Inleiding
Argentinië, het land van Máxima. Wij gingen niet voor de cultuur, maar waren deze reis op pad om de natuur van het zuidelijkste deel van de wereld te gaan bekijken. Dat hebben we dan ook uitgebreid gedaan en het was overweldigend: zo groots als het gaat om gletsjers en vlaktes, zo spannend als het gaat om walvissen onder en vlak naast de boot, zo indrukwekkend als de geluiden van zeeolifanten die aan het ruziën zijn over de vrouwtjes, zo bijzonder als bevers die hele stukken land verwoesten met hun nijverheid, en zo ontroerend als de passie die spreekt uit een fantastisch uitgevoerde tango. Behalve Argentinië hebben we tijdens deze reis ook Chili bezocht, het verslag daarvan kun je vinden op de pagina van dat land.
Vrijdag 17 oktober
Er ging weer eens een alarm af op de telefoon, deze keer om kwart voor zes. De wekker stond op half zeven, dus we konden nog lekker even blijven doezelen. Na het ontbijt was het even wachten op de taxi’s die ons naar het busstation zouden brengen voor onze reis naar Argentinië. Degenen die Judith had afgesproken kwamen niet opdagen, dus ze moest nog even wat kunstgrepen uithalen om anderen op tijd bij het hotel te krijgen. Uiteindelijk waren we met al het gestress toch nog ruim op tijd voor de bus die twintig minuten te laat vertrok. Aan de grenspost (Chili uit) hoefden we alleen maar ons paspoort en het visum te laten zien. Datzelfde gebeurde drie kwartier later ook bij binnenkomst in Argentinië. Het visumpapiertje daarvoor was in de bus al uitgedeeld en ingevuld, dus toen onze bus eenmaal aan de beurt was ging het erg soepel. Na nog anderhalf uur rijden kwamen we aan in hotel Peyehue in Bariloche.
We hadden een eenvoudige kamer, maar het is schoon en alles werkt. We zijn eerst maar eens gaan pinnen en wat gaan drinken in Café de Pueblo. Een paar reisgenoten kwamen ook nog binnen en schoven aan. Met z’n vieren zijn we teruggelopen, we hebben op de kamer lekker warm gedoucht en zijn voor het eerst in deze vakantie met de groep gaan eten bij Boliche de Alberto. Het was een prima restaurant met een open keuken met daarin een grote BBQ, een zogenaamde paradilla. Het was prima, we namen (bijna) allemaal een halve portie biefstuk, die was groot genoeg. Net als de porties patat en salade, het waren complete bergen. Daarna zijn we met het grootste gedeelte van de groep naar een kroeg gegaan omdat er iemand in de groep jarig was. Toen we binnen kwamen mochten we eerst niet blijven staan, eigenlijk moesten we gewoon gaan zitten. Kennelijk kennen ze in Argentinië niet een echte kroeg. Uiteindelijk mocht het wel, maar wel achter in een donker gedeelte, de rest werd gewoon gebruikt als restaurant en daar kunnen ze natuurlijk geen grote groep midden in gebruiken. Het werden meer dan één biertje, we hebben lekker staan kletsen. We zijn als laatste weggegaan, samen met Judith en Gonzalo in een taxi terug naar het hotel. We waren om half twee thuis, mooie tijd. Pas toen kreeg ik te horen dat Piet op de vulkaan Villarica in Chili nogal eigenwijs was geweest met de zonnebril en dat Gonzalo hem echt opdracht had moeten geven om hem op te zetten.
Zaterdag 18 oktober
Voor zover mogelijk met de stadse herrie hebben we uitgeslapen. Een eenvoudig, maar lekker ontbijt gehad. De groep ging fietsen, wij gingen niet mee. We zouden gaan paragliden, maar dat ging vanwege de harde wind niet door en fietsen hadden we geen zin in. Op ons gemak zijn we naar het plein gelopen, een schitterend uitzicht over het meer en heel mooie gebouwen op het stadsplein. Dit merengebied met bergen overal biedt wel fantastische uitzichten en doorkijkjes. We hebben het museum van Patagonië bezocht, ze hebben een uitgebreide collectie, vooral van opgezette dieren uit dat gebied en de rest van Argentinië. Lopende door het museum kreeg Piet ineens last van z’n voet, hij kon bijna niet meer lopen. Als dat maar weer snel overgaat, op zo’n actieve vakantie kunnen we dat bijna niet hebben. Toch maar de rest van het museum ook gezien, Piet kon op de zijkant van zijn voet wel wat strompelen. Om de voet wat rust te gunnen eerst maar eens een authentiek koffie/chocoladehuis gaan opzoeken. Daar hebben we om te beginnen maar eens een cappuccino genomen, met wat lekkere chocolaatjes erbij. Daarna nam Piet “chocomel van het huis” met drank dus, en ik een ijsje van het huis. Na daar anderhalf uur te hebben doorgebracht zijn we verder gaan lopen. Onderweg hebben we twee fleece vesten gekocht, die ene die we ieder bij ons hadden waren toch wel erg minimaal. Je kunt merken dat we dit soort vakanties niet gewend zijn, en hoewel we goed voorbereid waren hadden we er niet op gerekend dat we geen vier weken met dezelfde fleece konden doen. Uitwassen was ook geen optie, je had ze steeds nodige en bovendien hebben we niet zo’n goede ervaringen met het wassen van goede spullen in het buitenland. Na deze zware aankopen zijn we eerst maar gaan lunchen bij Cafe de Pueblo. Piet nam een tosti en ik een broodje kip, natuurlijk weer met een flesje erbij. We moeten straks thuis heel erg gaan afkicken. Piet nam onderweg naar het hotel nog een boomstam van chocolade, ik snapte werkelijk niet waar hij die liet. Ik wilde niet eens meer een chocolaatje proeven, zo vol zat ik. Terug op de kamer hebben we lekker een uurtje geslapen en uitgerust. Helaas was de voet van Piet nog niet veel beter. We zijn op ons gemak gelopen naar het uitgezochte restaurant (wat we die middag al hadden gezocht en gevonden). Het was een hobbithuis met de naam Tarquino en was heel erg leuk. Het was weer niet het aller-goedkoopste restaurant, maar ook wel weer heel erg lekker. Na het eten hebben we de spullen ingepakt en het restant wijn opgedronken. Daarna mijn gezicht maar weer eens ingesmeerd: fijn zo’n tweedegraads verbranding.
Zondag 19 oktober
De eerste van twee lange reisdagen. We zijn om negen uur met onze eigen bus en twee chauffeurs vertrokken. De bus en de chauffeurs waren prima. Tegen lunchtijd zijn we een korte wandeling gaan maken rond Lago Puelo. Gelukkig liepen we veel in de bossen, want zoals hier overal het geval was waait het verschrikkelijk. Tussen de bomen waren hele mooie doorkijkjes, en de naakte bomen waren ook heel bijzonder. Ik had in ieder geval nog nooit een boom gezien die van nature geen schors heeft. Nog een laatste stukje langs het strand gelopen om ook maar de wind nog eens te voelen.
