Woensdag 9 oktober 1996
Tot halftien lekker uitgeslapen, daarna heerlijk ontbeten in ons eigen hotelrestaurant. Dat was gelukkig ook weer in proporties, dus piepklein. Zelfs het brood was in schijfjes gesneden stokbrood in formaat passend bij de omgeving. Na het ontbijt de stad in gelopen, we liggen met ons hotel heel erg centraal, alles wat belangrijk is, is te belopen. Eerst naar het VVV kantoor, daar kregen we een mooie stadskaart met alle bezienswaardigheden, erg gemakkelijk. Daarna muntjes gekocht voor de telefooncel, je kunt niet met gewoon muntgeld in de cellen betalen. Helaas had ik mijn scope-code niet bij me. Dan ‘s-avonds nog maar eens proberen. Als eerste echte wandeling gingen we over de Galata-brug en hebben we de Galata-toren beklommen.
Gelukkig was het niet echt klimmen maar hadden ze ook een lift. De stad is erg mooi van boven gezien met al die minaretten van de verschillende moskeeën. Daarna heb ik in de haven een broodje vis gegeten. Dat werd op een bootje klaargemaakt. De vis was net gevangen en werd op een grote plaat met olie gebakken. Heel erg leuk om te zien, erg lekker ook, behalve dat de vis in zijn geheel werd gebakken (dus met graatjes) en dat eet wat lastig tussen een broodje. Dus eerst de vis en daarna het broodje. Piet durfde het niet goed aan (hij zei dat hij er geen zin in had) en nam een droog broodje. Je kunt hier wel heel goedkoop eten. Ook dat broodje vis kostte niet meer dan 100.000, dus ƒ1,90. Na de “lunch” deden we eerst een bakje thee op een terrasje tegenover de nieuwe moskee. Die wilden we gaan bezichtigen, maar er was een viering (of hoe ze dat noemen in de islam) bezig en we moesten dus even wachten. Dat bakje thee was ten opzichte van de andere zaken nogal duur (400.000) , we zaten dus echt op een toeristenterras.
Na de nieuwe moskee hebben we de Egyptische kruidenbazaar bezocht. Leuk, ruikt ook erg lekker met al die kruidengeuren door elkaar heen. Daarna hebben we de Suleyman tombe bezocht en het bijbehorende kerkhof. Je kunt aan de steen van het graf zien of er een man of een vrouw ligt begraven. De steen van de man is altijd gesierd met een tulband en die van de vrouw met een bloem. De moskee en de binnenplaats waren ook erg de moeite waard. Onderweg naar het hotel hebben we de cisterne onder de Aya Sophia bezocht. Hier werden vroeger de watervoorraden bewaard. De uit de Romeinse tijd stammende cisterne is mooi opgeknapt, compleet met een eenvoudig soort licht- en klankspel. Het is erg lekker koel, vooral ‘s-zomers zal het er druk zijn. Overigens mogen wij wat betreft het weer ook niet klagen, we kunnen nog steeds in een bloesje met korte mouwen buiten lopen, het is ongeveer 20 graden, dus niet verkeerd.
Donderdag 10 oktober 1996
Vanmorgen eerst maar eens geprobeerd naar huis te bellen. Wel verbinding, alleen de mevrouw van de PTT aan de andere kant hoorde me niet en knalde de telefoon er maar weer op. Weg muntje. Na die mislukte poging hebben we het Turks en Islamitisch museum bezocht. Heel veel oude voorwerpen, vooral tapijten uit de Ottemaanse tijd.
