Vrijdag 14 mei 1999
We gaan een weekend weg met de familie. Het is vakantie, dus vroeg op. Deze keer viel het mee, om 5 uur liep de wekker af. Na alle luitjes en hun koffers in twee auto’s te hebben gepropt gingen we op weg. We vlogen KLM dus het inchecken ging al lekker rustig. Intussen kwamen Piet en Patrick terug van de auto’s op Lang Parkeren zetten en konden we door de douane. Oma liet haar paspoort niet los, totdat de douanier haar verzekerde dat ze het terug zou krijgen en hij ze niet zou bijten. Toch nog tijd voor een bakkie koffie. Piet zag door een klein misverstand het tweede bakje aan zijn neus voorbij gaan, maar toe maar het was het feestje van de familie en niet van Piet.. Nadat we naar de gate waren gelopen en wilden instappen hoorden we dat het stel op huwelijksreis (WIJ DUS) in de business class werden verwacht. Het leek voor de rest wel niet zo leuk, maar we maakten toch maar van de gelegenheid gebruik. Dit overkomt ons nooit meer. De vlucht was zo rustig dat niemand bang was. Oma zat op de leuning van de stoel alsof ze met de Invalidenbond een busreisje maakte. Nadat we waren geland zonder ook maar één hobbeltje stond er een hostess op ons te wachten die de bus liet aanrukken. Het is toch wel fijn dat alles geregeld is, het kost wat, maar dan heb je ook wat(een eigen bus naar het hotel). In het hotel aangekomen bleek dat we het maar weer eens best hadden geregeld. Mooi hotel en prachtige kamers. Voor het bruidspaar (WIJ DUS) de grootste kamer en een fruitmandje. Leuk zo’n reisbureau dat dingen doorgeeft aan KLM en hotel. Snel de koffer uitpakken en even de omgeving verkennen. Opa zette zijn hoorapparaat uit omdat hij op een gegeven moment gek werd van de herrie uit de minaretten. Daarna lekker opgefrist en heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel. Toch gezellig met zo’n hele ploeg. Na het eten nog even buiten gewandeld, het is fijn zo in je bloesje met korte mouwen ‘s-avonds om een uur of tien. Heerlijk geslapen.
Zaterdag 15 mei 1999
Vandaag doen we de winkeltjes. We zouden om half negen ontbijten, en dat is gelukt. Zo als gewoonlijk weer lekker luxe. Na het eten gingen we met de tram naar de bazaar. Dat werkt echt, zo’n tram. Het kost negen dubbeltjes en je bent er zo, terwijl het toch minstens een half uur lopen is. Zeker op tempo “oudjes”. De tramhalte was precies voor de ingang van het goudstraatje, dus alles komt goed. Oma en Bep wilden wat armbandjes met geluksoogjes voor de jongsten thuis kopen, dus het onderhandelen moest weer beginnen. Oma vond er maar niets aan, zo zonder prijsjes, die wilde eerst op haar gemak kijken wat het in de verschillende winkeltjes zou kosten. Dat gaat helaas hier niet, dus ik maar weer aan de bak. Uiteindelijk kregen we de armbandjes voor de gewenste prijs en voor alle dames in het gezelschap ook nog een klein geluksoogje aan een speldje Patrick moest een nieuwe portemonnee, maar die kan zelf wel in de slag met een verkoper. In één van de straatjes hebben we in een echt Turks tentje wat gedronken. Het was boven, beneden was geen plaats, daar werden de groenten voor de lunch gesneden. We werden warm onthaald, Piet moest zelfs mee naar de “prachtige” binnenplaats, waar de eigenaar van het cafeetje reuze trots op was. Uiteindelijk was er niets bijzonders te zien, maar die man was wel heel blij dat Piet er zo lovend over deed.
We hebben gelunched op een terrasje waar we een lekker broodje Doner kebab deden met ieder wat drinken. Dat kostte in totaal voor negen mensen nog geen 45 gulden. Dat is nog eens om te doen. Daarna zijn we weer met de tram naar de wijk Sultanahmet gegaan voor een bezoek aan de Blauwe Moskee. Onderweg kwamen we langs de cisterne die onder het voormalige Hippodroom ligt, ten westen van de Hagia Sophia, dus die hebben we ook maar even gedaan. Daar de eerste keer mijn studentenkaart gebruikt. Ik heb hem tenslotte niet voor niets aangevraagd. Ooit moet ik de kosten voor de pasfoto’s er uit slepen. Het leverde wel ƒ 1,25 op, wat een feest. Helaas hoefden de dames in de moskee niet hun hoofddoekje om, het zou anders wel een mooi gezicht geweest zijn. Toen we alles voldoende hadden bezichtigd zijn we terug gegaan naar het hotel om op tijd te zijn voor de show die voor die avond was gepland. Natuurlijk deden we eerst een pilsje in de bar van ons hotel. Dat is zoals op elke vakantie een goede gewoonte. De “oudjes” doen overigens erg goed mee met de wandelingen, je hoort ze niet, terwijl ze toch niet gewend zijn om zoveel te lopen.