Helaas konden we niet over de vlonders door het andere stuk van het bos lopen, deze waren in onderhoud. Na de wandeling hebben we wat beschutting gezocht en onze lunch opgegeten. Daarna hebben we onze reis voortgezet naar onze eindbestemming van die dag: Esquel. Onderweg zijn we nog gestopt bij een hacienda die was opgekocht door de familie Benneton die er een museum over de Patagonische geschiedenis van heeft gemaakt. We kregen daar een rondleiding van een aardige, maar ook eigenaardige man. Op meerdere momenten in de rondleiding gaf hij zo zijn eigen verhaal, de meeste keren hadden we het idee dat hij een aardige fantasie had en het verhaal wat aandikte en/of mooier maakte. Hij vertelde dat de naam Patagonië komt van de Spanjaarden die het land hebben ontdekt. Zij zagen de inwoners met hun grote voeten (pata = voet, gon = grote) en hebben daaraan de naam van het nieuwe land ontleend. Judith heeft ook nog een paar dingen verteld, de meesten kwamen overeen. Na de rondleiding zijn we koffie gaan drinken in het restaurantje/winkeltje van het museum. Het valt op dat de koffie hier (en op andere plekken) redelijk duur is, vaak is frisdrank goedkoper. Na het bezoek aan het museum hebben we nog een poosje gereden voordat we in ons hotel Sol del Sur aankwamen. Het was een ander hotel dan aangegeven in de lijst, maar ook niks mis mee. Toen we op het punt stonden om met de groep te gaan eten kwam er een groep van SRC binnen. We zijn met de groep gaan eten bij Casa Grande. Lekker en gezellig, het is een leuke groep. Onderweg naar het hotel zag Piet nog een winkeltje dat open was, en waarin een koelkast stond, dus hebben we een paar biertjes meegenomen. Bij aankomst in het hotel bleek de bar ook open te zijn, we zijn toch maar naar de kamer gegaan, morgen om kwart voor zes op.
Maandag 20 oktober
Op weg naar Puerto Madryn: Whales, here we come! Het ontbijt zou om half zeven klaar staan, maar het blijft Zuid Amerika, dus het ging weer lekker mis. Na het verlate ontbijt zijn we op weg gegaan: beetje lezen, beetje slapen, beetje buurten, een paar plaspauzes en een iets langere lunchpauze. Onderweg zijn we nog gestopt omdat we flamingo’s zagen, dat is dan weer het handige van een eigen bus. Na zo’n kleine elf uur rijden kwamen we om half zes aan in hotel Petit. Eerst maar gaan pinnen, Judith wil geld voor de pot en voor de excursies. Ook nog even wat Euro’s gewisseld om zeker genoeg geld te hebben voor ook het eten. Voor alle zekerheid nog maar eens naar de apotheek, voor een soort Blistex én voor anti zeeziek pillen. Mijn Spaans is niet heel goed, maar na uitleggen “zee en golven en misselijk” voorzien van de nodige gebaren wist de jongedame achter de balie eigenlijk heel snel wat ik bedoelde. Onderweg naar het hotel hebben we een biertje meegenomen uit de supermarkt, in het hotel is wel een bar, maar dat hebben we meer gezien. Wel aanwezig, maar niet open. Daar zat Judith, en de bar bleek dus wel open te zijn. Eerst ons eigen biertje maar opgedronken, en daarna er nog een genomen van het hotel. In de tussentijd weer van al ons geld afgekomen, maar het zal best de moeite waard zijn. We waren ook al meer geld kwijt voor de walvisexcursie omdat we graag op een kleinere boot wilden gaan. Na al die drank zijn we samen gaan eten bij Ambigú, nadat we vanaf de kant ook walvissen al hadden gezien: een klein stukje staart en wat spuiten. Allemaal ver weg, maar ze zitten er dus het moest goed gaan komen. Na het eten hebben we nog een afzakkertje gedaan in het hotel, fijn dat dat weer kan, dat is namelijk niet in alle hotels het geval. We hoorden dat de excursies werden omgedraaid i.v.m. het slechte weer: er werd niet gevaren. Nu maar hopen dat het de tweede dag wel kan, anders zijn we voor “niets” helemaal hierheen gekomen en moeten we (das nou pech) volgend jaar naar Canada of Zuid Afrika.
Dinsdag 21 oktober
Een heerlijke douche genomen, dit is een klein en eenvoudig, maar wel heel goed hotel met de naam Petit. Er stond een prima ontbijt klaar, compleet met verse jus en een gekookt eitje. Na het ontbijt zijn we onderweg gegaan naar Punto Tombo voor een bezoek aan de pinguïnkolonie. Er zaten er volop, ze waren ook allemaal aan het broeden, dus heel veel werd er niet gewandeld, ze waren te druk met op de eieren te passen. Maar er waren er toch genoeg aan de wandel om leuke filmpjes te kunnen maken.
Overal waar je keek lagen of zaten ze. Het waaide wel verschrikkelijk, dus het was belangrijk om steeds de kapjes op de toestellen te doen. We hebben er ruim anderhalf uur rond kunnen lopen en dus heel veel gezien, ook aan het water waren ze erg koddig. Toen we terug liepen naar de bus begon het te regenen, en toen we in het restaurantje een paar empanadas aten begon het goed door te storten, dus we waren mooi op tijd klaar met ons bezoek aan de kolonie. Daarna wilde onze gids Martha graag weten wat we die middag wilden gaan doen. We hebben gekozen voor een korte wandeling in Gaiman, een Welsh dorp. We hebben er niet voor gekozen om daar een high tea te nemen, maar zijn doorgereden naar Trelew waar de groep zich opsplitste. Wij zijn eerst een bezoek gaan brengen aan een natuurhistorisch museum met een grote collectie dinosaurussen. Daarna zijn we bij hotel Touring Club een biertje gaan doen. Het is het hotel waar Butch Cassidy en Sundance Kid ook eens gelogeerd hebben (vertelt het verhaaltje en de foto’s aan de wand). Toen ik twee grote bier bestelde bleken die van 75 cl ook nog grotere broertjes te hebben: 97 cl. Even doordrinken dus. Terug in het hotel zijn we weer gaan lopen, maar hebben helaas geen walvissen meer vanaf de kant gezien. Ik heb een T-shirt met pinguïns en een sleutelhanger gekocht, daarna zijn we heerlijk gaan eten bij Caccaros. Een relaxte tent met een heerlijke Chardonnay en een voortreffelijke mosselen, vis en inktvis. In het hotel nog een afzakkertje gedaan met wat reisgenoten.
Woensdag 22 oktober
De dag van de walvissen!!