Je snapt niet hoe ze de herkomst en de tijd van maken nog kunnen achterhalen. Sommige tapijten waren zo ver weg dat er nog maar enkele randjes over waren. In het museum hadden ze op een binnenplaats een heerlijk terrasje, waar we koffie met koek hebben gedaan. Lekker in het zonnetje gezeten. Op naar de Grote Bazaar. Winkeltjes, winkeltjes, winkeltjes enz.. Nog nooit zoveel souvenirwinkeltje bij elkaar gezien. Je zou hier toch iets leuks moeten kunnen kopen. Het begin waren twee armbandjes voor Sandra en Angela. Armbandjes met de beruchte ogen voor geluk. Nog voor ons zelf gekeken, niets leuks gezien. Wel hele straatjes met goudwinkels. Het is er echt ontzettend groot, gelukkig zijn de verkopers niet echt opdringerig. Ook de “gewone” Turk doet hier zijn inkopen en we zitten natuurlijk niet in het toeristenseizoen. Na de lunch (broodje hamburger op een terras vlakbij de bazaar) zijn we op pad gegaan naar de resten van het Bozdogan aquaduct uit de Romeinse tijd. Onderweg zijn we ook nog even naar binnen gelopen bij de Laleli-moskee. Bij het aquaduct was een parkje met daarin een monument voor Fatih, de veroveraar van istanbul. Daar stond ook weer een telefooncel, dus nog maar eens proberen. Deze keer lukte het wel en hebben we lekker met Patrick gebabbeld. Na die toch wel lange wandeling hebben we de rest van de souvenirs gekocht en zijn we terug gegaan naar het hotel voor een welverdiend pilsje. Ze kennen ons daar intussen, ik hoef alleen maar ja te knikken op de ongestelde vraag of we een pilsje lusten. Deze avond had ik een afspraak in het Turks bad. Dat is pas lekker, je heerlijk laten wassen door een mevrouw met een scrubhandschoen. Daarna lekker ingesopt en afgespoeld. Gelukkig was ik niet gelijk aan de beurt en kon ik eerst een uurtje relaxed liggen op de warme plaat. Nog geprobeerd een gesprek te voeren met een meisje uit China, dat ook op bezoek was in deze stad, maar haar Engels was niet alles en mijn Chinees is ook niet meer zo best, dus veel zinnigs kwam er niet uit. Moe maar lekker lui kwam ik er weer uit en ging ik terug naar mijn wachtende man in het hotel.
Vrijdag 11 oktober 1996
Heel de dag hebben we doorgebracht in het Topkapi-paleis. Prachtige vertrekken, de regeerders in die tijd hadden het ook niet echt slecht (verandert er ooit wel eens wat?). Behalve de vertrekken die door de sultans en de rest van de adel werden gebruikt waren er ook zalen waarin de geschenken en veroveringen van de verschillende perioden werden tentoongesteld. Als je ooit juwelen in grote hoeveelheden en grootten wilt zien moet je daar gaan kijken.
Er lag een diamant met de omvang van een vuist. Het was er overigens ontzettend druk, maar we hadden toch tijd genoeg. Om drie uur waren we weer terug in het hotel en na een pilsje (het wordt een goede gewoonte) heb ik lekker zitten lezen. Piet ging nog even wat wandelen en heeft de nabijgelegen moskee bezocht. Misschien is dat die wel die ons elke ochtend om 5 uur verblijd met zijn oproep tot gebed. Voor de avond hadden we de Turkse avond besproken in het Oriënt House. Het eten was echt heel erg lekker, daarentegen viel de show tegen en de plaatsen waren ronduit slecht. We zijn zelfs voor de afloop van de show weggegaan.
Zaterdag 12 oktober 1996
Een goede dag voor een boottocht op de Bosporus. We konden met een speciale toeristenboot, maar daar zijn wij dus niet voor in. Wij namen de veerboot, die legde op verschillende plaatsen langs de Bosporus aan en we zouden wel zien waar we uit zouden stappen. De kosten van het kaartje bedroegen maar liefst 400.000 voor twee personen, dat is dus / 3,80 per persoon. Zouden we dat wel redden met het budget? Halfweg de vaart van 3 uur werden we van de boot gestuurd. Hij werd hier schoongemaakt en zou drie uur later weer vertrekken. Wij op onderzoek uit, op een berg aan de baai zou een ruïne van een Byzantijns kasteel staan. We moesten wat, dus op zoek. Met ons nog een aantal toeristen, allemaal achter Piet aan.
Ze hadden een grenzeloos vertrouwen in zijn wegenkennis maar kwamen toch bedrogen uit.Ineens hoorden we de vooruitgelopen gids (Piet dus) schreeuwen dat we niet verder hoefden te klimmen, de weg was op er stond alleen een groot hek. Uiteindelijk hebben we het toch nog gevonden. Lekker uitgeblazen en genoten van het mooie uitzicht over de Bosporus. Er liep uiteindelijk ook een weg naar toe, het was een picknickplaats voor de inwoners van istanbul. Via die weg zijn we toen maar naar beneden gegaan om in het dorpje te eten. Daar werden we warm onthaald en namen het menu van de dag voor 300.000 per persoon (let wel, wel ƒ 5,70 voor drie gangen).
Zondag 13 oktober 1996
We hebben geheel tegen onze principes de wekker laten aflopen. het moest wel. we hebben nog veel te doen. Om tien over negen waren we bij de Aya Sophia die helaas pas om half tien open ging. Na de bezichtiging van de Aya Sophia met zijn prachtige mozaïeken gingen we op weg naar het Dolmabache paleis. We wilden vanaf de Galata-brug de bus nemen. Na een aantal keren heen en weer te waren gestuurd, kochten we uiteindelijk toch een buskaartje bij een ticketloket.