De show was wel aardig, het is alleen zoals gebruikelijk een vreetschuur. We zaten uiteindelijk nog op zeer gunstige plaatsen en hebben best wel plezier gehad, ondanks dat de twee consumpties al in het begin op tafel weren gezet. Kun je nagaan, aan het begin van de avond twee flesjes bier. Ik had al gewaarschuwd dat er verder geen drinken besteld kon worden, omdat dat zo vreselijk duur is. Na de show werden we met de bus terug gebracht naar het hotel en deden we daar lekker nog een pilsje.
Zondag 16 mei 1999
Vandaag is het Topkapi-paleis aan de beurt om een bezoek te krijgen van een Bossche familie in den vreemde. We gaan na het ontbijt maar weer met de tram een eindje op weg naar de oude stad. Omdat we vanmiddag ook nog terug moeten, en vanavond in de oude stad gaan eten, koop ik maar gelijk 27 kaartjes voor de tram. De man achter het loket kijkt wel een beetje raar, en vraagt nog een keer of hij het wel goed heeft gehoord, maar we komen er wel uit. Bij de ingang van het paleis kwamen we tot de conclusie dat er voor studenten helemaal niets betaald hoefde te worden, dus er kwamen drie collegekaarten tevoorschijn. Bij het afscheuren van de kaartjes werd het wel wat vreemd gevonden dat ik op mijn leeftijd een collegekaart heb, maar het is echt zo dus hebben we drie maal 11 gulden verdiend (dat is mooi weer een pilsje extra, want het geld moet toch op).
In het paleis hebben we uiteraard alleen maar wat gedronken, het was er nog steeds schrikbarend duur, bijna 5 gulden voor een blikje fris, dat is in geen verhouding met de prijzen in de rest van de stad. Een broodje Doner kebab kostte 1400, terwijl het op het terrasje van gisteren 400 kostte. Wij zijn dus niet helemaal gek, ook al zijn we toeristen. Na het bezoek aan het Topkapi zijn we dus ook maar weer op dat terrasje gaan eten. Saskia kreeg nog een bakje Turkse koffie, omdat de ober van Opa een sigaret mocht draaien. Na het eten zijn we op ons gemak naar het Hippodroom gelopen en hebben daarna de tombe van Ahmed bezocht. Daar moesten wel de hoofddoeken op, alleen hadden Oma en Bep die niet bij zich. Gelukkig hebben ze op dat soort plaatsen wel altijd wat reservespullen liggen. Op ons eigen tempo gedeeld door twee weer terug naar het hotel. Onderweg hebben we nog wat gedronken op het terrasje waar geen alcohol te verkrijgen was. Peter wil ook een keer een koud pilsje, jammer dan. Peter en Saskia gingen verder lopen, want Sas wilde nog kijken voor iets leuks. Patrick en Marike waren heel de dag al kwijt, behalve als we ze weer eens tegen kwamen. Die hebben nog een aantal bouwwerken meer bekeken, onder andere de Aya Sophia.
We doen nog voor het opfrissen een pilsje in de bekende bar. Uitgerust zijn we daarna weer naar de oude stad gegaan om daar in een Turks tentje te eten. Leuk, je kunt er uit verschillende prutjes kiezen en dan wordt je bord bij je gebracht. Het is in ieder geval een stuk lekkerder dan het eten bij de show gisteravond. Na het eten zijn we nog even naar de Blauwe Moskee geweest waar een klank- en lichtspel bezig was. Erg mooi, maar geen tijd. Het was erg donker en men wilde liever niet in zulk donker over de paadjes lopen. Begrijpelijk eigenlijk wel, als je niet zo piepjong meer bent. Nog even voor de laatste keer naar het Hippodroom en zo weer terug naar het hotel. Het blijft een leuke bar, dus we doen er nog één of twee.
Maandag 17 mei 1999
De dag van vertrek. Iedereen wilde nog wat kopen, dus op tijd uit bed om naar de bazaar te gaan. Het kostte Opa nogal wat kracht. Hij had van het vele wandelen een flinke spierpijn opgelopen. Maar zoals hij zelf zei, na een half uurtje merk ik er niets meer van. Oma kocht nog voor iedereen van de potkaartclub een aardigheidje van kristal en Bep nog een petje voor een neefje en een gouden armbandje voor haar zus.
Al met al weer een aardige klus voor de onderhandelaar(IK DUS). Om 12 uur moesten we de kamer uit en om kwart voor één werden we opgehaald. Dus nog maar om de hoek even een laatste broodje Doner kebab en dan wachten op het busje. Inchecken en wachten op het vliegtuig. Toch nog bij Burger King gezeten(op het vliegveld). De terugvlucht begon leuk, we mochten weliswaar niet in de business class zoals op de heenweg, maar er werd wel weer gezorgd voor champagne voor de hele ploeg. Na de champagne begon het feest. Zo rustig als de heenvlucht was, zoveel turbulentie had de terugvlucht. Oma, Bep en Marike hadden het niet breed. Opa viel na het eten in slaap, dus die heeft er weinig van gemerkt, dus die hoeft niet te zeggen dat hij bang is om te vliegen. Gelukkig hebben we het toch allemaal gered en nadat Piet en Patrick de auto van de parkeerplaats hadden gehaald, zijn we lekker naar ons eigen huisje gereden. Iedereen had het prima naar zijn zin gehad, ze willen volgend jaar weer.
MAAR DAN NIET VAN ONZE CENTEN, DIT IS NIET OP TE BRENGEN VOOR EEN NORMAAL PERSOON.