De lucht was strak blauw en gelukkig waaide het niet meer zo hard. Na het (weer voortreffelijke) ontbijt zijn we naar een kleine tentoonstelling over walvissen en ander zeeleven in de buurt geweest. Martha wist weer een hoop te vertellen, bijvoorbeeld over het probleem van de groei van Puerto Madryn. Door die groei wordt de afvalberg ook steeds groter, wat op zijn beurt weer meeuwen aantrekt. Deze meeuwen hebben ontdekt dat blubber van walvissen erg lekker is, en pikken dan ook de ruggen van walvissen open wat erg pijnlijk is. De angst bestaat dat de walvissen op enig moment zullen wegblijven als dat teveel gebeurt. Dat betekent niet alleen een ecologische ramp voor het gebied, maar zeker ook een economische omdat er veel toeristen naar Puerto Madryn komen om walvissen te spotten. Na het bezoek aan het museum zijn we doorgereden naar een plek waar twee harems zeeolifanten zaten. Het zijn heel speciale beesten, het was jammer dat ze erg ver weg waren. Na dat bezoek zijn we een stukje verder gegaan naar een kolonie in Punta Delgado waar we wel dichterbij konden komen. Het was heel bijzonder, vooral ook omdat we net in de paringstijd waren en de heer en meester van de harem erg nadrukkelijk liet merken wie de baas was. Hij heeft een paar “gevechten” uitgevoerd die we hebben kunnen filmen en fotograferen. Het lijkt echt wel Discovery Channel. Nadat we de duinen weer hadden beklommen om naar de bus te gaan zijn we naar het restaurant gegaan. Omdat het reservaat van de zeeolifanten op privéterrein ligt moeten we bij dat restaurant eten. Het lamsvlees was prima, de zalm niet echt lekker, maar het bier koud, dus ging het allemaal wel. Na de lunch gingen we op weg naar Puerto Pyramides voor onze walvistrip. Onderweg vertelde Martha dat we waren ingedeeld op de trip van vier uur, dus we hadden nog even tijd om naar wat zeeleeuwen te gaan kijken. Onderweg daar naar toe zagen we walvissen uit het water springen, heel de bus was natuurlijk in extase. De zeeleeuwen waren natuurlijk wel mooi, en daar zagen we in de verte ook nog wel wat van walvissen, maar we wilden vooral niet te laat komen voor onze walvistocht. Toen we aankwamen bij de opstapplaats kregen we allemaal zwemvesten aan, maar moesten we toch nog even wachten. We zijn uiteindelijk om kwart voor vijf vertrokken. Terwijl we stonden te wachten betrok de lucht, maar gelukkig bleef het droog. De boot werd wel op een speciale manier in en uit het water gehaald: omdat er geen steiger was werden de boten door een tractor ver genoeg in zee geduwd tot de motor in het water lag. Wij hadden gekozen voor een zodiak, omdat daar minder mensen in kunnen, en je veel lager op het water ligt. Eindelijk konden we ….., we waren met ongeveer 35 mensen aan boord en het was in één woord GEWELDIG. Het eerste kwartier dacht ik dat ik niets zou kunnen filmen door de deining van de boot, maar uiteindelijk viel het nog mee. Ze waren zo dichtbij en zo indrukwekkend dat de klikken van de toestellen en de uitroepen van verwondering niet van de lucht waren. Heel dichtbij zwommen moeder en kalf, maar ook exemplaren alleen. Eén kwam er vlak langs de boot, net onder het wateroppervlak. Die staat heel mooi op de film. Vooral ook de staarten die omhoog kwamen en werden gehouden, maar ook de koppen die kwamen kijken wat dat nou weer voor mafkezen op zo’n boot zaten, waren erg mooi om te zien. Ook het ademhalen, het zogenaamde spuiten, was fantastisch. De anderhalf uur van de tocht waren in een zucht om. We hoorden van reisgenoten die al op andere plekken walvissen hadden gespot dat het op deze plek het mooist was, zo dichtbij hadden zij ze nog nooit gezien. Ze zwommen zelfs onder de boot door.
We hebben dus goed gekozen voor Argentinië en gaan nergens meer speciaal naar toe om walvissen te zien. Dat kan tenslotte alleen maar tegenvallen. Toen we terugkwamen lieten we ons, samen met bijna heel de groep, in de stad afzetten. We hebben nog wat foto’s gemaakt van het stadje en van de boulevard, een kopje koffie gedronken bij Bonafide en heerlijk gegeten bij La Barra: een overheerlijke visschotel voor twee personen. Terug naar het hotel, was opgehaald en een biertje meegenomen naar de kamer. De tassen ingepakt en maar gelijk gaan slapen, het was een enerverende dag en we moesten de volgende dag om half zes op.
Donderdag 23 oktober
We gaan fijn een stukje rijden met de bus: de eerste dertien zijn we weer onder de pannen. Er is dus niet heel veel te melden, weer een dag met een beetje lezen, beetje slapen. Af en toe een plasstop of een stop om chocolade of koffie te kopen. Op één van die koffiestops bij een pompstation liep er een lama die een beetje van het padje af was. Hij wilde natuurlijk naar binnen, maar dat ging dus mooi niet door, zelfs onze chauffeur hield hem buiten. Ook kwamen er twee motorrijders die door Argentinië aan het reizen waren. Grote bewondering daarvoor, het moet dodelijk vermoeiend zijn om met deze wind op twee wielen te rijden, onze chauffeurs hadden al moeite om de bus recht op de weg te houden, laat staan een motor. We hebben onze lunchpauze gedaan bij een ander pompstation in de buurt van Comodoro Rivadavia. Wij gingen eerst binnen wat drinken, maar ze hadden alleen koffie. Daarna hebben we buiten onze lunch opgegeten. Na een half uurtje zijn we weer snel verder gegaan, we hadden nog een hoop kilometers te gaan. Onderweg kwamen we natuurlijk de nodige guanaco’s tegen en ook olievelden met jaknikkers. We zijn om 7 uur ’s-morgens vertrokken en kwamen om acht uur aan op onze eindbestemming: hotel Sada in Puerto San Julian, dus die dertien uur hebben we precies vol gemaakt. Eerst maar even naar de supermarkt voor de lunch van de volgende dag. Daarna zijn we met de groep heerlijk gaan eten. We werden door onze eigen bus met chauffeurs tot aan de deur van het restaurant gebracht, terug mochten we gaan lopen. De chauffeurs hebben natuurlijk wel hun rust nodige en die gingen dan snel na het eten ook weer naar het hotel. We hebben nog een afzakkertje gedaan in het hotel en hebben een reisgenote gezelschap gehouden terwijl haar foto’s werden gebackupd. Uiteindelijk zijn we om één uur naar bed gegaan..