Die man achter dat loket kon ons ook nog vertellen waar de bus stond naar het paleis, dus dat kwam mooi uit. In de bus aangekomen wilden we het kaartje afgeven, maar de chauffeur wilde geld. Jammer dan, ik had net kaartjes gekocht en was niet van plan om ook nog voor de rit aan de chauffeur te betalen. Na veel geharrewar nam de chauffeur het kaartje dan toch maar aan. Bij het paleis aangekomen begon het wat te regenen en sloten we achteraan in de rij. Het was erg druk, het was tenslotte zondag en een heleboel Turken wilden ook het paleis bezoeken. We hebben zeker een uur in de rij gestaan. Toen we bij de kassa aankwamen schrokken we ons rot van de prijs van een kaartje, het kostte 700.000 per persoon. Voor Nederlandse begrippen misschien niet zo veel (ƒ 13,30) , maar voor Turkse begrippen een flink bedrag. Toch maar genomen, het zou wel heel speciaal zijn en we hadden al zo lang in de regen staan wachten. Na het kopen van de kaartjes moesten we weer in de rij voordat we het paleis in mochten. Op een gegeven moment werden er allemaal Turken naar voren geroepen. Zoals gewoonlijk werd ik weer nijdig en wilde ik weten waarom dat was, wij stonden tenslotte ook al een hele tijd te wachten. Het bleek dat ze de wachtende mensen verdeelden over verschillende taalgroepen voor het geven van een rondleiding. Die rondleiding was overigens perfect geregeld, met een hele goede gids die van alles te vertellen had. Het was zeker de moeite van het wachten waard. Ook voor de rondleiding in de harem moesten we wachten, maar ook dat was prima. Na alle mooie dingen in het paleis en de harem uitgebreid te hebben bekeken gingen we weer met de bus terug naar het hotel. Natuurlijk kochten we weer kaartjes bij een ticketloket en bijna natuurlijk wilde de chauffeur weer geld. Ook bij deze rit gaven we dat weer niet, deze keer wilde hij de kaartjes helemaal niet aannemen, dan niet, bewaren we ze voor in het album. Terug in het hotel vroegen we maar eens aan de receptionist wat dat voor ongein was met die kaartjes. Heel simpel er zijn openbare (staats) bussen en privé bussen. We kochten steeds een kaartje voor de staatsbus en stapten in een privébus. Het verschil was ook wel heel duidelijk; de staatsbus was lichtrood en de privébus donkerrood. Geen wonder dat wij het niet begrepen én dat de chauffeur steeds om geld vroeg.
Maandag 14 oktober 1996
Lekker uitgeslapen, daarna geprobeerd een travellercheque in te wisselen bij een commercieel kantoortje dat niet in het oude centrum lag. Wat een ellende, men wilde de cheque pas innen toen ik verschrikkelijk nijdig werd en ik kreeg de slechtste koers van de hele vakantie. Maar we hadden ook geen zin om weer terug te gaan naar het oude centrum. Daarna hebben we de sneltram naar de Chora-kerk genomen.
Uiteraard stapten we weer verkeerd uit, één of twee haltes te ver. Het kwam eigenlijk wel goed uit, nu kwamen we op een echte Turkse markt uit. Een hoop rotzooi, maar wel erg leuk en natuurlijk weer geen toeristen te bekennen. Ons overkomt dat elke vakantie zeker één keer. We vinden het ook niet erg je ziet zo nog eens wat. We kochten nog wat nootjes, het bleken ZOUTE gebrande pinda’s te zijn, getver. Die hebben we maar aan de koopman gegeven toen we bij een ander notenkraampje een andere soort kochten. De Chora-kerk was erg mooi met al die gerestaureerde mozaïeken. We hebben daar nog een kopje thee gedaan en Piet heeft er zijn schoenen toch maar laten poetsen, het moest er toch een keer van komen. Na de kerk hebben we ook nog de Fatih moskee en de Suleyman moskee aangedaan. Als besluit heb ik nog een boek op de boekenbazaar gekocht en natuurlijk in het zilverstraatje een paar oorbellen. Dat straatje was wat duurder dan de “normale” bazaar, ik kon er zelfs in US dollars betalen. Die avond zijn we op tijd naar bed gegaan, om 4 uur worden we opgehaald voor onze terug vlucht (en dan bedoel ik ‘s-nachts). Weer een fantastische stad gezien, echt heel apart met de mensen uit twee verschillende culturen (Europees en Islamitisch) door elkaar heen.