Vrijdag 24 oktober
We zijn om half acht vertrokken voor onze tocht verder richting zuiden. Onderweg hebben we guanaco’s, verschillende soorten vogels waaronder struisvogels en zelfs flamingo’s gezien. Helaas stonden we om kwart voor een met een kapotte bus gezien. Miguel onze chauffeur kreeg een lift naar de stad waar we ongeveer dertig kilometer eerder langs waren gekomen. Toen hij na een poosje terug kwam had hij kaartjes geregeld voor een openbare bus. Helaas was die al voorbij gereden zonder te stoppen en ons mee te nemen, dus dat was even niet goed gegaan. Uiteindelijk kwam er na twee en half uur een busje langs dat mensen van en naar werk vervoerde. Die had wel even tijd om ons meet te nemen naar een plaats waar openbare bussen een stopplaats hadden. Het was een beetje proppen, maat het ging dus we waren weer onderweg. Daar hadden we net genoeg tijd om een biertje te kopen, opdrinken was er niet bij, de bus kwam al heel snel. De mensen die al in de bus zaten keken niet echt blij, wij dachten dat het kwam omdat wij erbij moesten. Er konden maar negen mensen met die bus mee, de rest moest wachten op een andere bus, die zou een paar uur later komen. Wij zaten in de eerste bus, Judith ging met ons mee, Miguel bleef bij de anderen zodat alles soepel zou verlopen. Toen we in de bus stapten begrepen we waarom de mensen zo chagrijnig keken: er zaten een paar elftallen pupillen in de bus. Die maakten een hoop herrie en deden niets als op en neer lopen. Als je daar de hele dag tussen zit wordt je wel een beetje moe. Jan en Piet vonden het geweldig, Jan vertelde dat Piet vroeger een goede voetballer was geweest en toen ging het helemaal los. Al die jongetjes kwamen even langs en Piet moest zelfs voetbalschoenen keuren. De rit duurde lang, we kwamen pas om tien voor acht aan, terwijl de planning was dat we om half vier in Calafate zouden zijn. De kapotte bus en de niet zo snelle openbare bus zorgden samen voor de vertraging, maar we kwamen toch aan. Toen we er waren werd Piet nog volop nageroepen en werd van mij zelfs met zoenen afscheid genomen, ik ben tenslotte de vrouw van een heel goede voetballer. Aangekomen bij het busstation moesten we nog twee blokjes lopen naar ons hotel Shilling. Mooi, gezellig en lekker warm. Even de excursies afgerekend: slik US$ 656,00, maar dan heb je ook wat. We zijn dus maar weer gaan wisselen en hebben samen heerlijk gegeten bij El Pusto. Ik werd intussen snipverkouden en had in de bus al twee tabletten genomen.
Zaterdag 25 oktober
Alweer een fantastische dag!!
Om kwart voor zes liep de wekker af, half zeven ontbijt en om kwart over zeven vertrokken we weer. Eerst een half uurtje met een busje en toen de boot op. Na twintig minuten, waarin we een licht ontbijt van een croissantje en koffie/thee kregen, mochten we al naar het buitendek. Het was er erg koud, maar zeer de moeite waard. Het uitzicht op het meer en de omringende bergen was erg mooi, maar het werd fantastisch toen de ijsschotsen in zicht kwamen. Zeer indrukwekkend, heel erg blauw. Het lijkt steeds weer alsof we in een documentaire van Discovery zitten. We kwamen steeds meer en grotere ijsschotsen tegen, het leken op enig moment wel echte ijsbergen. Die ijsbergen zorgden er helaas wel voor dat we niet naar de gletsjer konden varen, we konden er gewoonweg niet door. Dat maakte niet uit, we zouden nog wel een keer aan de rand van een gletsjer komen. Toen we aankwamen op de landingsplaats splitste de groep zich in een deel wat een lange wandeling ging maken, en een deel wat een museum bezocht, uitgebreid ging lunchen en een korte wandeling zou gaan doen. Wij zijn bij de laatste aangesloten. We hebben eerst een rondleiding gehad in het familiemuseum, erg leuk hoewel het natuurlijk niet spetterend was. Daarna kregen we een uitgebreide drie gangen lunch met flesjes. Goede gesprekken en een ontspannen sfeer, prima dus. Na de lunch wandelden we naar een waterval, twee kilometer heen en ook weer twee terug. Lekker rustig aan, tijd om foto’s te maken en te filmen, en op ons gemak rond te kijken. We hebben er twee uur over gedaan, inclusief de pauze bij de waterval zelf, dus dat zegt wel wat over het tempo.
Vooral het bewonderen van de eerste condors van de reis nam tijd in beslag, erg mooi allemaal. Toen wij terug kwamen waren de wandelaars er ook al en gingen we terug naar de boot. We zijn niet meer gestopt en zijn ook via een andere route terug gevaren, waardoor we niet heel veel ijsbergen meer tegen kwamen. Toen we terugkwamen in Calafate ben ik eerst maar eens naar een drogist gegaan voor wat extra paracetamol, mijn verkoudheid/holteontstekingen werden steeds erger. Ik leek wel koorts te gaan krijgen. We hebben snel samen wat gegeten in een shabby tentje (pizza en ravioli), zijn daarna naar de supermarkt gegaan voor de lunch van de volgende dag en een biertje voor in het hotel en zijn snel terug gegaan. Spullen gepakt en klaargelegd en gauw gaan slapen, in mijn toestand kon een lange nacht geen kwaad.
Zondag 26 oktober
Het houdt echt niet op!!
Vandaag de Porito Moreno, de bekendste gletsjer van het zuidelijk halfrond. Om wild te kunnen zien zijn we niet via de snelweg gaan rijden, maar namen we een B-weg. Dat was een prima idee van onze chauffeurs want we hebben aardig wat beesten gezien: ganzen, flamingo’s, een soort valk, condors en veel hazen. Zelfs een (weliswaar dood, maar toch) gordeldier. Ook bij een stelletje kievieten met jonkies zijn we gestopt. Gelukkig hadden we tijd genoeg, want we hebben aardig wat stil gestaan. Onderweg hebben we wat gedronken bij een ranch/theehuis waar een stel probeert een bestaan op te bouwen met een wegrestaurant en souvenirwinkel. We zijn na die korte pauze verder gaan rijden langs de Rico, een arm van Lago Argentino. Het waterpeil van het meer kan zomaar 25 meter verschillen, afhankelijk van het gedrag van de Perito Moreno. Net nadat we de ingang van het park waren gepasseerd stak er een rode vos de weg over.
Die hebben we nog mooi op de foto kunnen zetten. Een stukje verder konden we de eerste blik werpen op ons reisdoel: de gletsjer Porito Moreno: GEWELDIG. Op de eerste parkeerplaats was het heel erg druk, en dus zijn wij een stukje verder gereden voor onze eerst stop met uitzicht. Daar slaakten we onze eerste oh’s en ah’s, maar we wilden toch snel verder. Aangekomen op de plek waar het allemaal te doen was zijn we eerst maar naar de baños gegaan voordat we gingen wandelen over alle trappen met uitzicht op dat fantastische fenomeen. De plek was wel heel erg toeristisch, maar dat deerde niet, dit hadden we zeker niet willen missen. Het was prachtig, het uitzicht, het kraken van het ijs, het geluid van het afbreken van stukken ijs (helaas net niet gezien). Veel foto’s en film en heel veel mooie uitzichten alleen met de ogen gezien. Een “lunch with a view” op een van de uitkijkplaatsen gedaan, lekker een broodje tonijn en een mandarijntje. Daarna nog even terug naar de andere kant, en toen voldaan van alle moois koffie genomen in de snackbar. We waren zoals gewoonlijk weer allemaal op tijd bij de bus, fijn zo’n groep die dat doet, scheelt een hoop ergernis. Terug in Calafate (met een tevreden gevoel over weer een fantastische dag) hadden we een half uurtje pauze waarin we snel een biertje deden, wat boodschappen in de supermarkt hebben gedaan. We moesten een redelijk lange, maar wel een ontspannen rit maken naar onze bestemming hostal Los Nires in El Chaltén, waar we nog voor het donker aankwamen. Het hostal is weer prima, het is er wat kouder, maar dat heb je als je steeds verder naar het zuiden gaat (klinkt raar, maar is normaal op het zuidelijk halfrond). We hebben de spullen op de kamer gelegd en zijn gelijk gaan eten bij Don Valentin, een klein restaurantje. Ik wilde nog een biertje bij de supermarkt halen, het hotel had geen bar. Helaas waren alle supermarkten dicht, ik heb er dus maar een bij het restaurant gehaald. De eigenaar vroeg of ik de volgende dag de lege fles wilde terugbrengen. Op de hotelkamer hebben we de opladers aan het werk gezet, de tassen langs de kant gegooid en hebben we in bed nog één biertje genomen. Het laatste restje uit de fles hebben we weggegooid en we zijn lekker gaan slapen.
Maandag 27 oktober
Een rustdag, deze keer niet zelf ingelast, er was gewoon geen programma. We hebben maar eens geen wekker gezet. Piet werd om half negen wakker, ik een half uurtje eerder (??). Op ons gemak hebben we gedoucht, daarna zijn we gaan ontbijten. Weer eens met witbrood en jam, het houdt soms niet echt over. Toen Judith vertelde dat er tegen meerkosten ook een gebakken eitje kon worden besteld hebben we dat ook maar meteen gedaan. Uiteindelijk werd het uit de pot betaald, omdat die meerprijs bijna niets was, en iedereen wel een gebakken eitje nam. Na het ontbijt zei ik dat we niet mee zouden gaan met de wandeling in de Torres del Paine. We zouden bij de refugio zelf wel gaan wandelen. Na het tandenpoetsen zijn we gaan wandelen in het dorp, veel is er niet te zien. Even gaan internetten en bij een bakkertje heerlijke koffie met koeken genomen. We zaten er lekker bij de kachel, buiten was het koud en stond er een smerige wind. Daarna zijn we lekker gaan wandelen in de omgeving. Niet zozeer om een einddoel te behalen, maar gewoon om het wandelen zelf, heerlijk met z’n tweeën. We hebben zeker anderhalf uur samen gelopen voordat we andere mensen tegen kwamen, beetje klauteren, leuke foto’s maken. Jammer dat we het statiefje niet hadden meegenomen, nu moest Piet op de grond en met takken iets fabriceren, maar dat gaf ook wel weer veel plezier. Uiteindelijk zijn we toch samen op de foto belandt, zittend op een omgevallen boomstam, dolle pret dus. Bij het eerste uitkijkpunt kwamen we alleen een paar Franse toeristen tegen. Behalve dan de condors die weer over ons heen vlogen. We zijn verder gelopen totdat we ongeveer twee uur en drie kwartier hadden gelopen. Onderweg kwamen we nog een beekje en een klein meertje tegen, met wat vogeltjes. Niet heel spannend allemaal, maar wel heel ontspannen. Omdat we ook midden in de vallei zaten waaide het ook niet zo hard. Na die tijd vonden we het wel genoeg, we waren ook niet op weg naar het einddoel en keerden dus om toen we het genoeg vonden. Op de weg terug ging het allemaal wat sneller, het was vooral dalen en vlak lopen. Halverwege terug hoorden we geklop in de bomen. We hebben spechten gezien. Daarna zijn we in een wat rapper tempo naar huis gelopen, het weer begon aardig te dreigen. De wind was weer aardig aangetrokken, dus het was even er tegenop boksen. We zijn eerst maar even doorgelopen naar de supermarkt voor wat beleg en biertjes. Die biertjes hebben we in het hotel in het ontbijtrestaurant opgedronken, samen et een stuk chorizo. Onbegrijpelijk dat ze in zo’n hostal niet gewoon de koelkast vullen (die stond er wel), we trekken hem zo leeg en dan verdienen die mensen ook nog wat extra’s. het maakt ons niet uit dat we dan wat meer moeten betalen. Na het biertje zijn we weer even naar de andere supermarkt gegaan voor een flesje wijn en naar de bakker voor brood. We hebben bij Fuegia gegeten, het restaurant van een Nederlandse. Toen ik Piet vertelde dat het voorgerecht worteltjessoep was, zei ze me dat ik ook in het Nederlands kon bestellen. Lekker gemakkelijk dus. Terug in het hotel hebben we (weer in het ontbijtrestaurant) onze fles wijn open getrokken, de glazen mochten we gewoon uit de kast halen. De was was ook klaar en kostte wel 20 pesos. Op TV was een soort afvalrace met dansparen, het was de tweede aflevering die we zagen. Hoe minder de dames droegen, des te hoger de plaats was, zo leek het in ieder geval.
Dinsdag 28 oktober
Weer op tijd opstaan, het was een excursiedag. Na het ontbijt (deze keer zonder eitje) werden we opgehaald met twee busjes en naar de boor gebracht. Onderweg kregen we allemaal klimijzers aangemeten, die we netjes in een tasje meekregen. Na drie kwartier varen kwamen we aan bij de gletsjer waar we natuurlijk ook even bleven stilliggen met de boot om van het uitzicht te genieten en foto’s te kunnen maken. Net naast de gletsjer gingen we van boord en werd de groep gesplitst in mensen die gingen wandelen en een deel van de groep die gingen ijsklimmen.
Het eerste stuk moesten we over morenen lopen, dat zijn grote stenen die aan de zijkant van de gletsjer liggen. We hadden maar liefst vier gidsen bij ons en ze waren allemaal even behulpzaam. Aan het einde van de morenen, net aan het begin van de gletsjer deden we onze klimijzers aan, daar bleek dat ik twee linker had. Gelukkig hadden ze nog extra paren bij zich, dus een goed setje was zo gevormd. Toen we gingen wandelen waaide het verschrikkelijk, maar de tocht was prachtig. De gidsen brachten ons naar mooie uitzichten en gaven ons genoeg tijd om te genieten en film en foto’s te maken. Ook lieten ze ons speciale plekjes in het ijs zien en vertelden ze ons bijzonderheden over de gletsjer en de vorming van het ijs, maar bovenal waren ze heel erg behulpzaam bij het oversteken van spleten en het stijgen en dalen op de ijsvlaktes. Toen we op een moment aan de zijkant van de waterkant van de gletsjer stonden viel er een groot stuk van de voorkant in het water. Helaas heeft niemand het kunnen fotograferen of filmen, we stonden niet daar op te letten of we waren er nog niet. Jammer, maar het geluid en de golven gaven toch een idee van de grootte vat het gevallen blok. We bleven nog even staan wachten of er nog meer af zou vallen, maar helaas. Daar hebben we wel even wat stoere foto’s gemaakt en heeft de gids een kapotte bierfles in zijn rugzak gedaan. Kennelijk vindt niet iedereen het nodig om zijn of haar rotzooi op te ruimen, jammer, maar overal zijn mensen die de zaak verzieken met dit soort gedrag. We gingen verder en zagen op alle plekken weer (andere) mooie dingen. Op een moment wilden de heren gidsen ons een top laten bestijgen, maar dat vond de vrouw van het gezelschap gidsen geen goed idee. Waarschijnlijk was zij toch de eindverantwoordelijke, want het ging niet door. Een andere top wel, daar hebben ze een trapje voor ons gemaakt in het ijs, zodat we (evengoed met hulp) naar boven konden om daar van het magnifieke uitzicht te genieten. Een wandeling op een gletsjer is toch wel heel bijzonder. Toen we wat waren afgedaald hakten de gidsen ijs uit de gletsjer, kwamen er plastic glazen en flessen Bailey’s uit hun rugzakken en hebben we getoast. Piet voor de eerste keer Bailey’s en een gletsjer, ik de eerste keer op een gletsjer (Bailey’s is mij niet helemaal vreemd). Daarna was de tocht over en gingen we naar beneden. We waren van tien tot één uur aan het wandelen geweest. Bijna bij de boot werd een lunchstop gehouden. Dat gaf de mensen wiens lunchpakket op de boot lag de gelegenheid om dat even te halen. We hebben lekker in de buitenlucht (wel veel wind, maar dat hoort er daar bij) onze broodjes opgegeten. Na de lunch terug naar de boot en naar El Chaltén. Daar aangekomen maar weer naar de supermarkt (deze keer in twee keer omdat hij nog niet open was) om een biertje te halen voor in het hotel. Daarna de tassen ingepakt, we gaan niet trekken, dus we kunnen meer gewicht meenemen. Toen weer terug naar de supermarkt en daar bijna ruzie omdat ik ineens mijn rugzakje op een plank bij de deur moest leggen, en alleen mijn geld mee naar binnen mocht nemen. Piet heeft het rugzakje buiten maar even aangenomen, ik laat mijn paspoort niet zomaar bij een deur staan. Betalen was ook al een probleem, ze konden niet terug van 10 pesos, terwijl ik 4,45 pesos moest afrekenen. Met al het wisselgeld voorhanden kwam mijn bedrag uiteindelijk op 4,30 pesos. Na het zoeken en gesloten vinden van restaurant Malbec zijn we gaan eten bij Pangea. We hebben heerlijk gegeten met een flesje Don David Malbec erbij. Lekker ontspanne, morgen weer terug naar Chili voor Torres del Paine en andere mooie dingen daar.
Zondag 2 november
We zaten in de tweede ploeg voor het ontbijt en werden weer opgehaald voor onze reis terug naar Argentinië. We moesten dus weer even bij het busstation wachten. Dat duurde wat langer omdat de papieren niet in orde waren. Later bleek dat de maatschappij de passagierslijst niet klaar te hebben. Een half uurtje later, om half tien gingen we rijden. Om half tien kwamen we aan bij de veerboot, die helaas niet kon varen. Het waaide veel te hard, het werd dus wachten in de cafetaria die bij de opstapplaats was. Het was goed dat die er was, het heeft tot kwart over zes geduurd voordat we verder konden. Maar och: beetje lezen, beetje schrijven, beetje eten en een biertje zorgen er allemaal voor dat de tijd wel doorgaat. Je kunt moeilijk wat anders, zwemmen was ook geen optie en tegen de natuur doe je nu eenmaal niets. We zijn in de tussentijd nog even naar buiten geweest om te filmen en het waaide inderdaad ook wel heel erg hard. Toen de veerboot weer ging varen konden we niet met de eerste boot mee; auto’s mogen eerst en die waren er intussen zoveel dat de eerste boot al snel vol zat. Gelukkig kwam er na vijf minuten een tweede boot bij, dus we waren al snel op weg. Wij moesten de bus uit en lopend de boot op, bij andere bussen was dat weer niet het geval (Chileense logica?). Na nog geen half uur varen waren we aan de overkant en konden we snel doorrijden. We moesten nog twee uur tot aan de grens en dan nog vier uur naar Ushuaia. Bij de Chileense grens (Chili uit dus) ging het als de brandweer: stempel in het paspoort en op het briefje en snel weer verder. Aan de Argentijnse kant duurde het wat langer, maar viel het ook wel mee. Waarschijnlijk wilden die jongens ook naar huis, het was intussen half tien ’s-avonds. Toen we aankwamen in ons hosteria Les Eclaireurs in Ushuaia lagen de sleutels klaar, was het bloedheet op de kamer en stonden er koude biertjes in de minibar. We hebben de accu’s opgeladen, ieder een biertje weggewerkt en hebben in de zuidelijkste stad van de wereld alleen onder een laken geslapen. We lagen er om kwart voor drie in, mooie tijd om maar eens gelijk te gaan slapen.
Maandag 3 november
Om half acht opgestaan en een prima ontbijt gehad. We zijn met een deel van de groep een boottocht gaan maken. In eerste instantie was het onduidelijk of de tocht wel door kon gaan, en terwijl we stonden te wachten hebben we een stempel in ons paspoort gehaald in het meest zuidelijke VVV kantoor van de wereld. Uiteindelijk ging de boottocht wel door, maar konden we niet naar de vuurtoren, daarvoor waaide het toch echt wel te hard. Alweer die verrekte wind die dwars lag, het is niet anders, maar toch…. De tocht zelf viel een beetje tegen, de zeeleeuwen en aalscholverkolonies waren niet zo groot, maar toch ook wel leuk om te zien. De wandeling over het eiland stelde niet heel veel voor, maar waarschijnlijk heeft het allemaal wel te maken met de overweldigende dingen die we tijdens deze reis al hadden gezien en beleefd. Toen we terugkwamen van de wandeling stond er een fles koffielikeur klaar, door de kapitein eigenhandig gestookt. Uiteindelijk werden er twee soldaat gemaakt, dat kun je ons wel toevertrouwen. Het was ook wel nodig om op te warmen. Na de tocht heeft onze gids nog een groepsfoto gemaakt bij het bord “Fin del Mundo”, waarna we dat allemaal van elkaar ook maar gedaan hebben. Daarna zijn we uit elkaar gegaan en zijn wij zelf wat gaan wandelen. We hebben voor de lunch kingcrab soep gegeten in restaurant Casa de la Marisco, een leuk restaurantje. Ushuaia zelf is niet veel aan, veel souvenirs en restaurants, het lijkt een beetje op Valkenburg. We hadden het al snel gezien en dus hebben we een taxi terug genomen naar het hotel. We hadden eigenlijk wel zin om een beverexcursie te doen, die met de groep geregeld was ging niet door. Toen bleek dat er bij het hotel ook foldertjes lagen ben ik uit bad gekomen en naar de receptie gegaan. Daar heb ik gevraagd of ze wilden bellen of er nog plaats was, het was tien over half zes, dus tijd zat. Er was plaats genoeg, we zouden om zes uur opgehaald worden. Snel de spullen bij elkaar gezocht, de kamer weer in een puinhoop achter gelaten en bij de receptie gewacht. Het busje kwam stipt om zes uur, en we zouden nog zes mensen gaan ophalen. Nadat de chauffeur bij het verkeerde hotel had gestaan hebben we nog vier mensen opgehaald en waren we dus met zessen: een stel uit Brazilië en twee meiden uit Buenos Aires. We hebben eerst nog ongeveer drie kwartier gereden naar de plaats waar we de bevers zouden kunnen gaan zien. Daar werden we door een man en vrouw ontvangen en van rubberlaarzen voorzien. Nadat we hadden verteld wat we wilden eten bij terugkomst (we namen allebei forel).
Toen gingen we wandelen. Het was echt heel dichtbij, na nog geen twintig minuten lopen kwamen we de eerste bevers al tegen, die waren helemaal niet schuw en deden gewoon hun ding. We hebben zeker anderhalf uur die beesten bewonderd, op verschillende plaatsen. De gids vertelde wel wat dingen, maar voornamelijk in het Spaans, dus het viel niet mee om daar wat van te begrijpen. Maar dat boeide helemaal niet, kijken naar de beesten en naar de omgeving (en wat die bevers daarin hadden verwoest) was een belevenis op zich. Toen we terug kwamen was het eten bijna klaar, de tafel was op een vide gedekt, het was dus een erg leuk plekje. Aan tafel was het rustig, communiceren tijdens het eten gebeurt natuurlijk al niet veel, maar als dat ook nog tussen Nederlands, Spaans en Portugees moet valt het helemaal niet mee. Toen we klaar waren met eten kwamen de gids en de gastvrouw er met een glaasje wijn bij zitten en vlotte het gesprek wat meer. Je merkt dat iedereen z’n best doet om er wat van te maken, en we hebben een heerlijke avond gehad. Na het toetje kregen we koffie met een limoenlikeur, en kletsten en luisterden we gezellig door bij de open haard. De gastvrouw vond ons zo aardig dat we ook nog druiven ingelegd in cognac aangeboden kregen en na een innig afscheid werden we door een vriend des huizes teruggebracht naar ons hotel. Nog even naar de supermarkt voor een biertje, weer een topavond gehad.
Dinsdag 4 november
Lekker uitgeslapen na een enerverende avond bij de bevers. We waren als laatste bij het ontbijt, dus er was bijna geen brood meer. Toch hebben we wel genoeg gegeten, er lag genoeg ander spul. Na het afrekenen van de was en de minibar zijn we in een megagrote bus naar het vliegveld gegaan. Judith verzorgde de incheck voor de hele groep, dus het was allemaal erg gemakkelijk. Na nog wat wachten (het blijft vliegen) konden we boarden voor onze vlucht. . Wat gelezen en geschreven en natuurlijk even de ogen dicht voor de dagelijkse meditatie. Om kwart voor vijf zijn we geland en om half zes waren we al in de lobby van ons hotel Castelar in Buenos Aires. Het is een oud hotel, met een mooie lobby en zelfs een spa waar we gebruik van mogen maken. De kamer is helaas klein en donker, maar nog twee nachtjes en één in het vliegtuig) en dan liggen we weer in ons eigen bed. Na een biertje (eindelijk weer een hotel met bar) en het betalen van de laatste excursies aan Judith zijn we gaan lopen naar de Plaza de Mayo en zo maar naar de nieuwe havenwijk met veel restaurantjes. We hebben natuurlijk foto’s gemaakt van de Plaza waar de dwaze moeders iedere week hun rondjes lopen, en van het Casa Rosada waar de regering huist en ook Evita Peron haar speeches vanaf het balkon heeft gehouden. We hebben samen gegeten bij Cabaña las Lilas. Het was redelijk duur, maar het was dan ook onze laatste avond samen in deze vakantie. Het was jammer dat het personeel zo opdringerig was, maar dat duurde alleen maar totdat ze doorhadden dat wij daar niet zo van gediend zijn. De wijn en ook het eten waren erg goed. We hebben daarna uiteraard nog een afzakkertje in het hotel genomen en zijn (bijna ook uiteraard) bijna gelijk gaan slapen.
Woensdag 5 november
Onze eerste en enige volledige dag in Buenos Aires. Het was tevens de laatste dag van onze vakantie in deze twee prachtige landen. Een prima ontbijt, en daarna met bijna heel de groep richting citytour op de fiets. Je kunt maar een stel maffe Hollanders op de fiets tegenkomen in een stad waar bijna niemand op de fiets zit. Eerst moesten we een half uurtje stevig doorlopen naar het plein Sam Martin waar de fietsen en de gidsen voor ons klaar stonden. De leiding was in handen van een Nederlandse die deze activiteit in Buenos Aires had opgezet. Allemaal een fiets uitgezocht, helmpie op en gaan met die handel. Jammer dat iemand begon met een kapotte rem, en iemand anders al na tien minuten een lekke band had. Dat werd overigens allemaal keurig opgelost door de gidsen die hun fiets afstonden. Als eerste kwamen we langs het monument van de Falkland oorlog, we zijn ook door hét natuurreservaat van de stad gefietst. Het lijkt wel wat op de Bossche Broek, behalve dat er weinig water is. We zijn langs nog meer bezienswaardigheden gefietst, het was dolle pret. Omvallen was onmogelijk, er waren veel te veel auto’s op de weg, dus wie of wat was nou eigenlijk de bezienswaardigheid?? We zijn ook naar het bekende straatje met de gekleurde huizen in de wijk Boca geweest, en vanzelfsprekend ook gestopt bij het stadion van Boca Juniors. In het gekleurde straatje hebben we dan ook eindelijk ons souvenir gekocht, een beeldje met een paartje dat de tango danst (hoe kan het ook anders in de stad waar die dans is uitgevonden). Het kostte US$ 28,00, maar was ook wel erg mooi en werd goed ingepakt. Op de valreep nog twee posters: één van Boca en één van de Perito Moreno, hebben we ze toch nog te pakken gekregen. Na het fietsen zijn we met twee reisgenoten in een taxi naar de begraafplaats gegaan om het graf van Evita Peron te bezoeken.
Dat staat gewoon tussen alle andere familiegraven, en is verder niet extra herkenbaar behalve aan de vele plaketten die er voor haar zijn op aangebracht. Verder is het gewoon het familiegraf van de familie Duarte. We zijn samen ook nog naar het Hardrock Café in de buurt gegaan voor een T-shirt en daarna met een taxi terug gegaan naar de Plaza de Mayo. Daar gingen we uit elkaar om ieder ons eigen ding te doen. Piet en ik heben nog wat rondgelopen om dingen te bezichtigen, hebben een luxe koffie gedaan bij Tortoni’s, onderweg wat empanadas gegeten en zijn terug naar het hotel gegaan voor een biertje. Ik ben ook nog even naar de sauna gegaan. Het was heerlijk ontspannen in de warmte, in de grote jacuzzi, en op de ligbedden in de rustruimte. Maar ik moets natuurlijk ook op tijd weer naar de kamer om me om te kleden voor de laatste avond: de tangoshow. We werden opgehaald door een bus en letterlijk voor de deur gebracht. We kregen eerst wat te drinken (doe maar een wijntje) en onze bestelling voor het eten werd opgenomen. Daarna kregen we een dansles, we hebben vreselijk gelachen. Soms waren we serieus, maar we hadden vooral plezier om onszelf en om de anderen. Om te kunnen bewijzen dat we nu echt de tango kunnen dansen kregen we ook een certificaat mee. Gelukkig was het daarna tijd voor het eten. Het was erg goed, behalve dat iemand een rups(je) op haar tomaat in de salade had zitten. Weer lachen, maar natuurlijk kreeg ze meteen een andere salade. Het vlees was erg lekker en de wijn vloeide rijkelijk met Piet als hoofdober. Nog vóór het toetje begon de show. Terwijl de fotografen en filmers druk bezig waren met hun opnamen werden de toetjes gebracht voor degenen die nog aan tafel zaten. De show was fantastisch en we mochten ook vanaf het balkon filmen omdat daar geen gasten zaten. Het was wel heel erg donker, dus het was nog spannend hoe de film eruit zou komen zien. Toen we uitgefilmd waren en alle foto’s waren gemaakt werden ook die toetjes gebracht, dat doen ze daar dus heel erg goed. Zoals we intussen gewend waren hebben we in het hotel nog een afzakkertje genomen. Je kunt maar goede gewoontes opbouwen op vakantie.
Donderdag 6 november
Echt de laatste dag van onze vakantie (op de reisdag na)!!
We zijn nog even op pad gegaan naar Congreso, aan de andere kant van ons hotel. Daarna zijn we met de metro voor de laatste keer naar de Plaza de Mayo gegaan. We wilden een metrokaartje meenemen naar huis, dus kochten er drie. Dat bleek later niet nodig te zijn, we kregen ze gewoon terug uit het toegangspoortje. Pech, maar aan 90 pesocent € 0,25 zullen we niet failliet gaan. Nog even naar de havenwijk voor koffie en op de Plaza nog even in de kathedraal geweest. Daar was waarschijnlijk een schoolreisje, het was er vol met stuiterballetjes. Nog wat empanadas gehaald en terug in hotel gedoucht in de spa. De bus was mooi op tijd, de reis naar het vliegveld voorspoedig. Inchecken ging heel wat moeizamer, maar op de grote reis zaten we in ieder geval naast elkaar, en dat was toch wel het belangrijkste. Er zijn nog wat groepsfoto’s gemaakt en toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen van Judith. In jaren niet zo’n goeie reisleidster gehad, helaas ging ze niet met ons mee terug, maar vloog ze een dag later. We hebben nog een biertje gekocht van onze laatste pesos, en nog eentje op de creditcard. Toen was het tijd om te boarden voor onze vlucht naar Santiago de Chile. Een mevrouw was zo aardig om aan de andere kant van het gangpad te gaan zitten zodat wij naast elkaar konden zitten. Tijdens de stop in Santiago wilden we een fles whisky kopen, maar toen de verkoopster hoorde dat ik Engels sprak vroeg ze of Madrid onze eindbestemming was. Toen ik vertelde dat we zouden doorvliegen naar Amsterdam zei ze me dat ik de fles maar niet moest kopen, omdat ik die in Madrid zou moeten achterlaten. Snel weer kunnen instappen voor de grote vlucht dus. Iemand had wat geregeld voor een jarige. Hij had een flesje bier gekocht, omdat ze dat zo graag dronk, en wat snoepjes. Ook ballonnen die we dan in het vliegtuig zouden opblazen.
Toen we gingen vliegen wisten we dat er verder niemand meer naast ons zou zitten, we hadden samen vier stoelen tot onze beschikking!! Toen we net waren opgestegen werd de verjaardag door de piloot omgeroepen en zijn we ze natuurlijk allemaal gaan feliciteren. Het biertje moest heel snel weg, je mag geen eigen drank in het vliegtuig nuttigen. Ook de ballonnen werden verboden, goed dat we dat nog even van tevoren hadden gevraagd. Toch was het allemaal erg leuk. Omdat we vier stoelen hadden, en ik gewoon rechtop kan slapen, had Piet drie stoelen voor zichzelf en kon die dus languit gaan liggen om te slapen. Dat scheelt een hoop ellende tijdens zo’n nachtvlucht, en voor ons gevoel waren we dan ook zo in Madrid. Daar aangekomen waren we blij dat we de raad van de dame in Santiago hadden opgevolgd en de whisky niet hadden gekocht. En reisgenoot had twee flessen wijn, en die kon hij zo door de WC spoelen. Waarschijnlijk omdat hij Spaans spreekt heeft de verkoopster aan hem niet gevraagd of Madrid zijn eindbestemming was en hem die flessen wijn zonder meer verkocht. Jammer van de goede wijn, en van het geld. In Madrid hebben we nog een broodje en een wijntje genomen en meegenomen in het vliegtuig. Iberia heeft namelijk een a la carte formule, je krijgt dus niets aan boord. Ook de vlucht naar Amsterdam verliep verder voorspoedig.
Mooi op tijd weer thuis, na een geweldige vakantie!!